Życie bez limitu

Za chwilę Celtyn wejdzie w ciasne, splątane korytarze. Futurystyczny gmach pełen jest zaułków, w których mogą czaić się Obcy. Był tu tysiące razy, a jednak i teraz nie opuszcza go dreszczyk emocji.

Gdy nad ranem, po ośmiu godzinach morderczej walki dopadnie go zmęczenie, a pocisk wypali mu dziurę w wirtualnym, tytanowym pancerzu, spokojnie wyjdzie na papierosa. - Niezła rzeźnia - powie zaciągając się dymem. - Miałem dzisiaj dobry dzień.

Prąd i łącza - najważniejsze

Pan Sławek, który prowadzi jedną z czterdziestu istniejących w Poznaniu kafejek internetowych, częstuje kawą w jednorazowym, plastikowym kubku. Dzisiaj czeka go nocka. Kilku fanatyków zaplanowało sobie turniej w Quake'a - grę, w której strzela się ostro i bez umiaru.

Kafejka internetowa jest kafejką tylko z nazwy. Tak naprawdę nikt nie przychodzi tu, by napić się kawy. Na półkach coca-cola, kilka kolorowych napojów, woda mineralna, czekolada i batoniki. Ściany obwieszone płytami CD z pism komputerowych i plakatami z gier, przyćmione światło.
Każda kafejka ma stałych bywalców. Wpadają tu odebrać elektroniczną pocztę, poflirtować "na czacie", pogadać na IRC-u, poczytać obcojęzyczną prasę. Przychodzą również rodzice ze swoimi pociechami, żeby wyszukać w Internecie potrzebne do szkoły informacje o postaciach historycznych bądź wydarzeniach. Tutaj, za niewielką opłatą, mogą je wydrukować, nagrać na dyskietkę lub płytę CD-rom.

W kafejce pana Sławka na 35 metrach kwadratowych stoi blisko siebie pięć szkolnych stolików z komputerami. Siedzą przy nich, a raczej kołyszą się 15-letni Łukasz i 18-letni Bartek. Na pytanie, czy odrobili lekcje uśmiechają się znacząco. Pytanie od nieznajomego przyjmują jako niezły żart. Obaj wcielili się w rajdowych kierowców gry Need for Speed. Przejażdżkę w trójwymiarowej scenerii Monte Carlo odbywają już od dwóch godzin.

Dla pana Sławka najważniejszy jest prąd, szybkie komputery i sprawne łącza. Bez tego cała komputerowa maszyneria stałaby się martwa jak samochód bez paliwa. - Gracze nie stanowią wcale większości, ale najdłużej zajmują sprzęt. Mamy kilka gier, ale absolutnie nie dopuszczamy, by ktoś instalował swoje pirackie kopie - podkreśla z naciskiem.
Przyznaje jednak, że nie wie, co by zrobił, gdyby na przykład dziesięciolatek włączył sobie jakąś szczególnie drastyczną grę ze scenami przemocy. - Zdarzyło się tu kiedyś, że pewien tata przyszedł ze swoim kilkuletnim synem, włączył mu komputer, a sam pobiegł załatwiać pilne sprawy. Dziecko miało na ekranie jakąś strzelankę... i świetnie sobie radziło - wspomina.
- Właściwie nie mieszamy się do tego, w co kto gra. Klient płaci za czas dostępu do komputera i sieci, a nie za to, co mu się wyświetla na monitorze - kończy pan Sławek.

Nie mogą bez "rzeźni"

Druid i Fakir spędzą tę noc w kawiarence.
Wolą, by tak właśnie ich nazywać. To pseudonimy, którymi się posługują, grając przez połączone siecią komputery. - Używanie normalnych imion w sieci to brak polotu i fantazji - mówią. - Tylko lamerstwo tak robi.
Lamer to w języku internautów żółtodziób. Im bardziej pseudonim wymyślny, tym większą frajdę sprawia graczom. Szczególnym powodzeniem cieszą się postacie z książek i filmów fantasy.

Obaj mówią, że na punkcie Quake'a "mają lekką szajbę". Gdy pytam, czy można to nazwać uzależnieniem, żywo zaprzeczają. - To jest dla mnie relaks, odprężenie - tłumaczy Fakir, wysoki, sympatyczny 27-letni przedsiębiorca, który prowadzi w Poznaniu stację autogazu.
Zdaniem Renaty Skoryszewskiej, psychologa z Ośrodka Terapii Uzależnień, trudno ustalić, kiedy zaczyna się nałóg.
- W stosunku do nowych uzależnień, a do takich należą gry, nie wypracowano jeszcze u nas narzędzi diagnostycznych. Gdy gracz zaniedbuje swoje obowiązki, psują się relacje w rodzinie, pracy, to już jest sygnał, że dzieje się niedobrze.

Gry komputerowe to dla Fakira codzienność. - Ja mam ten luksus, że gram w pracy z przerwami przez osiem godzin. Co mam innego robić, kiedy nie ma klientów?
Fakir jest nadal kawalerem, ale już zaręczonym. Proponował parę razy swojej narzeczonej wspólną "kwejową" sesję. Bez rezultatu.

Druid pracował w firmie poligraficznej. Tam, przed dwoma laty, koledzy namówili go na wspólną rozgrywkę. Spodobało mu się.
Zaczynali z ciekawości. Teraz nie wyobrażają sobie dnia bez dwóch-trzech godzin "rzeźni". Tak w slangu graczy określa się dużą dawkę strzelaniny.
Kiedy wyjechali rodzice kolegi, Fakir pobił swój rekord: grał z nim nieustannie całą dobę, dzień i noc, z przerwami na przekąski i Red Bulla. Gdy nad ranem wsiadał do samochodu, nie wiedział, gdzie się znajduje i jak trafić do domu.

Twitter