Za trzy minuty przyszłość

Nowi chłopcy

Policjantka Florence Abenakyo o mięsistych rysach twarzy przywozi do księdza Ryszarda dzieci bite przez ojców. To zjawiskowa kobieta. Szeroka w biodrach, pupa jak półka w barku pod butelki z alkoholem. Podarte buty na niskich obcasach, przekrwione gałki oczne. Szuka dzieci, które są krzywdzone, a następnie przywozi je do księdza.

– Daję ci dwa tygodnie próby – mówi ksiądz. – Zasada jest prosta: zostaniesz tu, jeśli będziesz chciał się uczyć.

Zjawiskowa policjantka przed kamerą dziękuje księdzu Ryszardowi za to, co robi dla Ugandyjczyków. Udziela nam wywiadu, w którym kamera rejestruje, jak bardzo zależy jej na dzieciach ulicy.

6 marca wujek Joseph przywiózł chłopca mieszkającego na ulicy. Następnego dnia chłopak spał i spał. Wujek zabrał go do lekarza do Kampali. Lekarz stwierdził, że chłopaka bił ojciec, niedawno skończył go bić, a po kilku dniach bez uderzeń zaczęła wychodzić na wierzch trauma w postaci snu. Chłopcu sińce zaczęły się goić, skóra odmłodniała, emocje znalazły ujście. Dodatkowo w sobotę, przez przyjazdem do CALM, został pobity na ulicy. W czasie rozmowy chwycił księdza Ryszarda za ręce i powiedział: chcę się uczyć. Od poniedziałku pójdzie do szkoły.

– Uczymy chłopców, aby myśleli o przyszłości. O swojej przyszłości – mówi ksiądz Ryszard. – Nie tylko o dzisiaj i nie tylko o jutro, ale o przyszłej szkole, zawodzie, rodzinie, pracy i miejscu zamieszkania. Niektórzy myślą, że w ciągu trzech minut wymyślą swoje jutro. Że za trzy minuty pojawi się ich świetlana przyszłość. Mija minuta, dwie, trzy, a przyszłość się nie pojawia.

Droga krzyżowa

Piątek. Wielki Post. Droga krzyżowa z chłopcami ulicy. Nie mogę się skupić. Przez głowę przelatują obrazy.

Stacja pierwsza. Zamieszki w Kampali i na przedmieściach. Ludzie podpalają opony na asfalcie. Widzę ślady dwa kilometry od Namugongo: czarny asfalt podziurawiony jak ser.

Stacja druga. Ilu chłopców na misji jest chorych na AIDS? Wiem o sześciu.

Stacja trzecia. Mały Bosco zasypia po raz pierwszy na moim ramieniu.

Stacja czwarta. Dziesięciocentymetrowa jaszczurka wybiega spod ołtarza. Pełza po ścianie i zatrzymuje się pół metra nad tabernakulum.

Stacja piąta. Zabolała mnie spieczona skóra, bo dzisiaj ścinaliśmy na polu trawę słoniową. Bardzo ostrą.

Stacja szósta. Widzę włosy dziewięcioletniego Murzynka: jak kępka wypalonej trawy, pomiędzy nimi biały popiół.

Stacja siódma. Bosco zasypia na moim ramieniu po raz drugi.

Stacja ósma. Pytanie „czy jest ciepła woda?” jest zupełnie nie na miejscu. Należy zapytać, czy jest woda, pomijając przymiotniki.

Stacja dziewiąta. Bosco zasypia na ramieniu po raz trzeci.

Stacja dziesiąta. Czuję, że śmierdzę jedzeniem dla świń. Miejscowi Ugandyjczycy przywieźli dzisiaj dwie tony śliskiej paszy.

Stacja jedenasta. Malutka jaszczurka czai się nad głównymi drzwiami kościoła.

Stacja dwunasta. Przypomina mi się rzeź w sąsiedniej Rwandzie w 1994 roku. Ksiądz Ryszard mówi, że w telewizji cały czas dziennikarze relacjonowali sytuację. Napęczniałe ciała wpływały rzeką do Ugandy średnio jedno na minutę.

Stacja trzynasta. Spostrzegam, że chłopak grający na bębnie ma jedną skarpetę. Z dziurą na pięcie w kształcie ziemniaka. I dziura, i pięta w kształcie ziemniaka.

Stacja czternasta. Chłopcy leżą na ławkach, są zmęczeni.

Twitter