Wolontariusz misyjny czy woluntarysta?

–Właśnie dostałam życzenia na dzień matki – oznajmiłam, znajdując się w stanie, który można nazwać jedynie ciężkim szokiem.

– Gratulacje!

I wtedy poczułam wewnętrzne rozdarcie. Nie byłam pewna, czy powinnam się cieszyć. Bardzo trudno jest wyważyć bliskość relacji podczas pracy z dziećmi i młodzieżą. Prawie każdy z 60 chłopców z Casa Acogida de Don Bosco w Limie przeżył pierwsze rozstanie z wolontariuszem. Wolontariuszem, który zaprzyjaźnił się z nim, otworzył przed nim swoje serce, stworzył mu namiastkę rodziny, po czym... wyjechał. Za każdym razem, kiedy opuszcza Cię przyjaciel – stajesz się mniej ufny w stosunku do następnego.

Pojechałam do Peru na 3 miesiące – minimalny czas, jaki można moim zdaniem zainwestować w wyjazd, którego celem jest WSPÓŁPRACA z lokalną społecznością (w szczególności z dziećmi, ale nie tylko, bo chodzi głównie o nawiązywanie bliskich relacji) i jednocześnie nie dołożyć cegiełki do wyrządzania krzywdy tzw. wolonturyzmem (czyli zorganizowanym wyjazdem do kraju zwykle rozwijającego się, łączącym wypoczynek i zwiedzanie z nieodpłatną pracą na rzecz lokalnej społeczności).

Dlaczego napisałam zainwestować?

Bo najczęściej to nam, wolontariuszom wyjazd przynosi najwięcej dobra (refleksji, doświadczeń, satysfakcji, odkrycia samego siebie, a nawet zbudowania poczucia własnej wartości). I nie jest to tylko popularny slogan. Po prostu wyjazd bez odpowiedniego przygotowania może przynieść więcej szkód niż pożytku. Szacuje się, że w Kambodży 80% dzieci w sierocińcach wcale nie jest sierotami [1]. W Indiach natomiast działają mafie, które okaleczają dzieci, aby wzbudziły w wolontariuszu więcej współczucia, a ten niczego nieświadomy – przyjechał przecież przez 2 tygodnie nauczyć dzieci angielskiego i nigdy więcej się tam nie pojawi – opróżnia kieszenie.

Brutalne? – Owszem.

Co zatem robić? POMAGAĆ MĄDRZE. Odpowiednim ludziom, w odpowiedni sposób i przede wszystkim z wiarygodnymi organizacjami. Takimi, które wiedzą, że nie wspierają zła i własnych portfeli, ale prawdziwe dobro. I choć misjonarze nie mają monopolu na świadczenie odpowiedzialnej pomocy, to zachęcam, żeby to im przyjrzeć się w pierwszej kolejności.

Międzynarodowy Wolontariat Don Bosco to organizacja, która od wielu lat prowadzi przygotowania dla wolontariuszy misyjnych. Trwają one 10 miesięcy i obejmują zagadnienia z psychologii, pierwszej pomocy, kultury, pedagogiki, ale przede wszystkim uczą, że MIŁOŚĆ TO TAKŻE ODPOWIEDZIALNOŚĆ!

I nie zrozumcie mnie źle! Nie wstydzę się tego, że będąc na misjach, zobaczyłam Machu Picchu lub dżunglę. Uwielbiam podróżować i uważam, że zwiedzanie jest potrzebne do większego zrozumienia kultury, w jaką jesteśmy zanurzeni podczas wolontariatu. Jednak podróżnicze doznania, takie jak: nowe smaki, zachwycająca przyroda, tajemnicza muzyka i tańce nie mogą przysłonić nam prawdziwego celu, jakim jest człowiek. Cel sam w sobie.

Twitter