Tak mi źle!

Trudne dla świata i dla mamy

Może dla Agnieszki i Pawła jest trudne to, że nie mają swoich dzieci? Że muszą żyć ze świadomością, że maluchy są adoptowane? A może to nie ma dla nich żadnego znaczenia, bo bliźniaki to po prostu ich dzieci! Może trudne jest tłumaczenie się wszystkim, dlaczego dzieci zachowują się tak a nie inaczej, bo np. pewien sposób reagowania odziedziczyły po biologicznych rodzicach? A może znowu to tylko trudności pozorne, trudności w oczach innych, a prawdziwe problemy – podobnie jak w domu Kai Godek – dotyczą codzienności. Maluchy urodziły się z FAS (alkoholowy zespół płodowy), więc mogą być nadpobudliwe, mogą mieć problemy z koncentracją, z nauką, z zapamiętywaniem. Może więc trudnością dla mamy będzie właściwe odczytywanie ich emocji, intencji. Może bliźniaki czasem budzą się w nocy z płaczem i wtedy rodzą się pytania: czy one płaczą z jakiegoś wyjątkowego powodu, czy płaczą zupełnie tak samo niezrozumiale jak inne maluchy?

Jestem mamą! Trzeci problem, który nie istnieje

Matka zwyczajna nie powinna mieć problemów; jest przecież w stanie błogosławionym, więc do końca nie wiadomo, jak opowiadać o tym wszystkim, co wydarza się w trakcie oczekiwania na dziecko: nieprzespane noce, bóle kręgosłupa, drętwienie rąk, senność, która uniemożliwia funkcjonowanie itp. (żeby nie być standardowym pomijamy wymioty). Potem przychodzi maluch. Abstrahujemy od wszystkich niesamowitych faktów z trzeciego wymiaru, jakim jest poród. Matka zazwyczaj nie może narzekać, bo przecież milion milionów kobiet przed nią już rodziło i przeżyło, więc wszystko, co jej się wydarza, jest rozpatrywane najczęściej w kontekście miliona milionów. Potem matka musi być szczęśliwa, po prostu musi. Przecież może zostać w domu z dzieckiem aż cały rok, kalendarzowy rok. I to nic, że po tym roku nadal nie wiadomo, co zrobić z brzdącem, który jeszcze może nie chodzi, a z pewnością nie mówi. Ale przecież już taka Zosia czy Jureczek potrafią palcem pokazać, że chce im się pić. Poza tym matka ma wybór – jeśli chce, to może wrócić do pracy. Wtedy prawdopodobnie, jak większość matek pracujących, będzie wychodziła o 6.30 – oczywiście z dzieckiem – i wracała po nie o godz. 16.00. Potem przyjedzie do domu i będzie miała szansę ugotować wszystkim obiad i, jak mówi bohaterka wspomnianego filmu, może nawet uda jej się go zjeść! Poprasuje, upierze, posprząta, mąż w tym czasie pobiegnie na zakupy. Gdzie jest dziecko? Jest, jest – po raz czwarty ogląda ulubiony odcinek bajki. Matka na to wszystko nie może narzekać, bo miała wybór, mogła zostać w domu. Nikt raczej nie zapyta jej, dlaczego nie została.

To jest codzienność matki zwyczajnej, która może wcale nie jest taka trudna. Może trudne są właśnie dni nadzwyczajne, jak te, gdy wyżynają się pierwsze zęby i po nieprzespanej nocy trzeba iść do pracy. Może trudne są sytuacje, w których nagła gorączka w nocy wymaga telefonicznej konsultacji z pediatrą, a ta z kolei owocuje włożeniem swojej pociechy do wanny z zimną wodą, oczywiście wbrew chęciom i gotowości malucha; po takiej nocy na ogół nikt matce zwyczajnej nie daje wolnego. I jeszcze taka codzienność, w której przeuroczy na co dzień syn nagle mówi, że nie kocha mamy (choć dziesięć minut później będzie się w nią wtulał).

Twitter