Święte lanie?

"Trochę wstydzimy się naszego problemu. Jesteśmy trzema dziewczętami, jedna z nas ma osiemnaście, druga szesnaście a trzecia piętnaście lat, zostałyśmy bardzo surowo wychowane, zwłaszcza przez naszą matkę (nasz ojciec umywa od tego ręce), we wręcz najwyższym posłuszeństwie, pod groźbą szeregu kar - od zwykłego policzka do porządnego klapsa. Niestety zdarza się to często.

Kiedy jedna z nas spóźnia się lub źle jej idzie w szkole albo źle odpowie, krótko mówiąc nie jest posłuszna, nasza matka rozciąga ją na łóżku, podnosi jej spódnicę i spuszcza jej porządne lanie. Bije mocno, a towarzyszą temu krzyki i płacz. Ona mówi, że robi to dla naszego dobra (!) i że z nią postępowano tak samo (co za pocieszenie). Pomijając ból, odczuwamy ogromny wstyd, a zwłaszcza ja, która w wieku osiemnastu lat dostaję tak samo jak pozostałe".

Ten list wysłany do znanego tygodnika politycznego sprowokował napływ innych listów, niektórych w obronie lanych dzieci, niektórych w obronie "spuszczających lanie" rodziców.

Rodzice biją, kiedy chcą przywrócić swój autorytet wobec dzieci. Problem interesuje po trosze wszystkich. "Przestępczość młodocianych? Wina zbyt permisywnego wychowania. Niechaj rodzice zaczną znowu wypełniać swoje obowiązki, niech przywróci się autorytet głowy rodziny" - napisał na pierwszej stronie poczytny dziennik francuski Le Figaro, cytując sondaż przeprowadzony na początku roku 1979, z którego wynika, że większość ankietowanych Francuzów tęskni za autorytaryzmem.

W Stanach Zjednoczonych do niedawna panowały teorie słynnego wychowawcy, Benjamina Spocka, który głosił totalny permisywizm (dzieci powinny robić to wszystko, co im przychodzi do głowy bez żadnych ograniczeń). W latach siedemdziesiątych Spock opublikował odważną książkę, w której krytykował i wypierał się własnych teorii. Teraz w Stanach Zjednoczonych wielu rodziców jest nie tylko surowych, ale wręcz bije dzieci.

Również we Włoszech wielu rodziców, którzy usiłowali nawiązać z dzieckiem stosunki oparte na szerokim zaufaniu i permisywizmie, jest rozczarowanych wynikami. Pewna matka trzech dorastających córek wyznaje: "Nigdy bym nie uwierzyła, że tak otwarty związek, tak przyjazny jak ten, który w zgodzie z mężem nawiązaliśmy z naszymi dziećmi, przyniesie reakcje negatywne.

Od małego mogły wybierać, co chciały robić, jak chciały się ubierać, jeść, pozwalałam swobodnie dyskutować o wszystkim. Akceptowałam krytyki, zastrzeżenia, ich przyjaźnie, które niezbyt mi się podobały. Tak wyrosły moje córki i dzisiaj zdałam sobie sprawę, że całkowita wolność nie dała im szczęścia. Czują się niepewne, brakuje im przewodnika i jakiegoś stałego punktu.

Nigdy nie zmuszałam ich do nauki, co spowodowało, że dzisiaj nie robią nic; zawsze pozwalałam im wychodzić z kim chciały i jak chciały, a one mimo to nie mówią mi prawdy.

Może robią to po to, aby przyciągnąć moją uwagę, zupełnie jak gdyby mój permisywizm oznaczał brak zainteresowania.

A teraz? Teraz szukam innej drogi. Próbuję ściągnąć wodze, narzucić im obowiązek nauki, przepytywać je wieczorami, kontrolować to, co robią, ustalać konkretną godzinę powrotu do domu. Czy to w porządku? Ba!".

Twitter