Podwójne zamiesz(k)anie

Nie ma wątpliwości – nikt nie lubi kupować kota w worku. Zanim w coś zainwestujemy, musimy to sprawdzić, przekonać się, że nie będziemy stratni. Podobnie myślimy o największej inwestycji naszego życia – małżeństwie. Zbyt dużym ryzykiem byłoby powiedzieć „tak” komuś, kogo nie znamy w codziennych sytuacjach, z kim niekoniecznie będziemy mogli szczęśliwie się zestarzeć. Dziś mówi, że kocha, zabiega o nasze względy, stara się zaimponować, zapewnia o dozgonnej miłości – a po ślubie? Okaże się egoistą skupionym na swoich potrzebach, już nie tak romantycznym i szarmanckim, jak podczas spacerów nad Wisłą czy wypadów do kina. Jak uniknąć takiego rozczarowania?

Wbrew temu, co usłyszelibyśmy od wielu młodych ludzi, wspólne zamieszkanie nie jest gwarantem całkowitego poznania naszego partnera. To wypróbowywanie się, niczym przedmiotu z katalogu, który w razie gdyby nie spełniał naszych oczekiwań, możemy odesłać. Z tym, że w przypadku tak zażyłych relacji międzyludzkich nie możemy liczyć na zwrot zainwestowanych środków. Wręcz przeciwnie – nieudany związek na próbę pozostawia rany, o których ciężko zapomnieć. Trudno chyba wymazać z pamięci wspomnienia, kiedy żyło się prawie jak małżeństwo – dzieliło łóżko, wannę i lodówkę. Prawie… tak, robi ogromną różnicę! Czas chodzenia ze sobą, narzeczeństwa, jest czasem wyjątkowym, a wykorzystanie go na wzajemne poznanie się zależy od naszej kreatywności. Wcale nie trzeba dzielić na co dzień mieszkania, by poznać system wartości drugiej osoby, jej podejście do wychowywania dzieci, dysponowania pieniędzmi – warto prowadzić długie i żywe dyskusje. Jest mnóstwo sposobów, by znaleźć takie sytuacje, w których ukochana osoba będzie mogła wykazać się odpowiedzialnością, troską, rezygnacją z siebie.

Nie jest też koniecznym zobaczyć ją rozczochraną o poranku, by zdecydować, czy to kobieta na całe życie, ani zbierać jego brudnych skarpetek, by stwierdzić, że z takim niechlujem to marnowanie życia. Nie można zapominać też, że człowiek zmienia się właściwie przez całe życie, dojrzewa, nabiera mądrości życiowej. Nie wszystko jesteśmy w stanie obiecać, mimo najszczerszych chęci. Często okazuje się, że takie wypróbowywanie się przed ślubem jest złudnym poszukiwaniem ideału, którego – bądźmy realistami – nie znajdziemy. Kiedy mówimy „kocham” czy nie myślimy też o akceptacji wad i niedociągnięć partnera, kochania go takim, jakim jest? Czy mówiąc „kocham”, nie myślimy także o chęci stawania się lepszym dla ukochanej osoby, rezygnacji z siebie, by ta druga była z nami szczęśliwa, o gotowości dochodzenia do kompromisów, jeśli takowe mają być dobre dla związku? Taka zapewne powinna być Miłość, która zakłada pewne ryzyko, bo wierzy, że decydując się na ślub, zawieramy małżeńskie przymierze. Wierzymy, że wprowadza nas w rzeczywistość łaski, dzięki której w naszym małżeństwie będzie obecny Bóg. A Jemu zależy, abyśmy byli Jedno.

Twitter