Chcę zostać świętym. Ale nie wiem, co trzeba zrobić

„Święty” oznacza „prawdziwy chrześcijanin”

Upłynęło 6 miesięcy od przybycia Dominika do Oratorium. Minęła zima, powróciła wiosna, która zazieleniła łąki Valdocco i przyprowadziła jaskółki. Tego roku – 1855 – Dominik zaczął marzyć z otwartymi oczyma. A było to tak: pierwszej niedzieli kwietnia ks. Bosko miał kazanie dla swych chłopców. Jego kazania zawsze były piękne i wszyscy słuchali ich chętnie, gdyż umiał mówić w sposób barwny i ciekawy.
Tej niedzieli ks. Bosko mówił o świętości i ujął zagadnienie w trzech punktach:
1. Wolą Boga jest, byśmy wszyscy stali się świętymi.
2. Nie jest to wcale trudne do zrealizowania.
3. Wielka nagroda została przygotowana w niebie dla tego, kto staje się świętym.
Od tego momentu Dominik zaczął marzyć, a jego marzeniem była świętość. Przyszedł do ks. Bosko powiedział mu:
– Chcę zostać świętym. Ale nie wiem, co trzeba zrobić, jak muszę się zachowywać.
Ksiądz Bosko uśmiechnął się. Dominik już daleko zaszedł na drodze świętości, choć nie zdawał sobie z tego sprawy. Kapłan powiedział:
– Gdy twoja mama zamierza upiec tort, bierze 3 składniki (mąkę, jajka, masło) i miesza je dokładnie. Jeśli ty chcesz stać się święty, w musisz swoim życiu wymieszać dobrze trzy rzeczy. Oto one: Po pierwsze: radość. Nie chodzi o wesołość łobuzów, ale o radość, która rodzi się z pokoju z Bogiem i z innymi. To, co odbiera ci pokój, nie pochodzi od Pana. Po drugie: obowiązki związane z nauką i modlitwą. Uwaga w szkole, gorliwość w nauce, gorliwość w modlitwie. Wszystko to nie dla zaspokojenia ambicji, by być chwalonym, ale z miłości do Pana, by stać się prawdziwym człowiekiem. Po trzecie: czynienie dobra innym. Pomagaj zawsze twoim kolegom, choćby cię to miało wiele kosztować. Świętość na tym polega. Być świętym oznacza być prawdziwym chrześcijaninem. A prawdziwy chrześcijanin to ten, który zna Jezusa, kocha Go i stara się żyć jak On.
Dominik zastanawiał się nad tym. Jeśli chodzi o radość i obowiązki wobec Boga i wobec szkoły, wydawało mu się, że jest w porządku. Ale była trzecia sprawa: trzeba było „dokładnie wymieszać wszystko razem: czynić dobro innym”. Rzeczywiście istniała taka potrzeba. W tamtych czasach ks. Bosko nie miał asystentów, którzy by na podwórzu dbali o wesołość chłopców i oddalali niebezpieczeństwo złych rozmów. Ponadto podwórze Oratorium znajdowało się na polu i każdy, kto chciał, mógł tam wejść, musiał jedynie przejść przez bramę, którą ks. Bosko często zostawiał otwartą.
Pewnego dnia w czasie rekreacji zjawił się na podwórzu jakiś dobrze ubrany mężczyzna, z laską bambusową, w czarnym meloniku na głowie. Zauważył grupkę chłopców i skierował ku nim swe kroki. Niektórzy przyglądali się mu z ciekawością, a on zaczął głośną rozmowę, przyciągając uwagę również tych, którzy grali w piłkę w pewnej odległości. W ciągu kilku minut zebrał się wokół niego mały tłum. Ów dystyngowany pan zaczął wówczas przemawiać, oczerniając papieża, księży i religię. Wówczas nadszedł Dominik. Posłuchał, przecisnął się między kolegami i stanął przed owym panem, po czym odwrócił się do kolegów i krzyknął:
– Odejdźmy stąd! Ten nieszczęśnik chce ukraść nam dusze, nie słyszycie? Powróćmy do zabawy, zostawmy go samego!
Pewnego dnia jeden z chłopców przyniósł do Oratorium gazetę z nieprzyzwoitymi ilustracjami. Zaraz wokół niego zebrało się kilku kolegów, potem doszli kolejni. Oglądali i śmiali się. Przechodził Dominik, zbliżył się. Wziął z rąk właściciela gazetę i podarł ją. Ten chciał zaprotestować. Dominik uprzedził go i jako pierwszy zaczął mówić:
– Tak nie wolno. Do naszego domu rzeczy nieprzyzwoite nie mają wstępu. Ksiądz Bosko robi wszystko, by nas utrzymać i umożliwić nam naukę, a ty przynosisz do domu coś takiego! Czy ci nie wstyd?
– Ale to tylko po to, by się trochę pośmiać!
– Chcesz iść do piekła śmiejąc się?
– Ale, w końcu, co w tym złego?
Dominik zrobił się poważny:
– Nie znajdujesz nic złego w oglądaniu tych ilustracji? A więc znaczy to, że jesteś do tego przyzwyczajony.
Nikt nie ośmielił się zaprotestować. Wszyscy powrócili do zabawy, podczas gdy wiatr rozniósł po polach resztki gazety.

***
Fragment pochodzi z książki 9 dni z Dominikiem Savio autorstwa Teresio Bosco, Wydawnictwo Salezjańskie, 2005.

Twitter