Bez różańca nie ruszyłabym na krok

Z racji przypadającego 25 marca Dnia Świętości Życia Kościół przypomina nam o cennej inicjatywie, jaką jest Duchowa Adopcja Dziecka Poczętego. Dzieło to leżało także u podstaw Pani zaangażowania na rzecz obrony ludzkiego życia.

Rzeczywiście, wszystko zaczęło się od Duchowej Adopcji Dziecka Poczętego. O dziele tym usłyszałam w szkole średniej, jednak w pierwszym odruchu nie podjęłam go, myśląc: Nie dam rady, to nie dla mnie. Tyle że sama idea tej modlitwy… utkwiła mi w głowie na stałe.

Pierwszy raz adoptowałam duchowo dziecko zagrożone aborcją w czasie studiów. Od tego czasu już nie mogłam żyć bez tej modlitwy, bez obecności maleństwa, które jest w niebezpieczeństwie. Kończyłam jedną adopcję i – najczęściej w najbliższe możliwe święto – podejmowałam kolejną.

W tym czasie rósł we mnie również głód wiedzy bioetycznej. Uzupełniałam ją zarówno w trakcie studiów na Wydziale Teologii Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu, jak i samodzielnie, słuchając konferencji, które odbywały się w całej Polsce, czy przygotowując wystąpienia na temat aborcji, in vitro itp. i przedstawiając je w różnych środowiskach naukowych oraz duszpasterskich. To już właściwie była potrzeba działania. Jednak aktywność studencka mi nie wystarczała… W końcowych latach studiów organizowałam już czuwania modlitewne, pogadanki w grupach religijnych i parafialnych, zbierałam podpisy pod organizowanymi wówczas inicjatywami związanymi z in vitro bądź aborcją. I przez cały ten czas towarzyszyła mi modlitwa Duchowej Adopcji Dziecka Poczętego. Znamiennym momentem było dla mnie przyłączenie się już tu, w Lublinie, do jednej ze wspólnot Ruchu Wiara i Światło, do której należą osoby niepełnosprawne umysłowo. Przyszła mi do głowy bardzo wyraźna myśl, że Bóg mówi: „To za nich się modlisz, poznaj ich więc!”.

Wieloletnie doświadczenie na niwie obrony życia poczętego zaowocowało Pani zaangażowaniem w działalność Fundacji Życie i Rodzina. Co było motywem do pójścia krok dalej?

Do działań w organizacji antyaborcyjnej, jaką jest Fundacja Życie i Rodzina, przekonały mnie metoda i cele. Metodą jest pokazywanie skutków aborcji, zdjęć jej ofiar – konkretnych dzieci, zabitych w 11. czy w 24. tygodniu życia w łonie matki. A więc pokazywanie prawdy, wobec której wszystkie próby jej zniekształcenia zostają zdemaskowane. Kiedy się raz zobaczy takie zmasakrowane dziecko, już nie tak łatwo będzie mówić o „prawie kobiet”, „zlepku komórek” czy „postępie cywilizacyjnym, który należy wprowadzić do Polski”. Także rozmowy z ludźmi na ulicy, mierzenie się z ich argumentami oraz wątpliwościami dały mi poczucie, że tu każdy jest potrzebny – i dla obrony życia dzieci, i dla świadomości społecznej. Wspomniałam również o celach: to właśnie ta świadomość społeczna, którą lewicowe środowiska próbują ogłupić, oraz zmiana prawa. Konkrety, które ratują życie dzieci.

Twitter