Żył pełnią życia

Patronem dzisiejszego dnia jest św. Stanisław Kostka, obecnie święty już raczej mało znany, czy może nieco zapomniany. I pewnie nie każdy pamięta, że jest on patronem polskiej młodzieży, studentów, nowicjuszy zakonu jezuitów, a także patronem Polski. Św. Stanisław żył w XVI wieku i osiągnął wiek zaledwie 18 lat, gdy ciężko zachorował i zmarł, będąc na początku swej zakonnej drogi w Towarzystwie Jezusowym. Aby wstąpić do jezuitów, pokonał wiele przeszkód. Przede wszystkim uczynił to wbrew woli rodziców, organizując ucieczkę ze szkoły, w której się kształcił i na piechotę udał się do klasztoru jezuickiego, oddalonego wiele kilometrów od miejsca, gdzie dotychczas przebywał. Tyle o nim wiemy, oczywiście w ogromnym skrócie.

Rozważając dzisiejszą Ewangelię, dostrzegam mocne powiązanie między tą perykopą a krótkim życiem tego świętego, którego geniusz i wielkość ducha nie zostały jeszcze odkryte, przez co pozostaje w cieniu. Choć zapewne nie przeszkadza mu to kochać Polaków, a zwłaszcza polską młodzież, szukającą swojego miejsca w życiu.

Otóż zarówno Rodzice Jezusa, jak i św. Stanisława nie zrozumieli ich postawy. Jak to? Jezus zostaje po zakończeniu uroczystości w Jerozolimie, dyskutuje spokojnie z uczonymi w świątyni, podczas gdy powinien wracać z nami do Nazaretu. Przecież my się tak o Niego martwiliśmy! Podobnie i rodzice młodego świętego nie mogli pogodzić się z faktem, że ich syn ma pragnienie życia wyłącznie dla Boga. Święty Stanisław mógłby powtórzyć za dwunastoletnim Jezusem: „Czy nie wiecie, że powinienem być w tym, co należy do mego Ojca?”. Nie znaczy to wcale, że przestali uznawać autorytet ojca i matki, którzy ich wychowywali. Niemniej Rodzicom na początku trudno było pojąć, iż zarówno Jezus, jak i Stanisław są przede wszystkim Synami Ojca, i każdy z nich ma swoją misję, indywidualną, życiową drogę, którą powinni pójść i na której nikt ich nie może zastąpić. Bowiem to zadecyduje o pięknie i wyjątkowości ich życia. Wiemy, że tylko Jezus, Syn Boży, zbawił nas i oddał dłoniom Ojca i to właśnie dzięki Niemu Stanisław stał się także w pełni dzieckiem Boga. I mimo młodego wieku żył pełnią życia, dając przykład niezłomności, wytrwałości i niezwykłego u młodego chłopca, radykalizmu i pasji, z jaką realizował swoje powołanie. I nie dlatego stał się świętym, że wstąpił do zakonu, ale dlatego, że odkrywając w swym życiu Prawdę nadającą mu sens i podstawowy kierunek, był gotów oddać za to życie. Jak Jezus był autentyczny: żył tym, w co wierzył. A jego miłość doszła do szczytu, i wobec Boga i wobec tych, którzy żyli obok niego. Świętość to nie „rarytas” zarezerwowany dla zakonników, świętość jest dla każdego.

Podsumowując to ciekawe wydarzenie z dzisiejszej Ewangelii, można powtórzyć brewiarzową modlitwę, „byśmy odnajdując prawdę, nigdy nie przestawali jej szukać”. Odnajdując swoją życiową drogę, powinniśmy wybierać Prawdę i Życie wciąż na nowo. Wciąż na nowo, pełniej i głębiej kochać, nawracać się, odkrywać w sobie i innych Oblicze Jezusa kochającego, radosnego, a niekiedy cierpiącego, odrzuconego. I nigdy nie będziemy mogli powiedzieć: kocham już wystarczająco, gdyż świętość, której źródłem jest Bóg, nie ma kresu…

Twitter