Z tej śmierci rodzi się życie - droga krzyżowa

Lektor 1:

"Jak wielu osłupiało na Jego widok -
- tak nieludzko został oszpecony Jego wygląd
i postać Jego była niepodobna do ludzi"

Tak często odwracamy wzrok i unikamy zetknięcia z cierpieniem, bo ono nie jawi się jako coś pięknego i atrakcyjnego. Przykro nam z nim obcować, wzbraniamy się przed nim, aby i nas nie dotknęło. Zaś nasz Pan Jezus Chrystus jest Królem w koronie z cierni, które dotkliwie ranią Jego skronie. Jego zwycięstwo jest śmiercią na krzyżu, śmiercią w najbardziej haniebny sposób, jaki znały Jego czasy.

Lektor 2:

Rozpoczynamy Drogę Krzyża, przypominając ostatnie chwile ziemskiego życia Jezusa. To, co chcemy dziś przeżyć, nie stało się jednak tylko wtedy, 2000 lat temu, w Jerozolimie. Droga Krzyża dzieje się wciąż, w każdym istnieniu, w naszym życiu i w życiu ludzi obok nas. "Chrystus (..) cierpiał za nas i zostawił nam wzór, abyśmy szli za Nim Jego śladami", również na Golgotę, na której zostaniemy ukrzyżowani. Bo Jego zwycięstwo dokonuje się w cierpieniu Boga, który umiera z miłości. I my mamy patrzeć na cierpienie jako na drogę zbawienia. To On jest Zbawicielem, który zostawił nam wzór. On uczynił wszystko nowe, abyśmy i my podążali Jego drogą.

Kapłan:

Cierpienie zawsze towarzyszy naszemu życiu.. Wejść na tę drogę, to nie tylko cierpieć... Wejść na tę drogę, to przeżywać swoje życie w taki sposób, aby nadać sens ziemskiemu cierpieniu. Temu, które spotyka nas, i temu, które spotyka naszych bliźnich. Jesteśmy wezwani, aby cierpieć razem z Jezusem i umierać za braci. Tak jak potrafimy, każdego dnia. Niech Droga Krzyża uczy nas takiego życia.

Stacja I
Jezus na śmierć skazany

Lektor 1:

Sąd, który skazał na śmierć Syna Bożego, budzić może nasze przerażenie, a przynajmniej niesmak. Był sądem ludzi zawistnych i zazdrosnych, jakimi byli faryzeusze, w środku nocy zwołujący trybunał, aby udaremnić przybycie innych członków rady.
Był sądem rozwichrzonego i bezmyślnego tłumu, spragnionego widowiska. Tłumu, który tak szybko zapomniał wydarzenia Palmowej Niedzieli.
Był sądem pogrążonego w rozpuście i pustocie żydowskiego namiestnika Heroda, który sprzedał swych braci za wino i bogactwo.
Był sądem zmęczonego i tchórzliwego namiestnika rzymskiego Piłata, który nie miał sił, aby w imię prawdy zaryzykować swą niezbyt lubianą posadę.
Był sądem niczyim, takim, gdzie zwyciężają podłe i niskie uczucia, gdzie człowieka wydaje się na śmierć dla świętego spokoju.

Ileż to razy dokonaliśmy już takiego sądu na swoim bracie? Z zawiści, zazdrości, bezmyślności, egoizmu, tchórzostwa i obojętności? Ile razy nie chciało nam się bronić tego, co uważaliśmy za słuszne? Ile już razy poświęciliśmy prawdę dla wygodny?

Dopomóż nam, Jezu, być zawsze ludźmi odważnymi i prawymi, gotowymi do odpowiedzialnych postaw, które mogą uratować innych przez niesprawiedliwym sądem.

Stacja II
Jezus bierze krzyż na swe ramiona

Lektor 2:

Chrystus obejmuje krzyż swymi uzdrawiającymi dłońmi i rusza w drogę. Nie broni się przed nim, choć wydaje się on zbyt ciężki dla tak skatowanego ciała. Jakże często mówimy, że to już za dużo. Że spotykają nas doświadczenia ponad nasze siły. Nie chcemy wziąć tego krzyża, którym jest nasze życie, często połamane, pełne ran, chorób i smutku. Nie obejmujemy naszego życia, by ponieść je dalej, szczególnie, gdy wiemy, że nasza droga prowadzi przez Golgotę.

Dopomóż nam, Jezu, pokochać krzyż naszego życia, abyśmy potrafili nieść go aż do końca, abyśmy mogli pokazać go Tobie w Twoim Królestwie, abyś Ty mógł w nas rozpoznać swoich przyjaciół.

Stacja III
Jezus pierwszy raz upada pod ciężarem krzyża

Lektor 1:

Upadasz - wstań
Znów upadasz - wstań
Jeszcze raz upadłeś i nie masz siły się podnieść. Nie wiemy, jak wiele razy upadał Jezus. Czy więcej niż trzy? Czy mniej niż trzydzieści?
Zawsze trzeba wstać. Nie jesteś sam. Jezus wstał za Ciebie pierwszy.

Dopomóż nam, Jezu, zawsze umieć się podnieść, nigdy nie rezygnować z Twojej drogi miłości, nigdy nie rozluźniać naszych więzów z Tobą, zawsze ufać, że to Ty jesteś naszą mocą.

Stacja IV
Jezus spotyka Matkę

Lektor 2:

Wiedziała, że przepowiedziany jej miecz boleści w końcu przebije jej serce. Wiedziała, że to najukochańsze dziecko, poczęte tak niezwykle, nie będzie zwyczajnym człowiekiem. Tym bardziej jednak ufała Bogu, który obdarzył ją najdroższą jej na świecie osobą. I tak jak Abraham gotowa była oddać Bogu wszystko, nawet ten najukochańszy Jego dar... Lecz najpierw towarzyszyła swemu Synowi aż do końca, zbierając każdą cenną kroplę krwi, każde umęczone spojrzenie, każdy upadek, jęk bólu spod smaganej batem piersi. Miecz przebił jej serce i tkwił tam boleśnie.

Jak trudno jest widzieć cierpienie, tych których kochamy najbardziej. Jak często odwracamy wzrok, nie będąc gotowi na konfrontację z taką rzeczywistością? Jak często zamykamy się w sobie i wycofujemy, pozostawiając bliskich samych z ich bólami? Jak mało w nas ufności i odwagi Maryi, która nigdy nie zwątpiła w sens cierpienia, sens nadany mu przez samego Boga.

Dopomóż nam, Panie, abyśmy potrafili odważnie towarzyszyć bliskim dotykanym cierpieniem, abyśmy umieli wtedy patrzeć im w oczy i razem z nimi przeżywać ich ból, abyśmy umieli, jak Maryja, mężnie znosić miecz wbity w nasze serce.

Twitter