Wielki Post w brzuchu wieloryba?

Czas przed świętami Wielkiej Nocy trwa w najlepsze. Postanowienia powymyślane. Dzień w dzień staramy się sprostać naszym zadaniom, które zapewne są również naszymi numerami 1. Czy jednak tak być powinno? Czy przypadkiem jednocześnie nie stajemy się ślepi na otaczającą nas rzeczywistość?

„Kiedy wydaje się, że wszystko się skończyło, wtedy dopiero wszystko się zaczyna” – napisał swego czasu, ks. Jan Twardowski. Nie inaczej jest z Wielkim Postem. To, co się w nim dzieje, jest przygotowaniem nie tylko do Świąt Zmartwychwstania Pańskiego, ale przede wszystkim do głoszenia tego Zmartwychwstania później, po wiosennych świętach.

„Alleluja! Chrystus prawdziwie Zmartwychwstał!” – te wspaniałe słowa rozpowiadamy w Kościele. Wierni przekazują sobie Dobrą Nowinę, ściskają, życzą dobrych świąt. A po świętach co?

Może trzymając się kurczowo wielorybiego żołądka, nie dajemy z siebie wszystkiego? Może wypełniając nasze postne „przysięgi”, tak naprawdę uciekamy przed innymi problemami, spojrzeniami ludzi?

Nie chcę powiedzieć, że wyrzeczenia są złe, przeciwnie, ale oderwijmy się od nich na krótką chwilę. Spójrzmy przez okno. Rozejrzyjmy się wkoło, być może jest ktoś, kto nas potrzebuje. Nie zapominajmy o nie-wiernych, o bliźnich, a także nas samych. Nasze wyrzeczenie nie ma zastępować dnia, ale być dodatkiem – bonusem dla Boga i od Niego jednocześnie. To czas, który możemy przepięknie przeżyć. Zarazić innych nie katarem, ale Bożą Miłością, od której przecież nie ma nic cenniejszego.

Jeśli naszym postanowieniem jest Post Daniela lub inny post, nie złośćmy się na osoby z otoczenia, bo burczy nam w brzuchu. Nie głodźmy się! Tak, Jezus wytrzymał czterdzieści dni na pustyni, ale nie łudźmy się, nam ta sztuka raczej nie wyjdzie. Najprawdopodobniej albo rzucimy się na lodówkę (chodzi oczywiście o jej zawartość ;)), albo w ekstremalnym scenariuszu, wylądujemy na szpitalnym oddziale.

Jeśli postanowiliśmy zanurzyć się w Słowo Boże, nie zaniedbujmy codziennych obowiązków. Nie odmawiajmy pomocy. Jako katolicy powinniśmy zawsze pamiętać, że w każdym drugim człowieku jest Bóg i naszym pierwszym obowiązkiem jest Mu służyć.

Siostry i Bracia, nie dajmy się połknąć podczas Wielkiego Postu! Niech to będzie czas naszej wewnętrznej przemiany… Niekoniecznie zrzucenia kilku kilogramów lub nauki Pisma Świętego na pamięć. ;) We wszystkim należy znaleźć umiar. Jeśli nie potrafimy go odszukać, warto zwrócić się do naszego najlepszego PRZYJACIELA.

Twitter