W ręce Twoje powierzam ducha mego

Święty Szczepan, uczeń Pana Jezusa, szedł za Jego słowem i wcielał je w czyn, uzdrawiał w imię Jezusa i czynił cuda. Czynił dobro, a jednak budził sprzeciw. Tak wypełniały się na nim słowa Pana Jezusa z dzisiejszej Ewangelii. Oskarżano go, a on niezrażony i pełen mocy Bożego Ducha odpowiadał na zarzuty. Zadziwiające, że można dać się zaślepić gniewowi, słysząc słowa mądrości, które nie są w zgodzie z zarzutami słuchającego. Zaślepienie gniewem doprowadziło ludzi do tego, że ukamienowali św. Szczepana. A on? Wytrwał w wierności nauce swego Mistrza i Pana, Jezusa Chrystusa, do końca i modlił się do Boga, by nie poczytał im tego grzechu. A wcześniej wyrzekł jakże pełne bezgranicznego zaufania słowa: „Panie Jezu, przyjmij ducha mego”(Dz 7, 59). I wypełniły się na nim słowa Pana Jezusa, że „kto wytrwa do końca, ten będzie zbawiony” (Mt 10,22). Spełniają się w nim słowa modlitwy wyrażonej w dzisiejszym psalmie „W ręce Twoje powierzam ducha mego, Ty mnie odkupisz, Panie, wierny Boże” (Ps 31,6). Bóg jest wierny swojemu słowu.

A co dla mnie oznacza dziś świadectwo św. Szczepana? Czy nie jest tak, że wierność Ewangelii nieraz kosztuje? Że kochanie innych i siebie, bycie dobrym dla innych i siebie wymaga wysiłku, który niekoniecznie chcemy podjąć? A jednak Bóg uzdalnia nas do miłości pośród trudów dnia, większych czy mniejszych, które przecież w życiu są nieuniknione. Nie jest Bogiem z nami tylko wtedy, kiedy jest pięknie i dobrze, ale także wtedy, gdy dzieje się coś trudnego albo wręcz niemożliwego, jak się wydaje, do uniesienia. „Wystarczy ci mojej łaski” (2 Kor 12,9). Nie znaczy to, że nie upadniemy, że nie ulegniemy zniechęceniu. Ale o to, by starać się stać i iść, a gdy upadniemy, by się podnieść i iść dalej. Bóg uzdalnia nas do kochania tych, którzy nas odrzucają, którzy nas krzywdzą, do kochania choćby przez krótką modlitwę za nich, bo jest to czyn miłości, i do przebaczania im. A przebaczenie daje wolność serca temu, który przebacza. I nie chodzi o to, że trzeba zaraz natychmiast przebaczać. Jeśli tak można, to warto, ale nieraz jest to proces. Ważne, by chcieć, albo chociaż starać się otwierać na taką możliwość. A gdy nie potrafię, to można pomodlić się do Boga o dar przebaczenia i zapraszać Go do tej swojej niemożności w spokoju serca i ufności. „Kto wytrwa do końca, ten będzie zbawiony” (Mt 10,22). Bóg kocha nas i wierzy w nas. Ofiaruje nam zbawienie za darmo. Ale do nas należy decyzja przyjęcia tego daru. Odpowiedzią na ten dar jest to, co czynimy i jak żyjemy. Czy niesiemy i pomnażamy dobro w sobie i wokół siebie, czy niesiemy je światu? Nieraz wymaga to wytrwałości, tak jak wejście na szczyt góry. Ale gdy wejdziemy zachwyt budzi widok, który roztacza się przed oczami, w sercu śpiewa radość i satysfakcja, nawet gdy ze zmęczenia nie mamy siły na uśmiech.

„W ręce Twoje powierzam ducha mego, Ty mnie odkupisz, Panie, wierny Boże. Weselę się i cieszę Twoim miłosierdziem, bo wejrzałeś na moją nędzę” (Ps 31,6.8). Niech słowa dzisiejszego psalmu będą modlitwą mojego serca. Modlitwą pełną wdzięczności i zaufania. Bóg przecież pragnie dla mnie dobra i pragnie, by Jego królestwo już tu, na ziemi, dzisiaj było w moim sercu, a potem bym mieszkała z Nim w bliskości na wieczność. Deo gratias!

Twitter