Uwierzmy na nowo w pusty grób

Pierwszego dnia po szabacie, wczesnym rankiem, gdy jeszcze było ciemno, Maria Magdalena udała się do grobu i zobaczyła kamień odsunięty od grobu. Pobiegła więc i przybyła do Szymona Piotra i do drugiego ucznia, którego Jezus kochał, i rzekła do nich: Zabrano Pana z grobu i nie wiemy, gdzie Go położono. Wyszedł więc Piotr i ów drugi uczeń i szli do grobu. Biegli oni obydwaj razem, lecz ów drugi uczeń wyprzedził Piotra i przybył pierwszy do grobu. A kiedy się nachylił, zobaczył leżące płótna, jednakże nie wszedł do środka. Nadszedł potem także Szymon Piotr, idący za nim. Wszedł on do wnętrza grobu i ujrzał leżące płótna oraz chustę, która była na Jego głowie, leżącą nie razem z płótnami, ale oddzielnie zwiniętą na jednym miejscu. Wtedy wszedł do wnętrza także i ów drugi uczeń, który przybył pierwszy do grobu. Ujrzał i uwierzył. Dotąd bowiem nie rozumieli jeszcze Pisma, które mówi, że On ma powstać z martwych. (J 20,1-9)

Maria Magdalena i apostołowie nie czekali z nadzieją, a tym bardziej z radością na niedzielny poranek po śmierci Chrystusa. Jak czytamy w Ewangelii, nie rozumieli jeszcze Pisma, które mówi, że On ma powstać z martwych. Musieli pójść, zobaczyć pusty grób i dopiero uwierzyć, oswoić się z tą wielką tajemnicą. My przeżywając mękę, śmierć i zmartwychwstanie Chrystusa wiemy, co po kolei się wydarzy. To niesie za sobą ryzyko pewnej obojętności, prześlizgnięcia się obok tego kluczowego wydarzenia w dziejach świata, a przede wszystkim w dziejach życia każdego z nas.

Czy stając w ten niedzielny poranek przed pustym grobem Chrystusa, widzę w nim sens i nadzieję swojego życia? Czy Zmartwychwstanie Chrystusa naprawdę mnie porusza? Czy zdaję sobie sprawę, że gdyby Chrystus nie zmartwychwstał, daremna byłaby nasza wiara i bylibyśmy godni pożałowania? (por. 1 Kor 15, 17;19)

Ale on Zmartwychwstał! Nie ma Go tu! Zobaczmy jeszcze raz pusty grób i uwierzmy! Uwierzmy także w sens naszego codziennego obumierania, naszych małych śmierci, aktów zapomnienia o sobie i wszelkich trudów. Dziś Chrystus Zmartwychwstały przychodzi do nas, bierze za rękę i wydobywa z naszych grobów, daje nadzieję, daje życie! Przychodzi i daje pewność, że śmierć nie ma już ostatniego słowa, że ze śmierci przejdziemy do życia. Niech ta prawda dodaje nam odwagi i pewności każdego dnia, a także w momencie, gdy nadejdzie nasza ostatnia godzina.

Twitter