Tuż za Panem. Droga Krzyżowa z przyjaciółmi

Stacja I – Pan Jezus na śmierć skazany

To ja, faryzeusz Nikodem. Starałem się wyjaśnić moim kolegom, że jesteś niewinny i że kochasz nasz naród. Nie brali poważnie moich słów. Dzięki Ci, Mistrzu, za nocne spotkanie. Przyjąłeś mnie, chociaż tchórzliwy byłem i nie miałem odwagi, by za dnia przyjść do Ciebie. Od tamtej nocy pilnie śledziłem Twoje kroki i nasłuchiwałem, co mówisz i do czego zachęcasz. Od tamtego czasu próbuję narodzić się na nowo.

Z boku, ale i z bliska przyglądałem się, jak domagano się Twojej śmierci. Wiem, że masz słowa żywota. Sanhedryn skazał Cię na śmierć. Piłat wiedząc o Twojej niewinności uległ presji i skazał Cię na śmierć krzyżową. Mimo to, jestem przekonany, że Ty jesteś Prawdą, Drogą i Życiem.

Gdy wyprowadzono Cię ubiczowanego i namiestnik ogłosił: Oto Człowiek, zrozumiałem, że o godności każdego z nas świadczą wartości duchowe, a nie zewnętrzny wygląd.

Chociaż Ty wyglądasz strasznie to jednak bardziej niż dotąd wierzę, że jesteś Zwiastunem Dobrej Nowiny.

Pójdę za Tobą, dokądkolwiek mi każesz, obojętne, czy to będzie łatwe i przyjemne, czy też trzeba będzie towarzyszyć Ci na drodze ku śmierci. Jesteś Wodą Żywą. A ja chcę się odrodzić.

Pozwól, Panie, że na miarę moich sił i możliwości będę głosicielem prawdy o człowieku i o Twoim Królestwie; chcę być przekazywać Dobrą Nowinę.

Stacja II – Jezus bierze krzyż na ramiona

To ja, bogaty młodzieniec. Dzięki Ci za dobre słowa, jakie skierowałeś pod moim adresem, gdy pochwaliłem się przed Tobą, że od najmłodszych lat zachowuję wszystkie przykazania. To było wspaniałe.

Niestety, nie potrafiłem przyjąć Twojej rady, by sprzedać wszystko, rozdać ubogim i pójść za Tobą. Propozycja i zaproszenie wydawały się przerastać moje możliwości.

Dzisiaj widzę Cię z krzyżem na ramionach. Powiedziałeś, że nie ma większej miłości, jak życie dać za przyjaciół… i wziąłeś krzyż na świadka Twojej miłości do nas. Powiedziałeś, że na to przyszedłeś na świat, byśmy życie mieli i mieli je obficie.

Mistrzu i Panie, chyba zrozumiałem, czym jest powołanie.

Każde Twoje zaproszenie jest wielkim wyróżnieniem i przywilejem. Raz jest ono piękne i radosne, kiedy indziej utożsamia się z cierpieniem, krzywdą, chorobą, nawet śmiercią.

Bądź uwielbiony, Panie, za wierność swojemu powołaniu. Chciałbym przeżyć swoje lata w dobrobycie. Ale postaram się, by Ciebie nie zawieść, nawet, gdyby to było kosztowne i bolesne. Obiecuję szanować moje powołanie: być chrześcijaninem, zachować w sobie godność dziecka Bożego, nie przynosić wstydu moim braciom w wierze, zasługiwać na szacunek innych ludzi. Jakże cenne musi być powołanie, skoro warto za nie życiem płacić.

Stacja III – Pan Jezus upada po raz pierwszy

To ja, jeden z tych, co stali w tłumie i krzyczeli: „Ukrzyżuj Go”! Tyle poważanych osobistości mówiło, że jesteś winien, że działasz na niekorzyść narodu, że bluźnisz, że uzdrawiasz w szabat, że powinieneś umrzeć.

Wydawało mi się, że działam w dobrej sprawie... Minął jakiś czas, zrobiło się spokojniej, ludzie się rozeszli. Idę za Tobą, przyglądam się jak dźwigasz krzyż. Dałeś mi sporo czasu do namysłu. I nagle przypominam sobie, co usłyszałem od Ciebie, co widziałem.

To muszą być ważne sprawy, skoro życie swoje za nie dajesz. Współczuję Ci widząc jak upadasz pod ciężarem krzyża. I jestem wdzięczny za ten upadek. Oznacza to, że rozumiesz moje słabości, że wybaczasz mi niesprawiedliwe okrzyki pod Twoim adresem. Dzięki Ci, Panie, żeś powstał, idziesz dalej i uczysz mnie, że i ja mogę zerwać z tym, co było głupie i nieprzemyślane. Nie musi trwać zawierzenie pustym słowom Twoich przeciwników, zachłyśnięcie się chwilą, kiedy wydawało mi się, że jestem ważny.

Obiecuję, że od dzisiaj będę ostrożniejszy w wydawaniu lekkomyślnych osądów, w posądzaniu, oskarżaniu, domaganiu się sprawiedliwości natychmiast i bez względu na racje. Kolejny raz obiecuję zerwać z moimi słabościami, nałogami, niechęciami i uprzedzeniami, z lenistwem w pracy i modlitwie, także w odpoczynku, z ekceważeniem Twoich przykazań, nawet w drobnych sprawach.

Ks. Antoni Gabrel SDB, Dotyk kaktusa. Rozważania Drogi Krzyżowej. Oddech wiary, Wydawnictwo Salezjańskie 2011.

Twitter