Światłość ukochała moje ciemności

W ten dzień tak bardzo unosi nas łaska i tego dnia tak bardzo przekonujący jest Bóg. Tak mocne są jego argumenty, nawet te, które jeszcze kilka dni temu do nas nie przemawiały i dlatego toczyliśmy spory, może nawet próbowaliśmy się obrażać – i na Boga, i na ludzi, na cały świat. Tego dnia tak bardzo jesteśmy otwarci na sugestie, podpowiedzi i rady płynące z wysoka. Nie każdego dnia, przyznajmy, Bóg ma do nas tak łatwy przystęp. Ten szczególny czas słusznie więc nazywamy czasem łaski. To ona nas przemienia, a my poddajemy się jej. Pozwalamy, aby ona nas przeniknęła, przeszyła, wręcz porwała i przyłączyła do chórów niebieskich śpiewających „Chwała na wysokości Bogu, a na ziemi pokój ludziom dobrej woli”.

Tego dnia stoimy przed betlejemską grotą i patrząc w oczy Dziecięciu oraz kątem oka zerkając na Maryję i Józefa, pełni wspaniałych deklaracji poprawy, przytakujemy: tak, Panie, oczywiście, masz rację, tak właśnie zrobię, z tym zerwę, nad tym popracuję, to uporządkuję, z tym się pojednam. Obecni przed bezbronnym i milczącym Bogiem mamy w sobie tyle radości i tyle dobrych chęci.

Przebiliśmy się przez ciemności, podążając za światłem. Ono zaś, płynące od Słowa, które stało się Ciałem, oświetla nie tylko drogę, którą przemierzyliśmy, aby pozdrowić Mesjasza zrodzonego w zupełnie innych standardach sanitarnych niż nasze. To samo światło pomoże nam wrócić dzisiaj do naszych domów, za kilka dni do miejsc pracy, szkół, spotkań z ludźmi. Ono chce z nami tam pójść i nigdy nas nie opuszczać, być zawsze do naszej dyspozycji. Ono naprawdę rozprasza wszystkie ciemności, między innymi te, o których tak wiele w ostatnich dniach opowiadaliśmy Miłosiernemu Bogu, chociażby w sakramencie pojednania albo i na osobistej z nim rozmowie o blaskach i cieniach codziennego życia.

Są takie chwile, kiedy szczególnie potrzebujemy Światła i odwagi, którą ono daje do świadczenia o Nim, zarówno słowem, jak i czynem. Niejednokrotnie ulegamy zwątpieniu i wydaje nam się, że Światło nie ma dzisiaj wielkiej władzy i trudno mu się przebić przez współczesne propozycje świata żyjącego czasami, jakby Bóg nie istniał. Zdarzają się również sytuacje, kiedy to powinniśmy zdecydowanie zabrać głos, my natomiast wybieramy milczenie, bo nie mamy śmiałości pozwolić Światłu rozproszyć ciemności grzechu i błędu. Nie oznacza to jednak, że ciemność ma nad Światłością władzę i jest jej podporządkowana. To my czasami jesteśmy za słabi i mało zdecydowani, aby odważnie stanąć po Jego stronie. Nie wspieramy Światła, które nie zna zachodu, w jego zmaganiach z ciemnościami, nie jesteśmy jego sojusznikami.

Od kilku dni każdy z nas widzi jednak ogromny postęp. Następuje mobilizacja. Z każdym dniem zbliżającym nas do Bożego Narodzenia stawaliśmy się coraz bardziej dziećmi Światłości. Kościół jako wspólnota ponownie się zjednoczył i zebrał siły do wewnętrznej swojej odnowy. Jesteśmy więc dzisiaj świętsi, jesteśmy lepsi i takimi chcemy pozostać jak najdłużej. Odłożyliśmy na bok spory ideowe, polityczne, ekonomiczne, ponieważ uznaliśmy, że potrzebujemy kolejnej w naszym życiu głębokiej przemiany, żeby zbliżyć się do Światła i prawdy. Przyfrunęliśmy razem z aniołami do Betlejem na skrzydłach nawrócenia i podsuwamy Dziecięciu każdy nasz dobry czyn, dobre uczucie, dobrą myśl, dobre chęci, prosząc Go, aby On to wszystko pobłogosławił. Nie ukrywamy także trudności, z którymi się zmagamy każdego dnia. Nie znikają one przecież wraz ze Świętami Bożego Narodzenia, chociaż na pewno pragnęlibyśmy, aby tak się stało. Przedstawiamy je Bogu i prosimy o pomoc oraz światło, a także cierpliwość. Może tym razem z pomocą samego Boga oraz moim dostatecznym wkładem własnym uda się osiągnąć więcej niż wcześniej.

„Słowo Ciałem się stało i zamieszkało między nami”. Światło zabłysło nad moim i Twoim światem. Niech nie milkną nasze usta w odważnym głoszeniu Jego chwały. Życzmy sobie, abyśmy ciągle odnajdowali drogę do Betlejem, do Światła, które tak ukochało ciemności człowieka, do prawdziwej radości, do prawdziwej i jedynej mądrości.

Twitter