Straciłem wiarę! I co dalej?

W ostatnich tygodniach miałem okazję przeżywać różnego rodzaju spotkania z młodymi ludźmi, którzy dzieląc się swoim życiem, mówili niejednokrotnie:
- Jestem ateistą, ja już w nic nie wierzę.
- Proszę księdza, kiedyś byłem gorliwym ministrantem, ale teraz nie wierzę nawet w zmartwychwstanie Jezusa…
- Ja jestem agnostyczką, tak jak moi rodzice…
- Wierzę, ale nie praktykuje, nie potrzebuję takiego Kościoła i księży…
- Wie ksiądz, ja straciłem już wiarę.
- Po śmierci mamy przestałam wierzyć w pomoc Boga. Czy Jego w ogóle obchodzi moje życie?

Te szczere świadectwa, podszyte - co daje się zauważyć - z jednej strony poczuciem samowyzwolenia a z drugiej bólem utraty czegoś bardzo cennego, padały z ust zarówno licealistów, jak i studentów. Było to o tyle zaskakujące, że rozmówcy ze szkoły średniej kilka miesięcy wcześniej prawie w stu procentach świadomie przystąpili do sakramentu bierzmowania, a wkrótce wszyscy otrzymają świadectwo ukończenia nauki religii.

Chaotycznej z początku dyskusji próbowaliśmy nadać jakąś sensowną metodę. Wyjaśniliśmy zatem znaczenie trzech najczęściej pojawiających się w rozmowie postaw: wierzący, ateista, agnostyk.

Ten pierwszy - to w naszym przekonaniu ktoś, kto całym swoim życiem, choć w pełnej wolności, daje odpowiedź Bogu, który na różny sposób się mu objawia, czyli dokonuje autoprezentacji. A sposobem, przez który Bóg mówi do człowieka, jest wielka "księga stworzenia", którą odczytujemy, poznając świat, szczególnie samego człowieka. Bóg objawia się jednak najpełniej poprzez osobę swojego Syna, Jezusa Chrystusa, którego historyczności nie da się podważyć, a współcześnie możemy spotkać w Piśmie Świętym, wspólnocie Kościoła i w sakramentach.

Ateista, nie uznając żadnych argumentów "za" jako racjonalne i do przyjęcia, odpowiada swoimi słowami oraz codziennym postępowaniem: Boga na pewno nie ma! Bóg w ogóle nie istnieje! Nie ma żadnych racjonalnych dowodów na istnienie Boga! I choć wątpliwe jest, aby naukowo był w stanie udowodnić swoje przekonanie, to jednak niewiara staje się jego jedyną wiarą i życiowym "katechizmem".

Agnostyk jest wyznawcą tezy: Nie wiem, czy Bóg istnieje i nie wiem, czy nie istnieje! Agnostycy nie walczą zatem z Bogiem, a raczej proponują formułę: żyjmy tak, jakby Boga nie było! Postawmy "Jego" poza nawias naszego życia, zbudujemy sobie świat i bez Boga. Albo żyjmy tak, jakby istniał Bóg, ale jego istnienie i tak nie ma wpływu na nasze życie, a nasze postępowanie jest mu zupełnie obojętne.

Po wyjaśnieniu sobie powyższych określeń padło kluczowe chyba pytanie o powody i okoliczności, w jakich młody człowiek najczęściej traci swoją wiarę?

Twitter