Serce Boga i serce człowieka

Dziś możemy usłyszeć wołanie Boga: „Nawróćcie się do Mnie całym swym sercem […]” Czy w tych słowach nie słychać tęsknego wołania miłości Boga? Boga, który jest litościwy, miłosierny, nieskory do gniewu i bogaty w łaskę. Jak bardzo pragnie miłości człowieczego serca. I czy w słowach Pisma Św. nie brzmi wołanie o bycie prawdziwym? Gdy możemy usłyszeć słowa: „rozdzierajcie jednak wasze serca, nie szaty” .

I w modlitwie psalmisty także rozbrzmiewają słowa wyznania, pełne prawdy i odwagi zobaczenia w sobie ciemności, prawdy o swojej skłonności do zła, do stwierdzenia, że nieraz wybieramy nie-miłość: „uznaję bowiem nieprawość moją”. Potrzeba odwagi, by zobaczyć, że niejednokrotnie nie nadążamy za tym co deklarujemy, co byśmy chcieli widzieć w sobie. Wiemy, że mamy swoje słabości, ale... Ale czy nie bardziej jesteśmy skłonni zmieniać innych niż siebie samych?

Potrzeba odwagi, by stanąć w prawdzie. Nieraz boimy się. Przed Bogiem nie musimy się bać, przeciwnie. I choć nieraz stanięcie w prawdzie jest bolesne, to stając tak przed Bogiem, możemy mieć pewność Jego miłości. Pewność, że ukochał nas w pełni. I to z miłości nas przestrzega w słowach aklamacji „nie zatwardzajcie dzisiaj serc waszych, lecz słuchajcie głosu Pańskiego”.

Pan Jezus jest jedno ze swym Ojcem. Jest odbiciem Boga Ojca. Na kartach Ewangelii widzimy, jak wiele znaków i cudów czyni. Jak delikatnie i czule podchodzi do innych. Z jaką miłością patrzy na człowieka. Jak porusza Jego serce zatwardziałość części ze swych rodaków, do których przyszedł na znak, że Bóg jest blisko każdego człowieka.

Przez słuchanie głosu Pańskiego w słowach Pisma św. może rozświetlić się to, co ciemne, niedostrzegalne przez nas. Możemy odnaleźć słowa o wolności, o miłości, o przebaczeniu, o odpowiedzialności. Nie jest to nauka, która odbiera życie, ale przeciwnie, prowadzi do pełni życia już tu, na ziemi, jak i mówi o tym, że życie nie kończy się w doczesności. Nie jest to teoria, idea, filozofia, ale praktyka życia.

Bóg pragnie być blisko każdego z nas. Pragnie i tęskni za naszą odpowiedzią pełną miłości. I nawet jeśli nie jesteśmy w stanie odpowiedzieć w pełni na tak wielki dar, to możemy i warto stanąć przed Bogiem w prawdzie o sobie. A patrząc na siebie starajmy się patrzeć tak, jak odbijamy się w Jego oczach. Bez poniżania siebie. Ale też bez ukrywania tego co jest nie-miłością w naszym życiu. I ufajmy słowu, że prawda nas wyzwoli.

Spójrzmy dziś w lustro. I zobaczmy w odbiciu, jak bardzo zostaliśmy obdarowani przez Boga. Jak wiele otrzymaliśmy od Niego: życie, życzliwość i dobroć ludzi i wszystko, co prowadzi nas do rozwoju zdolności kochania. Patrzmy na drobne gesty, słowa, na błękit nieba, promienie słońca, nasze uzdolnienia, talenty innych... To wszystko to dary. I otwórzmy drzwi Chrystusowi. Spójrzmy dziś w lustro. I uśmiechnijmy się do siebie. I uśmiechnijmy się do Boga.

Twitter