Powoli, powoli... - droga krzyżowa

Stacja 1

Człowiek:

Nie mogę Cię, Jezu, zabrać ze sobą na dzisiejszą imprezę. Ja muszę czuć się tam na luzie. Tak, wiem, że pić, palić i robić wielu innych rzeczy, które nie przynoszą mi chluby, nie powinienem. Powinienem zachować umiar – wiem, wiem. Ale tak trudno czasami być innym niż niektórzy, z którymi przebywam, chociaż tego naprawdę wiele razy szczerze pragnę. Dzisiaj jeszcze, Jezu, zostań w kościele albo – jeśli tak bardzo chcesz – zaczekaj na mnie w parku naprzeciwko. Nad ranem wrócimy do domu razem.

Chrystus:

Znowu skazałeś mnie na śmierć – w białych rękawiczkach. Ale ja będę z wami, stojąc milcząco, tak jak przed Piłatem. Będę stał i patrzył – bezradny.

Stacja 2

Człowiek:

Nie potrafię, Panie, przyjąć Twej nauki w całości. Wyjść na spotkanie z cierpieniem i kpiną to naprawdę nie dla mnie. Ja chcę być kimś, posiadać więcej niż inni, być ciągle na topie.

Chrystus:

To ja biorę za ciebie krzyż, narażam swoją boską reputację, a ty wstydzisz się mnie. Ja zawsze jednak idę obok ciebie i dźwigam krzyż. Jestem wierny do bólu... bólu krzyża.

Stacja 3

Człowiek:

Oszukałem. Nie miałem jednak czasu na przygotowanie się. Powiedzmy, że trafiłem. Nie było to jakieś ciężkie przewinienie, ale jednak... gryzie.

Chrystus:

Nie było to jakieś ciężkie przewinienie. W nieskończoność można to powtarzać. I niczego się w życiu nie nauczyć i stać w miejscu. Nawet przez całe życie. „Nie odmówiłem paciorka, nie słuchałem rodziców, byłem niegrzeczny...” I tak do samej emerytury..., do ostatniego tchnienia. Z każdym dniem coraz mniej gryzie, ale i człowiek staje się tylko letni.

Stacja 4

Człowiek:

Wczoraj miałem ciężki dzień. Zdenerwowana wróciłam do domu i poszłam od razu do swojego pokoju. Rzuciłam się na łóżko i prawie zaczęłam płakać. Weszła moja mama. Trzy ciepłe słowa, wyrozumiały wzrok i zapomniałam o wszystkim.

Chrystus:

W mojej drodze krzyżowej też towarzyszyła mi moja mama. Szła w ciszy. Raz po raz kątem oka widziałem jej współczujące oczy. One mi pomagały. One pomogą także i tobie – musisz tylko w nie spojrzeć.

Stacja 5

Człowiek:

Zapytali mnie dzisiaj, kim jest mój Bóg. Głupio jest mi się przyznać, ale ja nie wiedziałem, kim ty właściwie dla mnie, Jezu, jesteś. Wiem, że przyszedłeś na świat dwa tysiące lat temu, miałeś uczniów, nauczałeś... Zmartwychwstałeś.

Chrystus:

Jesteś podobny do Szymona. Przymusili go, więc pomógł mi dźwigać krzyż. Byłem dla niego tylko jednym ze skazańców. Nie ujrzał we mnie Boga. Fakt – został zaskoczony. Ty jednak nie zostałeś zaskoczony. Chciałbym, abyś abyśmy wspólnie ponieśli moją ewangelię do tych, którzy jej jeszcze nie znają. Wcześniej jednak musisz sam ją pełniej poznać.

Stacja 6

Człowiek:

Czy ta Anka musi zawsze być taką altruistką? Ta jej ciągła pomoc! Przecież spokojnie bym sobie poradził. Nie! Ona zawsze musi przyjść z tym swoim: może ci pomóc? Jestem ambitny i niezależny. Nie chcę niczyjej pomocy!

Chrystus:

Faktycznie, jesteś ambitny. To nie zawsze popłaca. Każdy z nas potrzebuje pomocy. Anka, o której wspomniałeś, przypomina Weronikę. Podczas drogi na Golgotę moją twarz oblał pot zmieszany ze krwią. Uszy napełniły się wrzaskiem tłumu, w którym nie potrafiłem oddzielić poszczególnych głosów. Oczy widziały tylko jakieś plamy, kontury. Udręczone zmysły oddalały się powoli od rzeczywistości. Wtedy poczułem na twarzy miękkość jedwabiu wchłaniającego moje zmęczenie. Wzrok powrócił do normalności. To była Weronika. Wśród rozwrzeszczanego tłumu pojawiła się zdecydowana odwaga. Nie prosiłem jej o to. Przyszła sama.

Stacja 7

Człowiek:

Panie, chyba zaczynam rozumieć sens Twojej męki. Jeszcze tylko kilka rzeczy poukładam sobie w ciszy.

Chrystus:

Chciałbym powiedzieć ci tylko jedno zdanie. Cieszę się. Wobec tej radości fizyczny ból jest niczym. Milcz. Patrz na krzyż i milcz.

Plik: 

Powoli, powoli... - droga krzyżowa

Twitter