Pańska matka nie istnieje

Marcin Jakimowicz: Czytam właśnie informację o tym, że brat Efraim, Philippe Madre i Pierre-‑Étienne, trzy filary Wspólnoty Błogosławieństw, zostali skazani za nadużycia seksualne. Jak tu kochać taki Kościół?

Grzegorz Górny: – Ojej. Zaskoczyłeś mnie tą wiadomością. Naprawdę mocna. Kiedyś znajomy paulin powiedział wprost: jeżeli gorszy cię jakiś grzech w Kościele, to po prostu z niego odejdź. Ale pamiętaj, że najczęściej gorszysz się tym, co ciebie samego dotyka, z czym sam masz problem, w czym sam zostałeś zraniony. I powstaje pytanie: więc co, odejdziesz, porzucisz samego siebie? Jesteśmy wspólnotą grzeszników. Każdy z nas jest zdolny do wielkiego świństwa. Tu nie ma katolickich Schwarzeneggerów. Upadamy wszyscy. Ale – co najbardziej zdumiewa – Chrystus to wszystko przewidywał. Mówiąc o faryzeuszach, dawał uczniom wyraźne instrukcje: „czyńcie i zachowujcie wszystko, co wam polecą, lecz uczynków ich nie naśladujcie”.

Czy gdyby na drzwiach kościołów wywiesić tabliczkę: „tylko dla grzeszników”, wielu pobożnych katolików odwróciłoby się na pięcie?

– Nie wiem, być może. Ale to przecież jak najbardziej właściwa definicja! Chrystus mówił wyraźnie: nie przyszedłem do zdrowych, ale do tych, którzy się źle mają. Zdrowi nie potrzebują lekarza. Kościół to najlepsze miejsce dla grzeszników.

Miałem ostatnio sporo spotkań z młodymi. Ja mówiłem: „Duch Święty, wspólnota”, oni: „Rydzyk, Kaczyński”. Wydawało się, że rozmawiamy o dwóch różnych Kościołach. Znali Kościół Onetu i Wirtualnej Polski. Jak przekonać ich, że to wspólnota, z którą utożsamił się sam Jezus?

– Rzeczywistość Kościoła – jak zauważył kiedyś dominikanin o. Jacek Salij – można porównać do witraża. Ktoś, kto stoi na zewnątrz, widzi jedynie zakurzone, brudne szyby i powyginane druty. Dopiero po wejściu do środka zachwyca nas kompozycja oraz gra pastelowych świateł i kolorów. Problem w tym, że media przedstawiają Kościół w bardzo krzywym zwierciadle. Opowiadają z pozycji obserwatorów, stoją na zewnątrz i nie oddają istoty tego, czym jest Kościół. Wymyka się im to, co najistotniejsze.

Nie czujesz się samotny? Chcesz opowiedzieć o czymś, czego Twoi koledzy z telewizji kompletnie nie rozumieją…

– Od dawna mam wrażenie, że świat medialny i rzeczywistość, która mnie otacza, zaczęły się rozjeżdżać. I to nie dotyczy tylko Kościoła, ale większości sfer życia. Jakiejkolwiek dziedziny życia bym nie dotknął, wiem, że wygląda ona inaczej niż ta przedstawiona w mediach.

Na imprezach rodzinnych nie dochodzi do ostrej wymiany zdań?

– Nie. Nasi rodzice wiedzą, o czym mówimy. Znają rzeczywistość Kościoła. Mamy z nimi wspólny język. Z większością rodzeństwa też. Może to wyjątkowa sytuacja, ale na spotkaniach rodziny nie spotykam się z agresją.

Midrasze mówią, że najbardziej boli policzek otrzymany od sprawiedliwego Byłeś raniony przez ludzi Kościoła?

– I to ile razy! (śmiech) Z jednej strony po takim policzku jest ci niesamowicie przykro, ale z drugiej wiesz, że jest coś takiego jak próba pokory. Bardzo budujące są historie świętych. Na przykład ojca Pio czy Faustyny, których największe zranienia, niezrozumienie spotykały właśnie od ludzi Kościoła. Bolało. Tyle że patrząc na to z pewnego dystansu, okazuje się, że jest w tym wszystkim jakiś plan, porządek, sens. Papież Pius XI, represjonujący ojca Pio, nie był przecież narzędziem w ręku szatana. Nie błądził, nie sprzeciwiał się Bogu. Pełnił jedynie tę rolę, którą miał przez Niego wyznaczoną. Podobnie zresztą jak ojciec Pio. Dlatego nie odbieram podobnych sytuacji w skali zero-jedynkowej, na zasadzie starcia dobra ze złem. Wiem, że w wielu wypadkach to jedynie pewna próba. Pokory, posłuszeństwa.

Kościół to wspólnota przebaczenia. Dla obserwatorów brzmi to trochę jak hasło, jakie zapamiętałem z podstawówki: „Świetlica naszym drugim domem”. Kiedy przekonałeś się, że to nie pobożny frazes?

– Wielokrotnie. Pamiętam zwłaszcza jedną sytuację, gdy namacalnie, wręcz fizycznie doświadczyłem tego, że Kościół jest przestrzenią przebaczenia. Spowiadałem się u pewnego zakonnika. Gdy wypowiedziałem swoje grzechy, zapytał: „Czy to już wszystko?”. „Tak”. I wówczas on, jak gdyby nigdy nic, zaczął przypominać mi moje grzechy sprzed wielu lat. Wymieniał grzechy, o których kompletnie zapomniałem. Co więcej: on nie miał prawa ich znać! Były to sytuacje znane jedynie mnie, historie z innego miasta, z czasów, gdy nie wiedziałem o istnieniu tego człowieka. A on niezwykle konkretnie nazywał jeden mój grzech za drugim.

Twitter