Od obecności ku przykazaniom

Jezus powiedział do swoich uczniów: Jeżeli Mnie miłujecie, będziecie zachowywać moje przykazania. Ja zaś będę prosił Ojca, a innego Pocieszyciela da wam, aby z wami był na zawsze - Ducha Prawdy, którego świat przyjąć nie może, ponieważ Go nie widzi ani nie zna. Ale wy Go znacie, ponieważ u was przebywa i w was będzie. Nie zostawię was sierotami: Przyjdę do was. Jeszcze chwila, a świat nie będzie już Mnie oglądał. Ale wy Mnie widzicie, ponieważ Ja żyję i wy żyć będziecie. W owym dniu poznacie, że Ja jestem w Ojcu moim, a wy we Mnie i Ja w was. Kto ma przykazania moje i zachowuje je, ten Mnie miłuje. Kto zaś Mnie miłuje, ten będzie umiłowany przez Ojca mego, a również Ja będę go miłował i objawię mu siebie. (J 14,15-21)

Jak bardzo Jezus jest wobec nas cierpliwy. Raz za razem mówi nam o miłości Ojca i swojej miłości ku nam, zwłaszcza gdy jawnie okazuje się, że wcale tej miłości nie rozumiemy. Często przecież nie próbujemy wyjść jej realnie naprzeciw, co widać tak boleśnie w tym, że nie zachowujemy Jego przykazań... Ale On jest całkiem cierpliwy, zapewne niesamowicie stęskniony, jednak wciąż cierpliwy i nieustannie tłumaczy... Na każdej stronie Ewangelii widzę, jak Jezus pragnie, by łączyła nas z Nim wzajemna miłość.

Gdy poznaję kogoś, kto jest wiarygodny i zauważam, że naprawdę opłaca się za nim iść, że się nie zawiodę, że może mi pomóc, gdy tylko będzie mi źle, a ostatecznie zaprowadzi mnie tam, gdzie już zawsze będzie mi dobrze – to jasna sprawa, że wypełniam jego przykazania – to bardzo rozsądna umowa, głupotą byłoby stracić tak wielkie obietnice...

Ale gdy idę za Kimś, ponieważ Go kocham i pragnę Go poznawać, żeby kochać Go więcej, wówczas z uwagą zachowuję wszystko, co od Niego pochodzi. Jeśli wiem, że coś Mu się podoba i sprawi Mu radość – zabiegam o to, zachowuję w sercu wszystkie Jego przykazania i chcę tak żyć – jaka z tego korzyść? Może nadzieja, że Ten, który w swojej Miłości bezinteresownej pragnie dać mi wszystko, usłyszy ten język wzajemnej miłości i rozraduje się na to proste wyznanie.

Jezus wciąż mówi o tej miłości, którą razem z Ojcem mają ku nam. Jego wyznanie jest czynną trwającą miłością, która się dzieje... Posyła nam Ducha Prawdy, którego możemy znać, który u nas przebywa i nieustanne w nas będzie. Mówi, że będzie przychodził tak, byśmy poznali, że jesteśmy w Nim, a On w nas.

Nieraz się zastanawiam, jak to wszystko pojąć, jak Go poznać? Ale Jezus cierpliwie to tłumaczy... poleca nam wzrastać w miłości, nie czekać na odczucia zachwytu, które przyjdą i odejdą, ale starać się o tę miłość w nas, przez przykazania miłości, które nam zostawił: abyśmy nigdy przed oczami nie mieli siebie, tylko zawsze bliźnich i Jego. Gdy się tak o to staramy, czy nie przybliża nas sam do siebie, tak że możemy poznawać i kochać Go coraz więcej?

Z drugiej strony nie dziwi, że świat nastawiony na siebie, nie potrafi przyjąć Ducha, skoro wpierw Go nie zna... jak możemy Go poznać, nie ucząc się języka miłości którym mówi? Gdy jednak na przekór temu światu, wychodzimy Mu naprzeciw, wsłuchujemy się w nasze sumienie, które w nas mówi i słowa Jezusa, który zapewnia, że wraz z Duchem i Ojcem są w nas – wszystko zaczyna się zmieniać, kończymy z wypełnianiem przykazań, a rozpoczyna się przygoda wrastania w miłości, w której chcemy zachowywać wszystko, co nas z Nim łączy.

Twitter