O czym marzy dziś ksiądz Bosko?

W 1988 roku swoją premierę miał „Don Bosco” – głośny film w reżyserii Leandro Castellaniego, który do dziś stanowi dla Rodziny Salezjańskiej cenne narzędzie edukacyjne. Każdy, kto kiedykolwiek go obejrzał, pamięta pewnie doskonale wzruszającą scenę śmierci świętego, w której wyczerpany i świadomy bliskiego odejścia, próbuje skierować do swoich ukochanych chłopców ostatnie słowa. „Odebrało mi głos, ale jedno musicie wiedzieć: Matka Boska bardzo Was kocha i jest tu teraz wśród nas” – szepcze do nachylającego się nad łóżkiem salezjanina. Młody kapłan podchodzi do drzwi i zwraca się do wychowanków: „Ksiądz Bosko chce żebyście wiedzieli, że Maryja czuwa nad nami i nas chroni”. Świętemu jednak chodziło o coś innego. „Nie, nie zrozumiałeś. Ona tu jest teraz.” – mówi ostatkiem sił, ale sytuacja znów się powtarza. Po policzku bezradnego księdza Bosko spływa łza, bo przecież nie to chciał powiedzieć młodzieży…

„Żyjcie w największej radości!”

Wydaje się, że święty Jan Bosko pozostawił światu bardzo jasne i konkretne wskazówki dotyczące wychowania młodych i tworzenia im odpowiednich środowisk. Jednak przez lata jego wizerunek uległ pewnego rodzaju skrzywieniu. Sposób, w jaki dziś postrzegamy księdza Bosko, nierzadko mija się z prawdą – robimy z niego osobę, którą nigdy nie był i przypisujemy wiele nieprawdziwych lub przynajmniej wyolbrzymionych cech. Księdza Bosko określamy najczęściej mianem „radosnego świętego”. Nie ma w tym nic sprzecznego, w końcu świadectwa pierwszych wychowanków salezjańskich i pierwszych salezjanów są pod tym względem bardzo do siebie zbliżone. Uśmiechnięta twarz świętego była najlepszym dowodem jego prawdziwego chrześcijańskiego szczęścia, a to szczęście – przynajmniej ze strony jego wychowanków – wracało do niego zazwyczaj ze zdwojoną siłą. Niestety pojęcie radości chrześcijańskiej przez wielu następców księdza Bosko zostało pozbawione wymiaru duchowego. Środowiska salezjańskie są znane z głośnego i bardzo żywego cieszenia się codziennością. W ten piątek po ulicach wielu miast na całym świecie przejdzie zapewne niejeden wesoły oraz barwny korowód młodzieży świętującej wspomnienie swojego Nauczyciela i Przyjaciela. Taki sposób okazywania chrześcijańskiej radości, choć wyjątkowy i przepiękny, może jednak bywać bardzo niebezpieczny. W wielu krajach, przy aprobacie swoich opiekunów, salezjańska młodzież całe lata spędza tylko na zabawie, zapominając o podstawowych religijnych wartościach i przedkładając beztroskę nad Boga. Zdecydowanie nie o tym marzy ksiądz Bosko, który nie raz zarzekał się, że wolałby pozamykać wszystkie swoje dzieła, niż zrezygnować z propagowania modlitwy i który przy każdej okazji zachęcał wychowanków do spotkania z Jezusem w Eucharystii… Łagodność i radość to często jedyne oblicze świętego, o jakim mówimy, opisując tego włoskiego kapłana. Pomijamy upartość w dążeniu do nawracania młodych ludzi i stanowczość w powierzeniu ich Bogu. „Bądźcie radośni i zarażajcie innym tych szczęściem, ale nie zapominajcie o Tym, który jest najważniejszy” – usłyszelibyśmy pewnie dziś od księdza Bosko.

Twitter