Nie muszę szukać daleko

Wciąż jednak przekonuję się, że warto wykonać ten skok wiary w ciemno. Takiego skoku nigdy potem się nie żałuje... Wykonać taki skok to, mówiąc najprościej, pozwolić Bogu się objąć, wyciągając do Niego ramiona przez modlitwę. Bez pięknych formułek i wzniosłych myśli, w takiej sytuacji, w jakiej się obecnie znajduję. Zwracam się do Niego już teraz, a nie dopiero wtedy, gdy stanę się kimś lepszym, mądrzejszym, dojrzalszym. Bo bez Niego, o własnych siłach, taką się nigdy nie stanę.

Doświadczyłam, że Bóg jest bliżej, niż mogłabym przypuszczać. Nie muszę szukać daleko, bo On jest we mnie. I nawet, gdybym podróżowała co roku do największych sanktuariów, to tam nie będzie Go „więcej”, w inny sposób. On jest bliżej mnie niż ja sama siebie. Ja często wykonuję jeden krok, a On w tym czasie pokonuje kilometry, by być blisko, by dać mi to, czego naprawdę w danej chwili potrzebuję. Bo, na szczęście, widzi dalej niż ja i... jest cierpliwy. Jak ojciec z przypowieści o synu marnotrawnym. Często przekonuję się, że to, co mi się przytrafiło, było dla mnie lepsze niż to, co sama zaplanowałam. Czasem Bóg wkraczał nagle i burzył wszystko, jak przy wypędzeniu kupców ze świątyni. Ale On za mnie umarł i nie pozwala, by Zły niszczył Jego świątynię, by kąkol panoszył się na Jego roli.

I tak, powoli przestaję się bać, ogarnia mnie Jego pokój. Otwieram swój umysł i serce na Jego słowo, karmię się Nim w Eucharystii, jestem cząstką Jego Kościoła. Tu, w Kościele, staram się żyć tak, jak On chce, niosąc swój mały krzyż codziennych obowiązków. Nieustannie pytam Go, czy postępuję właściwie i co chce, abym czyniła, by spełnić Jego wolę. Być może to trochę zbyt „kaznodziejsko” brzmi, ale chodzi po prostu o to, że poprzez moje życie i życie każdego człowieka Bóg chce coś powiedzieć światu. A ja chcę, by także przeze mnie mógł się jasno wyrazić. Myślę, że każde życie może stać się Boską opowieścią, jeśli tylko ma się takie pragnienie. I jeśli realizuje się to pragnienie, starając się kochać Boga i tych, z którymi się żyje.

Głęboko wierzę, że Bóg ma wyjątkowo bogatą wyobraźnię i całą masę pomysłów na to, jak mnie nawracać, czynić lepszą (czyt. świętą). A kto inny, jeśli nie Bóg, chce dla swojego dziecka jak najlepiej?

Staram się więc płynąć po falach ufności i miłości, jak radziła moja ulubiona mała święta. Jest to możliwe dzięki temu, że wciąż znajduję się na okręcie Kościoła płynącym przez wieki do portu Nowe niebo i nowa ziemia.

Twitter