Nic złego nie uczynił

W dniu dzisiejszym główne obchody Świąt Bożego Narodzenia powoli dobiegają końca. Szkoda, że zapominamy o tym, że czas radości z narodzin Króla Wszechświata trwa nadal, co w języku liturgii nazywa się okresem Narodzenia Pańskiego. Za to mówimy, być może nie tylko w Polsce: „Święta, święta i po świętach”. Osobiście nie lubię tego naszego narodowego „sportu”, czyli narzekania. Bo trochę to świadczy o tym, że w centrum jest wyłącznie nasz odpoczynek czy wspólne spotkania, a Jubilat gdzieś w tle. A to dzięki Niemu ten wypoczynek tak naprawdę ma sens.

Gdy trzeba wracać do szkoły lub pracy, Pan Jezus stawia w centrum naszej uwagi „twardą” rzeczywistość: mamy się mieć na baczności, gdyż będą nas wydawać oskarżycielom nawet najbliżsi, także w rodzinie nie znajdziemy oparcia i zrozumienia; będziemy musieli tłumaczyć się przed trybunałami, które będą nas „biczować” i niesprawiedliwie osądzać. Ale, co istotne, nie musimy zastanawiać się nad swoją obroną, ponieważ Duch Ojca nas nie opuści; napełnieni Duchem, ufni w Bożą Moc, wytrwamy i będziemy zbawieni.

Po świątecznych zamyśleniach, wśród śpiewu kolęd, w atmosferze ciepła, radości i nadziei, w blasku betlejemskiej gwiazdy, „taka mowa” może zaskakiwać i budzić pewien dysonans. Może nie przypadkiem to czytanie, jak i postać św. Szczepana umieszczone są w centrum drugiego dnia świąt? To, co mówi Apostołom Pan Jezus, sprawdziło się w odniesieniu do Szczepana. Odważny wyznawca, głosząc Ewangelię i potwierdzając to, co mówi, cudami i znakami, których nie dało się nie zauważyć, poniósł śmierć z rąk faryzeuszy i ich popleczników. Sfingowany proces, fałszywi świadkowie, posądzenie o bluźnierstwo, choć „nic złego nie uczynił”, okrutny sposób wymierzenia kary… Trudno nawet sobie wyobrazić, co czuje człowiek w swym ciele i psychice, gdy jest obrzucany kamieniami i pod gradem tych ciosów w końcu umiera… W tej scenie z Dziejów Apostolskich Szczepan wydaje się niemal być „drugim Chrystusem”, odwzorowując Jego mękę i śmierć. I to, co mnie zawsze zastanawia i inspiruje zarazem: w chwili śmierci z miłością odnosił się do swych oprawców, prosząc o łaskę przebaczenia dla nich.

Myślę, że Pan Jezus, przez Swoje Słowo, sprowadza nas po radosnym czasie na „właściwy poziom” rzeczywistości. Owszem, nie pozbawiony wcale radości, ale jest to realizm „tego świata”. To znaczy, że gdy będziemy mówić i czynić dobrze, nawet ewangelizując otoczenie, nie zawsze znajdziemy poparcie, a tym bardziej uznanie, dobrą opinię czy wsparcie. Wręcz przeciwnie: może się zdarzyć, że nie zrozumieją nas także najbliżsi; natomiast inne osoby temu, co mówimy lub robimy, przypiszą zupełnie niewłaściwe intencje tylko po to, by nas ośmieszyć, by rzucić gradem „kamieni oskarżenia” i wykazać, jacy jesteśmy głupi lub obłudni. Cóż, nie jest „uczeń nad mistrza”… „Miłość Chrystusa przynagla nas” jednak do ufności, że „włos z głowy nam nie zginie”.

Życie nie jest nieustającym świętem bez trudności i kryzysów. Lecz jest w nim miejsce i na jedno, i na drugie. Świętowanie umacnia nas na codzienność, niekiedy pełną różnych zmagań. Trudności zaś pozwalają lepiej i pełniej docenić czas beztroskiego odpoczynku i radosnego przebywania z Panem i ze sobą nawzajem.

Warto zatem podsumować mijające Święta nie „polskim standardem” wymienionym powyżej, lecz znanym powiedzeniem Koheleta, że w życiu jest miejsce na wszystko: na „czas radości” i „czas smutku”, na czas świętowania i czas pracy. Święty Paweł zaś dodaje: „I bądźcie wdzięczni”.

Życzę zatem wszystkim na poświąteczną codzienność umiejętności dostrzegania Bożej Miłości w drobiazgach i oczywistościach, w rzeczach mało dostrzegalnych i niezauważanych przez większość. Życzę radości z… życia po prostu, z tego, że Pan jest obecny z nami zawsze, nie tylko od… święta.

Twitter