Nasze serca biją jednym rytmem

Rozpoczął się Tydzień Modlitw o Jedność Chrześcijan. Zastanawiając się nad tym tematem, a raczej dylematem współczesnego chrześcijaństwa, doszłam do wniosku, że choć jesteśmy podzieleni, to te doroczne spotkania są wymownym świadectwem, że chcemy iść RAZEM za Chrystusem i do Niego. Mimo historycznych sporów i doktrynalnych różnic. Nasz główny cel jest ten sam: być świętymi jak nasz Pan i po tym życiu spotkać się z Nim w wieczności i zamieszkać w Jego Królestwie. Co więcej, ten niezwykły styczniowy tydzień dla całego chrześcijaństwa, jest dla mnie przesłaniem pokoju, jak gołąbka z gałązką oliwną zwiastująca koniec potopu…

Może też nieco na wyrost, ale wyobrażam sobie, że wszystkie wyznania chrześcijańskie są jak kolory tęczy, które powstają przecież z podziału jednego światła, które zawiera w sobie je wszystkie. Będąc dobrym, wierzącym, jednym słowem, świętym protestantem, katolikiem czy prawosławnym, idąc po łuku tej tęczy, idziemy w jednym kierunku. A gdy przy tym szukamy jedności, relacji, wyciągamy ku sobie dłoń, a nie broń (w każdym możliwym znaczeniu tego słowa), to myślę, że mimo wszelkich różnic, płyniemy w tej samej arce, której sztandarem jest sam Chrystus.

Od jakiegoś czasu co roku staram się uczestniczyć w nabożeństwach organizowanych przez rozmaite kościoły chrześcijańskie. I wspaniałe jest to, że wspólnie pochylamy się nad danym fragmentem Pisma Świętego, każdego dnia w innej odsłonie. Biorąc udział w tych spotkaniach, można się wiele nauczyć, widząc gorliwość naszych braci w ich pobożności, które czymś charakterystycznym zawsze się wyróżniają. Gdy jestem w cerkwi, podziwiam piękno śpiewów liturgicznych, które i mi pomagają wznosić myśl ku Pięknu Najwyższemu i mówią mi o dobroci Boga. W delikatnym świetle cerkiewnych świec cieszę się widokiem niezwykłych ikon, które najpierw napisano w sercu „kołyszącym” myśl o Jezusie lub Matce Boga; dzieła te są owocem kontemplacji i do niej pragną prowadzić.

Gdy jestem w kościele protestanckim, mobilizuję się, by nie przeżywać swoich dni bez pochylania się nad Pismem Świętym, Ewangelią zwłaszcza. I zdanie pochodzące od św. Hieronima nabiera nowego sensu: „Nieznajomość Pisma Świętego jest nieznajomością Chrystusa” – a więc i obojętnością wobec braci, skoro nie chcemy poznać tego, co nas łączy. Zatem „jak mogę kochać Boga, którego widzę, jeśli nie kocham brata, którego widzę?”.

Ciekawe, nigdy nie pytałam chrześcijanina innego wyznania, co określiłby jako cechę charakterystyczną, gdy przebywa w kościele katolickim podczas ekumenicznego spotkania. Od siebie mogę tylko powiedzieć, że radością jest dla mnie widzieć wspólnie modlących się w naszym kościele chrześcijan, niezależnie od wyznania. Próbując stać się jednością i modląc się o to razem najlepiej, jak potrafimy, w oczach Boga bogatego w miłosierdzie, jesteśmy duchową jednością, jesteśmy JEDNYM w Jego sercu. Ufam, iż nadejdą dni, gdy kiedyś stanie się to rzeczywistością. A gdy minie tegoroczny Tydzień Ekumeniczny, każdy z nas, na swój sposób, poniesie Radosną Nowinę w swoje codzienne życie, mając w umyśle i sercu hasło tego tygodnia: „Prawica Twoja wsławiła się mocą”.

Twitter