Na początku było Słowo

Na początku było Słowo, a Słowo było u Boga, i Bogiem było Słowo. Ono było na początku u Boga. Wszystko przez Nie się stało, a bez Niego nic się nie stało, co się stało. W Nim było życie, a życie było światłością ludzi, a światłość w ciemności świeci i ciemność jej nie ogarnęła. Była światłość prawdziwa, która oświeca każdego człowieka, gdy na świat przychodzi. Na świecie było Słowo, a świat stał się przez Nie, lecz świat Go nie poznał. Przyszło do swojej własności, a swoi Go nie przyjęli. Wszystkim tym jednak, którzy Je przyjęli, dało moc, aby się stali dziećmi Bożymi, tym, którzy wierzą w imię Jego - którzy ani z krwi, ani z żądzy ciała, ani z woli męża, ale z Boga się narodzili. A Słowo stało się ciałem i zamieszkało wśród nas. I oglądaliśmy Jego chwałę, chwałę, jaką Jednorodzony otrzymuje od Ojca, pełen łaski i prawdy. (J 1, 1-18)

U Jana Ewangelisty czytamy o Słowie, które było na początku u Boga i Bogiem było, przez które wszystko się stało, co się stało, w którym było życie, aby stać się światłością ludzi. Bóg, który jest wieczny i nie ma ani początku, ani końca, stwarza świat poprzez Słowo – a Słowem wypowiadanym przez Ojca jest Jezus Chrystus. Słowo istnieje poza czasem, bez początku w odwiecznym „teraz”, gdyż ono było, jest i będzie. To Słowo jest odwieczną Mądrością, a jako Mądrość jest Myślą, a zarazem istotowym obrazem Boga, odblaskiem Jego chwały i odbiciem Jego istoty. Słowo istniało zawsze w Bogu, było w Nim i co więcej, było Nim samym, bo Bogiem było Słowo. To Słowo wyraża największą istotę Boga, gdyż możemy stwierdzić, że jedna osoba jest w drugiej, jest nią samą, a równocześnie jest sobą – kimś innym. Bowiem Ojciec jest w Synu, a Syn jest w Ojcu, obaj pozostają z sobą tak ściśle zjednoczeni, że nigdy nie można powiedzieć, iż jest dwóch Bogów, lecz tylko jeden – Ten, który jest Miłością. Co więcej, można powiedzieć, że istnieją w Nim dwie odrębne, różne od siebie Osoby. Ale mimo iż są różne, nie przestają być Jednym. Bóg wyrzuca z siebie Słowo – swego Syna i daje Mu się bezgranicznie w wiecznym teraz. Równocześnie Syn odpowiada Ojcu taką samą niezachwianą i nieskończoną miłością i darem z siebie i natychmiast wraca do Ojca. Ojciec i Syn wychodząc z siebie, wchodzą w drugiego, a wszystko dzieje się w Duchu Świętym, który jest uosobioną przestrzenią Miłości Obu.

Duch Święty jest aktem Miłości, oznacza wszystko, co zawarte jest w Słowie Bóg. A Bóg jest życiem i jak pisze św. Jan „Życie objawiło się”, bo „Słowo stało się ciałem i zamieszkało między nami. I oglądaliśmy Jego chwałę, chwałę, jaką Jednorodzony otrzymuje od Ojca pełen łaski i prawdy.” Jan Paweł II akcentuje, iż w poczęciu i narodzeniu Chrystusa urzeczywistnia się wcielenie Słowa Przedwiecznego, współistotnego. To Słowo przedwieczne, przyjmując w pełni czasu kondycję stworzenia, nadało wydarzeniu betlejemskiemu sprzed ponad dwóch tysięcy lat szczególne znaczenie. Dzięki Słowu świat stworzeń jawi się jako wszechświat uporządkowany. I to Słowo, wcielając się, odnawia ład stworzenia. Bóg – dla dokonania pełni czasów powziął postanowienie, aby w Chrystusie jako głowie wszystko na nowo zjednoczyć: to, co w niebiosach i to, co na ziemi.

Twitter