Na czym buduje Bóg?

Żeby pójść za Panem Jezusem, w naszym wyobrażeniu powinniśmy być gotowi, dzielni, święci, nieskalani i najlepiej tacy, byśmy nigdy nie grzeszyli, bo to są czynniki decydujące o misji Kościoła na świecie. Zatem nasi księża, zakonnicy, biskupi oraz papież powinni być doskonali pod każdym kątem, zaś ci, co wybierają się do seminarium, muszą takimi się stawać. Jeśli jednak spojrzymy na obydwu dziś wspominanych Apostołów, dojdziemy do wniosku, że tak nie jest. Zarówno grzeszność, jak i słabość była w Kościele od samego początku.

Po ludzku patrząc, trzeba się zapytać, to na czym w takim razie buduje Bóg? Na Piotrze, który zaparł się Go w decydującym momencie aż trzy razy? Na Pawle, który dyszał żądzą nienawiści, prześladując pierwszych chrześcijan i wtrącając ich do więzień? Na Piotrze i Pawle, którzy sprzeczali się ze sobą, choć przecież mieli głosić z założenia tego samego Chrystusa? O Piotrze Pan powiedział, że jest Skałą, o Pawle, że zaniesie on Ewangelię poganom. W ludzkim rozumieniu byli marnym materiałem na wykonawców Bożych poleceń. Gdyby jeden z nich był chociaż aniołem, jak ten z dzisiejszego I czytania, który wyprowadził Piotra z więzienia, całkowicie oddany i posłuszny Bogu. Tylko czemu Bóg tego nie czyni?

Ostatnio słyszałem dużo krytyki pod adresem księży i Kościoła rozumianego jako wspólnota kapłanów i papieża. Ale i z tej drugiej strony często pojawia się niezadowolenie. Można ludzi (parafian, diecezjan, członków Kościoła Powszechnego) krytykować za to, że nie praktykują wiary, że nie słuchają, nie są zainteresowani, że młodzież coraz gorsza itp. Zatem rozgoryczenie, które czasami sięga zenitu, jest obustronne. Ale tak naprawdę za tym wszystkim stoi jedno błędne przekonanie: człowiek jest doskonały albo może takim się stać o własnych siłach. Zwróćmy uwagę: dopóki Piotr był przekonany, że może o własnych siłach wyznawać wiarę w Pana Jezusa, niewiele osiągnął: tonął w wodzie podczas wichru i nawałnicy, chociaż dziarsko wyszedł z łodzi i szedł po tafli jeziora do Pana; wyznał wiarę w Jezusa Chrystusa, Syna Bożego, i zaraz po upomnieniu Mistrza usłyszał słowa, że „zawadą i szatanem”; zapewniał, że życie odda za Niego, a trzy razy się Go zaparł. Był gorliwy, ale nie był pokorny.

Topienie się, zapadanie czy zapieranie przydarza się każdemu, kto pragnie szerzyć Królestwo Boże. Chcemy się oddać cali i napotykamy trudności. Zazwyczaj najbardziej dotyka nas obojętność tych, którzy powinni podzielać nasz entuzjazm, bo organizujemy coś, a inni tego nie doceniają, bo chcemy głosić Słowo Boże, a nikt się tym nie zachwyca; bo chcemy przekonywać tłumy i nawracać tysiące, jak św. Piotr w Zesłanie Ducha Świętego, a tutaj nawet garstka nie chce słuchać.

Twitter