Miłosierdzie Boże ponad wszystkie dzieła Jego

Misericordia Dei supra omnia opera Ei – słyszymy w Psalmie (Ps 144, 9) i w Litanii do Bożego Miłosierdzia. O tym, że Miłosierdzie Boże jest niezgłębione, niepojęte, nieskończone i wszechogarniające wszyscy wiemy bądź w jakiś sposób zdajemy sobie z tego sprawę. Możemy używać tych rzadko używanych w codziennym życiu określników wykraczających poza świat realny. Bo co może być nieskończone, jeśli wszystko się kiedyś kończy? Co może być niezgłębione, jeśli dzisiaj potrafimy przejrzeć atom na wylot? Ale to tylko niektóre z pytań i prób zrozumienia Bożego Miłosierdzia.

Miłosierdzie Boże jest największym przymiotem Boga, pisała w swoim „Dzienniczku” św. siostra Faustyna (Dz 300-301), ale nie tylko ona. Już w Starym Testamencie napotykamy na pieśni i hymny pochwalne mówiące o Miłosierdzi Bożym, o Bogu, który przebacza winy. Psalmiści również wielokrotnie o nim pisali, chociażby w psalmie responsoryjnym (Ps 16) na Poniedziałek Wielkanocny.

Miłosierdzia Bożego doświadczył każdy? Przebaczenie win, nieoczekiwana pomoc, zwykły uśmiech, zaskakująca miła uwaga, krzepiące słowo ze strony człowieka, którego byśmy o to nie podejrzewali. Miłosierdzie Boże to nie tylko bezpośrednie działanie Boga, ale także pośrednie, przez drugiego człowieka. W „Dzienniczku” św. Faustyny dowiadujemy się, że są trzy sposoby świadczenia o Miłosierdziu: przez modlitwę, przez słowo i przez czyn. W takim razie i ja mogę być głosicielem tego Bożego przymiotu!

Jednakże wyobrażenie o Miłosierdziu Bożym, choć jest obecne w Starym Testamencie, a później nabiera swojej pełniejszej formy w Nowym, uległo zdeformowaniu. Bóg, który się uśmiecha, głaszcze wszystkich po główce, nikogo nie karze i wszystkich tuli bez zwrócenia uwagi na złe uczynki, to tylko fantazja obecnych czasów. Miłosierdzie nie jest „promocją” w odpuszczaniu grzechów, taką wspaniałą ofertą „korzystaj teraz” i zapomnij, bo zyskuje się konto czyste na nowe grzechy i przewinienia. Miłosierdzie Boże nie przeczy także wymierzaniu kary, pokucie i naprawieniu wyrządzonych krzywd. Zwracał uwagę na to w swoich przemówieniach Ojciec Św. Benedykt XVI, szczególnie podczas rozmów z Kościołem irlandzkim. Pisał o tym również Peter Seewald w wywiadzie z Papieżem.

Niektórzy chcą nawet wierzyć w to, że piekła nie ma, ponieważ Bóg wszystko wybacza, nawet tym, którzy nie żałują, którzy nie chcą się zmienić i chcą wytrwać w swoim błędzie / kłamstwie. To by świadczyło o naiwności Boga Wszechmądrego. Zaś przeczący sobie Bóg to fantazja.

A Miłosierdzie Boże jest furtką, wyciągniętą ręką Boga do każdego człowieka z osobna. Nic na siłę, nic wbrew wolnej woli drugiego człowieka. Jeśli chcę korzystać z tak niewysłowionego daru, muszę sam wyciągnąć rękę i złapać tę Bożą, czekającą na mnie. Muszę wyjść naprzeciw, do skraju przepaści, czyli do swoich granic, dalej nie mogę, bo to Bóg pokonuje tę przepaść między mną a Nim, dla mnie. Jeśli nie podejdę, nie wyjdę na spotkanie, nie chcę przejść przez tę furtkę, mówię „nie!”, to nie mogę liczyć, że „coś” się stanie wbrew moim słowom, uczynkom i woli. Siłą do nieba nikt mnie nie zaciągnie.

Tak więc wyciągnijmy rękę i spróbujmy się zmieniać każdego dnia tak, byśmy mogli korzystać z wszystkich darów Miłosierdzia Bożego, które jest „ponad wszystkie dzieła Jego”.

Twitter