Kościół nie tylko „żeńskokatolicki”

Pochodzi Pan ze Śląska, a Śląsk kojarzy się z pielgrzymkami mężczyzn do Piekar Śląskich. Dlaczego zatem stawia Pan w swojej książce tezę, że duchowość mężczyzn kuleje?

Mateusz Pietrzak: Odbieram to przez pryzmat swojej diecezji bielsko-żywieckiej. Kościół jest raczej „żeńskokatolicki”, jego trzon stanowią kobiety, widać je w kościele np. na Mszy św. Moje ostatnie doświadczenie z Triduum Paschalnego jest takie, że 80 proc. osób w kościele stanowiły kobiety, a mężczyzn było niewielu.

I wszyscy byli przy ołtarzu.

Tak, a jeśli „na kościele” siedział jakiś mężczyzna, to przysypiał sobie na kolejnym czytaniu czy przy homilii. To mnie zabolało, że hierarchię stanowią mężczyźni, ale bez kobiet Kościół by tak naprawdę nie istniał. Chciałem złamać ten stereotyp, że Kościół to miejsce tylko dla kobiet, jeśli chodzi o kółko różańcowe, Mszę św. Jest to też miejsce pełne pasji także dla mężczyzn, nie tylko takie, które mogłoby posłużyć jako tło reklamy pewnego napoju energetycznego: „padłeś-powstań-Msza Święta”, ale to całe nasze życie z Chrystusem, które można wspaniale przeżyć.

Czyli do tych Piekar mężczyźni przyjeżdżają raz w roku, a potem się nie pojawiają?

W Czechowicach-Dziedzicach, gdzie mieszkam, jest też kopalnia węgla kamiennego, tam często widać górników w kościele przy kopalni, szczególnie 4 grudnia, na św. Barbary. Ksiądz, który w naszej diecezji organizował Ekstremalną Drogę Krzyżową, mówił, że pojawiło się na niej wielu panów, nieśli krzyże, nie wstydzili się swojej wiary i on im powiedział, że chciałby, żeby ich na co dzień było widać. Kolokwialnie mówiąc, często wydaje się, że bycie w Kościele to taki obciach, trudno się przyznać w swoich środowiskach: w szkole, na studiach, w pracy, że chodzi się do kościoła, działa się w ruchu Światło-Życie.

Myśli Pan, że młodzi mężczyźni mogą jeszcze coś zaczerpnąć z Kościoła?

Popatrzmy choćby na osobę Jezusa Chrystusa, szczególnie w Wielki Piątek, w czasie Drogi krzyżowej mogliśmy zobaczyć jego męstwo, odwagę, siłę, jest to dla nas wzór. Podobną postacią jest św. Józef. Ostatnio rozmawiałem z moją znajomą, która stwierdziła, przepraszam znów za kolokwializm, że w Kościele wychowujemy sobie takie ciapy, zniewieściałych chłopaków. To duże uogólnienie i uważam, że nie musi tak być. Jestem w Ruchu Światło-Życie, który jeśli jest dobrze prowadzony, potrafi w podejściu do kobiet, w przygodach, w niesieniu codziennego krzyża, wykształcić w młodym człowieku męstwo, odwagę i siłę. To przychodzi z doświadczeniem. Dlatego właśnie powstała moja książka, bo jest wiele publikacji, które opisują ten temat teoretycznie. Ja natomiast skupiłem się na praktycznych aspektach tego tematu. Jeśli przedstawiam historię komandosa czy ratownika GOPR-u, który chodzi do kościoła, to jest to zupełnie inne myślenie i może ono przyciągnąć młodych chłopaków do wiary.

Wymienilibyśmy pewnie wiele wzorów świętych, którzy uczą męstwa, ale czy obecnie w świecie nie jest raczej tak, że przekonuje się mężczyzn, że nie warto się wychylać, lepiej być politycznie poprawnym, nienarzucać się?

Zgadza się, to widać na co dzień. Brak męskości bierze się z wielu względów. Żyjemy w kulturze, gdzie rzeczywiście jest atakowana rodzina, niszczy ją brak czasu dla siebie. Mam takie doświadczenie: mój tata był górnikiem, często chodził na nocki, czyli pracował od północy do dziewiątej rano, a potem cały dzień spał. Brakowało go. Wydaje mi się właśnie, że w dzisiejszym świecie rodzina przechodzi na dalszy plan, a najważniejsza staje się praca. Wychowanie jest przecież bardzo istotne, szczególnie dla młodego chłopca ważny jest obecny przy nim ojciec, obraz Boga tworzymy często na podstawie obrazu naszego ojca. Nie potrafimy sobie poradzić z oczywistym kryzysem ojcostwa, bo pogubiliśmy się i nie wiemy, co jest najważniejsze. Żal mi osób, które obserwuję, a które mają problemy ze swoimi ojcami i rodzinami, jestem przekonany, że w Chrystusie można znaleźć odpowiedź na te kryzysy.

Nie dziwi mnie, że gdy ktoś ma zły wzór ojca, to chce stać się inny niż on, ale często są to ucieczki w jeszcze gorsze problemy.

Niektóre błędy powtarzamy nieświadomie, bo dużo postaw wdrukowuje się w naszą psychikę i nie mamy na nie wpływu. Chwała Bogu za to, że jest coraz więcej miejsc, w których mężczyzna może pracować nad swoimi problemami: grupy psychoterapeutyczne, wspólnoty, także posiadanie wiernego przyjaciela pomaga przejść wiele trudności. Ucieczka nie jest dobrą sprawą, ale jeśli ktoś dostrzeże, że ma w sobie taką tendencję do ucieczek, to świadomość tego może być wielkim darem. Sam miałem taką sytuację, że przeżywałem trudne chwile i miałem wrażenie, że Bóg dociska mnie jak mufkę. Jednak po czasie zauważyłem, że była to dla mnie szansa, żeby coś w swoim życiu zmienić.

Twitter