Jezu, chcę być Twoim Betlejem

A ty, Betlejem,… nie jesteś zgoła najlichsze… (Mt 2,6).
Wtedy zobaczysz i promienieć będziesz, a serce twe zadrży i rozszerzy się… (Iż 60,5).
Powstań! Świeć, Jeruzalem, bo przyszło twe światło i chwała Pańska rozbłyska nad tobą (Iż 60,1).

Boże mój, jak wielką radością i nadzieją napełnia moje serce Twoje Słowo. Czyż ono – serce moje – nie jest Twoim Betlejem? Domem Chleba, Najświętszego Chleba, w którym Ty sam jesteś ukryty? Każdego dnia możesz rodzić się w nim na nowo i rodzisz się, ponieważ Ty sam, pierwszy, tego pragniesz. A ono poszerza dla Ciebie swoje granice, by z drżeniem przyjąć Twoją Obecność i promienieć Twoim światłem. I powstaje, powstaje, by objawiać blask Twojej chwały!

Objawiać blask Twojej chwały… Tak, przecież bardzo wielu jest jeszcze tych, którzy Ciebie pragną, szukają, o Ciebie pytają, jak pytali mędrcy ze Wschodu. I jeszcze więcej tych, którzy nie pragną, nie szukają, nie pytają… nie wierzą w swój głód… A przecież i dla nich przyszedłeś na ten świat i pragniesz objawiać im tajemnicę Twojej miłosiernej miłości… Aby i oni mogli powstać, zajaśnieć Twoim światłem i rozradować się w Twojej chwale, i w darze dziecięctwa Bożego.

„Na początku było Słowo,
a Słowo było u Boga,
i Bogiem było Słowo.
W Nim było życie,
a życie było światłością ludzi (…)
Przyszło do swojej własności,
a swoi Go nie przyjęli.
Wszystkim tym jednak, którzy Je przyjęli,
dało moc, aby się stali dziećmi Bożymi.
A Słowo stało się ciałem
i zamieszkało wśród nas.
I oglądaliśmy Jego chwałę,
chwałę, jaką Jednorodzony otrzymuje od Ojca,
pełen łaski i prawdy” (J 1,1; 4;11 – 12;14).

Dziękuję za dar Twojego Narodzenia, za dar Zbawienia. Dziękuję za dar Eucharystii, w której nieustannie uobecniasz te dwie Tajemnice, dając się nam cały – słaby, kruchy, mały. Byśmy Ciebie się nie bali, z Tobą się jednoczyli i w Ciebie się przemieniali; byśmy prawdziwie – mocą Ducha Twojego – stawali się dziećmi Bożymi.

„Albowiem wszyscy ci, których prowadzi Duch Boży, są synami Bożymi. Nie otrzymaliście przecież ducha niewoli, by się znowu pogrążyć w bojaźni, ale otrzymaliście ducha przybrania za synów, w którym możemy wołać: «Abba, Ojcze!» Sam Duch wspiera swym świadectwem naszego ducha, że jesteśmy dziećmi Bożymi. Jeżeli zaś jesteśmy dziećmi, to i dziedzicami: dziedzicami Boga, a współdziedzicami Chrystusa, skoro wspólnie z Nim cierpimy po to, by też wspólnie mieć udział w chwale” (Rz 8,14-17).

Twitter