Jeżeli winny nie prosi o przebaczenie

Pytanie niezmiernie dramatyczne. Taką sytuację trzeba tym bardziej widzieć w kontekście naszego spotkania z Bogiem. I znowu spojrzeć na Jego miłość i przebaczenie, pamiętając słowa św. Pawła:

Bóg zaś okazuje nam swoją miłość właśnie przez to, że Chrystus umarł na nas, gdyśmy byli jeszcze grzesznikami. (Rz 5,8)

Pan Jezus jednoznacznie wzywa do miłości nieprzyjaciół.

Miłujcie waszych nieprzyjaciół i módlcie się za tych, którzy was prześladują, abyście się stali synami Ojca waszego, który jest w niebie; ponieważ On sprawia, że słońce Jego wschodzi nad złymi i nad dobrymi, i On zsyła deszcz na sprawiedliwych i niesprawiedliwych. Jeśli bowiem miłujecie tych, którzy was miłują, cóż za nagrodę mieć będziecie? Czyż i celnicy tego nie czynią? (Mt 5,44–46).

Otóż przykazanie miłości nieprzyjaciół jest przede wszystkim wezwaniem do przebaczenia. Bez niego bowiem nie można mówić o miłości. Odnosi się to do wielu różnych sytuacji. Nie tylko do nieprzyjaciół jako takich. Najczęściej spotykamy się w życiu z arogancją, brutalnością, wulgarnym zachowaniem, czy „bezinteresowną nieżyczliwością”. Zasada miłości nieprzyjaciół obejmuje te wszystkie przypadki.

Oczywiście, miłość nieprzyjaciół różni się bardzo od miłości przyjaciół i bliskich. Przede wszystkim jest to miłość zraniona i rana w niej pozostaje czymś żywym. Zarówno nieprzyjaciel, jak człowiek nieżyczliwy nie wychodzą do nas z miłością, inaczej nie byliby nieprzyjaciółmi. Jakże możliwa jest zatem miłość z naszej strony? Jest możliwa jako miłość nadziei. Ufamy, że wróg zmieni się i wzajemna miłość będzie możliwa. Z naszą miłością stajemy zatem wobec samego Pana Boga.

Tak uczynił sam Pan Jezus. Po ukrzyżowaniu, mimo szyderstw, jakie pod Jego adresem padały, modlił się:
Ojcze, przebacz im, bo nie wiedzą, co czynią (Łk 23,34).

Podobne słowa wypowiada pierwszy męczennik, św. Szczepan:
A gdy osunął się na kolana, zawołał głośno: „Panie, nie licz im tego grzechu!” Po tych słowach skonał (Dz 7,60).

Z dalszego tekstu Dziejów Apostolskich widać, jak „miłość nadziei” u św. Szczepana zaowocowała nawróceniem św. Pawła.

Doświadczenie doznanej wrogości podważa często w człowieku podstawową wiarę w sprawiedliwość, w dobro, w miłość, czyli ostatecznie wiarę w człowieka jako człowieka. Trzeba w tym widzieć wielką pokusę zwątpienia. Przede wszystkim zwątpienia w dobro w człowieku, w tajemnicę złożonego w nas Bożego dobra, o którym świadczy sumienie. Pokusa chce zredukować człowieka do tego, co zewnętrzne i co często jest wynikiem zranienia czy to przez brak miłości, zaakceptowania, czy przez niesprawiedliwość, złość innych, czy przez własną wybujałą ambicję, pychę, czy po prostu przez głupotę.

Twitter