Echo słowa: Do grzesznika poszedł w gościnę

Pomysłowa postawa Zacheusza zachęca do wysiłku, żeby nie poddawać się przeciwnościom. Na moim obecnym etapie życiowym czasami odmówienie koronki, modlitwa osobista czy lektura Pisma Świętego wymaga nie tylko chęci (którą też trzeba w sobie wzniecać), ale też dostrzeżenia możliwości i przygotowania planu, aby z niej skorzystać.
W ostatecznym rozrachunku, widzę jednak, że to Jezus jest tym, który prawdziwie szuka mnie, mojego dobra. Cierpliwie mnie zbawia, przemienia, czeka na właściwy moment aby zatrzymać się w moim domu.

Czyż to nie było komiczne- bogaty człowiek, zwierzchnik celników, wspina się na drzewo jak małe dziecko aby zobaczyć Jezusa. Komiczne i zarazem odważne. Trzeba czasem stać się jak dziecko aby dojrzeć Boga. Moje dzieci często zaskakują mnie swoją postawą. Ostatnio synek zalał mi książkę. Widząc, że się zdenerwowałam usiadł na dywanie i zaczął się modlić "Panie Boże proszę, aby książka się nie zepsuła". Proste-stać się jak dziecko. Nie ważne co pomyślą inni. Jeśli naprawdę chcę ujrzeć Boga muszę pozbyć się myślenia innych, wstydu, lęku. Po prostu być jak dziecko i wspiąć się na sykomorę.

Postawa Zacheusza od dawna była dla mnie zaskakująca, ale rzadko kiedy przykładałam ją do siebie. W liturgii cenię sobie powagę, godną postawę, uroczystą celebrację. Ogólnie lubię porządek. Często też krępowało mnie wznoszenie rąk na uwielbieniach, pokazywanie gestów podczas religijnych piosenek. A tymczasem postawa Zacheusza pokazuje coś zupełnie innego. Ciekawość Boga, chęć poznania Go, doświadczenia Jego bliskości, skłania do otwartości postawy całego ciała. Właśnie czasem potrzeba się po ludzku ośmieszyć, by poznać, czym jest prawdziwa wolność w Bogu. Król Dawid tańczył przed Arką jak małe dziecko i kompletnie nie zależało mu na opinii innych, doświadczył bowiem tak wielkiej radości i wolności, że miał gdzieś cudze opinie, chciał chwalić Boga całym sobą.
A ja? Jeszcze czasem mam problem, by uczynić znak krzyża w miejscu publicznym, by przeżegnać się przed posiłkiem w restauracji. Chciałabym być jak Zacheusz, by poznanie Boga było dla mnie ważniejsze niż ocena innych.

Zacheusz po hebrajsku znaczy 'czysty', 'niewinny'. To zderzenie sposobu życia ze znaczeniem imienia jest niezwykle przemawiające: nazywam się Niewinny, a moje życie jest ciągiem win wobec innych ludzi. Zadaję sobie pytania: czy znaczenie imienia, które nosił Zacheusz, zdeterminowało go do wspięcia się na drzewo? Czy znaczenie imienia wzbudzało wyrzuty sumienia, np. kiedy szedł do pracy lub z niej wracał? I w końcu czy świadomość znaczenia imienia, którym mnie nazwano, może pomóc w życiu? Tak, poruszamy się w świecie znaczeń. Niektórzy otrzymali imiona tylko dlatego, że ładnie brzmiały, inni dlatego, że imiona coś znaczą. Które wolimy? Pewnie niektórzy nadawanie imion ze znaczeniem nazwaliby stygmatyzacją, obciążeniem. Wyobrażamy sobie polskie imię 'niewinny'? W innych językach jest.
Moje imię na przykład składa się z dwóch członów - pierwszy oznacza wojownika, drugi radość, cieszyć się. Z tych słów łatwo utworzyć znaczenie. Zdecydowanie nie jestem wojownikiem, który chwyta za broń, ale zdrową rywalizację bardzo lubię i ona dostarcza mi radości. Wojownik wpisany w moje imię lubi nowe wyzwania. W kontekście Zacheusza stawiam pytanie sam sobie: czy stawiasz kolejne wymagania duchowe? czy walczysz? i czy potrafisz się cieszyć z każdego drobnego zwycięstwa? Dla jasności - te pytania stawiam sobie, bo Wojciech to imię, którym mnie nazwano.