Dzieło księdza Bosko na azjatyckiej ziemi

Parafie liczące 100 wiosek oraz miejsca, w których chrześcijanie są zdecydowaną mniejszością. Wielodzietne rodziny w trudnej sytuacji. Fatalny stan dróg i duże odległości. To tylko niektóre wyzwania Bangladeszu. Bangladesz to typowo muzułmańskie państwo, leżące blisko Indii i Chin. Wyznawcy Islamu stanowią ok 85% ludności, a chrześcijanie tylko ok. 1,5%. Oficjalnym językiem jest bengalski, ale państwo jest mieszanką kultur i szczepów plemiennych – jest ich dokładnie 36 i każdy posługuje się swoim odrębnym językiem. – Młodzi ludzie znają swój plemienny język i mówią też w bangla (język bengalski), ale starsi zazwyczaj nie znają państwowego języka – mówi ks. Paweł Kociołek, salezjanin, który mieszka w Bangladeszu od siedmiu lat. – Z językiem angielskim jest bardzo słabo. W stolicy posługuje się nim część ludności, natomiast poza Dhaką jest już z tym ogromny problem – dodaje. Bangladesz to bardzo biedny kraj, w którym większość mieszkańców zajmuje się rolnictwem i uprawą ryżu.

Zaczynali od zera

Pierwszą misję salezjańską założono w miejscowości Utrail. – Pojechaliśmy tam w trzech: dwóch salezjanów z Indii i ja. Zaczęliśmy pracować i rozwijać teren. Oprócz starej blaszanej szkoły, która bardziej przypominała szopę, nie było tam nic – opowiada ks. Paweł. Obecnie, po 7 latach, jest tam piękny kościół poświęcony Maryi Wspomożycielce Wiernych. Istnieje też internat, w którym przebywa 85 chłopaków. Działa parafia, do której należy 27 wiosek, a w każdej z nich jest kościół. Udało się również wybudować małą szkołę, w której uczą się dzieci do klasy trzeciej. W każdy piątek działa oratorium, do którego przychodzi około 250-300 dzieci. Kandydaci do zgromadzenia salezjańskiego mogą odbyć tam swój prenowicjat.

Kolejnym terenem misji stało się Lokhikul. – Od lokalnego biskupa otrzymaliśmy miejsce na placówkę misyjną. To było pole z małą stajnią, w której „mieszkało” 12 krów i my, na początku, spaliśmy razem z nimi. Nie było tam prądu i żadnej infrastruktury. Musieliśmy zacząć od zera. To trwało około trzech miesięcy i był to dla nas trudny czas. Budowaliśmy drogi, dom i internat – wyjawia nasz rozmówca.

Obecnie w Lokhikul, pod opieką dwóch misjonarzy jest ogromna parafia, w której skład wchodzi ponad 100 wiosek (ok. 500 osób). Prowadzone jest także przedszkole. Wielu mieszkańców to ludzie nieochrzczeni, dlatego tak pilną potrzebą jest ewangelizacja i edukacja. Problemem tej misji są duże odległości i fatalny stan dróg, a w wielu miejscach nawet ich brak. Jedynym środkiem transportu pozwalającym dotrzeć do trudno dostępnych miejsc jest motor. Księża korzystają obecnie z motocykla, jednak jest on bardzo zniszczony. Potrzebny jest nowy sprzęt. Połowę kwoty na motor zapewniła już MIVA Polska. O drugą część (5760 zł) stara się Salezjański Wolontariat Misyjny. Zebrano już około 2 800 zł (do całości kwoty pozostało jeszcze tylko 2 976 zł). Projekt można wspierać darowiznami, m.in. przez stronę https://swm.pl/blog/cause/motor-dla-misji-w-bangladeszu/

Twitter