Duch jest mocą

Ewangelia wg św. Łukasza kończy się obietnicą i poleceniem Jezusa: "Oto Ja ześlę na was obietnicę mojego Ojca. Wy zaś pozostańcie w mieście, aż będziecie przyobleczeni mocą z wysoka" (Łk 24,49).

Ten sam Łukasz w pierwszych linijkach swej drugiej Ewangelii, Ewangelii Ducha - w Dziejach Apostolskich znów wraca do tego rozkazu i tej obietnicy: "A podczas wspólnego posiłku kazał im nie odchodzić z Jerozolimy, ale oczekiwać obietnicy Ojca: Słyszeliście o niej ode Mnie - mówił - Jan chrzcił wodą, ale wy wkrótce zostaniecie ochrzczeni Duchem Świętym" (Dz 1,4-5). I trochę dalej: "gdy Duch Święty zstąpi na was, otrzymacie Jego moc i będziecie moimi świadkami w Jerozolimie i w całej Judei, i w Samarii, i aż po krańce ziemi" (Dz 1,8).

Dzieje Apostolskie dają nam w ten sposób pierwszą definicję Ducha Świętego: jest On mocą! Jest to moc, która przeniknęła Jezusa w chrzcie nad Jordanem i która dała Mu odwagę rozpoczęcia publicznie misji mesjańskiej (Łk 3,22); jest to moc, która popchnęła Jezusa na pustynię (w jednym wierszu Duch Święty wymieniony jest dwukrotnie Łk 1,4) i podtrzymywała Go w przezwyciężeniu pokus szatana; jest siłą, która towarzyszyła misji Jezusa w Galilei (Łk 4,14) i o której Jezus powiedział, że napełniła Go w Synagodze w Nazarecie: "Duch Pański spoczywa na Mnie" (Łk 4,18). Mógłbym kontynuować: św. Łukasz w swej Ewangelii ukazuje nam Nauczyciela nieustannie kierowanego, umocnionego przez Ducha Świętego. A w Dziejach Apostolskich ten sam Duch kieruje, podtrzymuje, umacnia pierwsze kroki Kościoła, czyniąc znaki i cuda za pośrednictwem Apostołów.

Pojęcie siły, mocy związane z przyjściem i obecnością Ducha Świętego, wyraża się w Dziejach Apostolskich kategoriami typowymi dla mentalności żydowskiej: każda teofania, czyli objawienie się Boga, zakłada obecność ognia, silnego wiatru, trzęsienia ziemi, błyskawic... elementów, które odnajdujemy w opisie Pięćdziesiątnicy i w opisach trzech innych małych Pięćdziesiątnicych. • "Po tej modlitwie zadrżało miejsce, na którym byli zebrani, wszyscy zostali napełnieni Duchem Świętym i głosili odważnie Słowo Boże" (Dz 4,31).
• "Kiedy Piotr jeszcze mówił o tym, Duch Święty zstąpił na wszystkich, którzy słuchali nauki" (Dz 10,44).
• "A kiedy Paweł włożył na nich ręce, Duch Święty zstąpił na nich. Mówili też językami i prorokowali" (Dz 19,6).

Podkreślmy niektóre elementy, które charakteryzują to wtargnięcie Ducha Świętego do początków Kościoła, gdyż może dać nam cenne wskazówki dla przyjęcia Ducha Św..

a. Klimat modlitwy: Duch Święty nie zstępuje tam, gdzie nie jest oczekiwany, wzywany, proszony. • Jezus nad Jordanem, przed otrzymaniem chrztu od Jana Chrzciciela, modli się (Łk 3,22).
• Apostołowie i wierzący zebrani z Maryją w Wieczerniku, regularnie się modlą (Dz 1,14).
• Gdy Piotr i Jan skończyli modlić się, miejsce, w którym byli zebrani, zadrżało (Dz 4,31).
• Piotr w domu Korneliusza przeprowadza katechezę o planie Boga, który "nie ma względu na osoby. W każdym narodzie miły jest Mu ten, kto się Go boi i postępuje sprawiedliwie" (Dz 10,34-35); zsyła Ducha, dając pierwszej wspólnocie chrześcijańskiej oddech misyjny i otwarcie się dla pogan.
• Paweł po ochrzczeniu dwunastu uczniów w Efezie, nakłada na nich ręce i wszyscy otrzymują Ducha Świętego (Dz 19,5n).

Twitter