Dawid w trzech odsłonach: powołanie, ludzie, grzech

Przywołuję Dawida. Dlaczego? Z trzech powodów. Po pierwsze, aby sobie przypomnieć, że na początku naszej drogi jest Bóg; ponadto uczestniczy On bardzo aktywnie w wielu decydujących chwilach naszego życia, chociaż my nie zawsze to sobie uświadamiamy. Po drugie, Dawid przypomina, że wokół nas jest tak wielu ludzi, życzliwych, ale także tych, z którymi nam czasami nie po drodze. I trzeci powód – grzech, moglibyśmy powiedzieć grzech modelowy albo spektakularny.

Powołanie

Dawid oczywiście nic nie wie o tak dalekosiężnych planach Boga wobec niego. Pasie owce i kozy, pogrywa na instrumencie, może śpiewa. Pędzi, zdaje się, beztroskie życie. W tym czasie Bóg go już namierzył na przyszłego króla Izraela, drugiego w historii. Sytuacja jest jednak niezręczna, bo oto pierwszy król, Saul, żyje. Jego postępowanie nie podoba się Bogu i dlatego Stwórca odwraca od niego swoją łaskawość. Na poszukiwanie następcy, w tajemnicy przed wszystkimi, wysyła Samuela. Samuel nie zna jednak kandydata. Bóg nie opisuje ani jego fizycznego wyglądu, ani cech charakteru. Wskazuje tylko miejsce i rodzinę. Nie byłoby pewnie problemu, gdyby Dawid był jedynakiem, ale ma on wielu braci.

Samuel przychodzi więc do Betlejem do domu Jessego i „przegląda” poszczególnych młodych ludzi. Siedmiu kandydatów, swoich synów, przedstawił Jesse jako odpowiednich, aby na nich spoczęło szczególne wybranie, a Samuel za każdym razem stwierdzał: to nie ten. Samuel wie, że Bóg nie wystawia go do wiatru, więc pyta, czy to już wszyscy. Dopiero w tym momencie Jesse dodaje, że jest jeszcze jeden…

Powołanie Dawida mocno uświadamia, że optyka Boga jest optyką Boga, a optyka człowieka tylko optyką człowieka. Zapomniany nawet przez ojca pasterz Dawid jest oczkiem w głowie samego Jahwe. Na barki rudego chłopaka o pociągającym wyglądzie Bóg włoży odpowiedzialność za najbliższe dekady historii Izraela.

Myślę, że każdy z nas jest dla Boga takim rudym Dawidkiem, na którym spoczęło oko Pana. Po raz kolejny, a może po raz pierwszy warto to sobie uzmysłowić. Być może czasami faktycznie byłem niedoceniony albo tylko czułem się niedoceniony. Nie wierzyłem czy nie wierzyłam we własne siły, talenty, dary otrzymane od Pana. I takiego nieprzygotowanego Bóg wywołał do tablicy, a potem wystawił do walki z Goliatem, kazał stanąć na czele wojska, przyjąć mniejszą bądź większą odpowiedzialność za przyszłość swoją, a może i innych.

Przy tej okazji warto sobie przypomnieć, kto na drodze mojego powołania rozumianego bardzo szeroko pełnił rolę Samuela, czyli Bożego posłańca, czyli pokierował mną, podpowiedział, służył dobrą radą. Może tych osób było wiele. Każda w innymi czasie i w różny sposób była posyłana przez Jahwe. A mnie wydawało się, że Bóg o mnie zapomniał…

Przywołany z pastwiska artysta Dawid rozpoczyna nowy etap swojego życia. Zostawia owce i wchodzi na salony. Skok ogromny, awans, do którego po ludzku pasterz nie był przygotowany.

Twitter