Czas COVID-19

W pierwszą niedzielę bez Mszy świętej, rano czytaliśmy Słowo Boże z dnia – o tym, jak Jezus poszedł do studni i tam spotkał Samarytankę. Powiedziałam do moich bliskich: „Dzisiaj nie możemy przyjść do Jezusa, ale Jezus przyjdzie do nas”. Poszukaliśmy sobie porannej Mszy w Internecie i zapaliliśmy świece, tworząc kościół domowy. Niesamowita atmosfera zapanowała w naszym domu! Dziecko razem z nami klękało i modliło się przed telewizorem. Przyjmowaliśmy też Jezusa duchowo. W niesamowity sposób odczuliśmy Jego obecność, poruszającą aż do łez. Bóg przyszedł, aby nas przytulić i powiedzieć: „Nie lękajcie się, Ja jestem z wami po wszystkie dni, aż do skończenia świata”. Bardzo nas to podbudowało i oświeciło, że ta beznadziejna sytuacja może rodzić dobre owoce. Trzeba tylko dobrze ją przeżyć i przyjść do źródła.

Postanowiliśmy sobie zrobić w tym czasie rekolekcje domowe przez Internet i logować się na stronie łódzkich jezuitów poprzez YouTube – na program „Mocni w Duchu dzieciom”, koronkę, Mszę świętą oraz wieczorny różaniec.

Pracując i będąc razem w domu, mamy wyjątkową szansę uczestniczenia (jak w klasztorze!) w życiu Kościoła. A na przerwę wychodzimy na spacer na łonie natury. Bóg potrafi z każdego cierpienia zrobić błogosławieństwo. Zaczęły do nas dochodzić głosy, że właśnie to Bóg zapowiadał: iż przyjdzie czas, kiedy będą powstawać takie ogniska domowe, abyśmy wzmocnili naszą wiarę, a jednocześnie na nowo zatęsknili do tego, co mamy – do sakramentów i Kościoła. Myślę, że przez ten czas świat jeszcze bardziej doceni Kościół i kapłanów. Miał przyjść czas oczyszczenia Kościoła, gdy letni odpadną, a gorący jeszcze się bardziej zapala i przylgną do Boga…

Odczuwam ten czas jak rekolekcje zamknięte, z najbliższa rodziną i Bogiem w naszym domu. Gdy panika wdziera się przez media – wracam do źródeł. Co mówi Kościół? Co dostałam na modlitwie? Co mówi Pismo Święte? „Jestem z wami po wszystkie dni aż do skończenia świata”, „Nie lękaj się ani nie trwóż, bo Ja jestem z tobą”, „Nie porzucę cię i nie pozostawię”.

Psalm 91 stał się codzienną modlitwą wielu ludzi na całym świecie. Również i mnie jego słowa dodają otuchy.

„Bo On sam cię wyzwoli z sideł myśliwego i od zgubnego słowa”, „W nocy nie ulękniesz się strachu ani za dnia – lecącej strzały, ani zarazy, co idzie w mroku, ni moru, co niszczy w południe”. „Choć tysiąc padnie u twego boku, a dziesięć tysięcy po twojej prawicy: ciebie to nie spotka”.
Niesamowite było przeżycie Wielkiego Postu z przymusowym (i nieprzymusowym) oddaniem tak wielu rzeczy na raz. Dziękujemy Bogu za ten czas łaski, rozpoczęty łzami cierpienia, ponieważ przyniósł wewnętrzny pokój i radość duchową – pomimo ciężkich diagnoz zdrowotnych, jakie zbiegły się czasowo w mojej najbliższej rodzinie. Tydzień przed ogłoszeniem pandemii dostałam wiadomość, że moja mama cierpi na nieuleczalna chorobę i nie wiem, ile lat życia jej zostaje, a mój mąż ma ciężką chorobę serca, która musi być natychmiast leczona, aby uniknąć zawału (jednak odmówiono nam badań i konsultacji z powodu pandemii). Została nam tylko łaska Boża. Niesamowitym zdarzeniem było to, że w ostatnią niedzielę, na której była jeszcze Msza, byliśmy na adoracji w prywatnej kaplicy naszego księdza – z namaszczeniem chorych i modlitwą wstawienniczą. Ten dzień i to, co tam się wydarzyło, dało nam wielki pokój i siłę, aby przetrwać czas izolacji.

Twitter