Biskup Battah z Libanu: Europa może zrobić więcej

Ks. Przemysław M. Szewczyk: Drogi Ojcze, dobrze wiemy, że Syria od sześciu lat cierpi z powodu wojny, która czyni niemożliwym lub trudnym życie tak wielu chrześcijańskich rodzin w tym kraju. Ojciec zajmuje się chrześcijanami, którzy z Syrii przyjechali do Libanu. Czy Ojciec może nam powiedzieć, czy przybycie do Libanu, gdzie już nie ma wojny, wystarcza, żeby znaleźli warunki dla dalszego życia?

Biskup Johannan Jihad Battah: Mój drogi, uchodźcy syryjscy przybywają do Libanu z gorących stref, gdzie jest wojna, jak na przykład z północnej Syrii i z Aleppo. Wybierają Liban, ponieważ to jest prawie jedyna możliwość dla nich, nawet jeśli nie jest to proste z powodu nowych zasad na granicach…

Co Ojciec robi dla uchodźców, którzy docierają do Bejrutu? Jakie są główne działania w tej posłudze?

Od początku wojny otworzyliśmy naszą diecezję na przyjęcie syryjskich uchodźców. Otworzyliśmy także darmową szkołę dla dzieci i opłacamy ich wydatki medyczne.

Młodzi są przyszłością każdego kraju. Co można uczynić dla ratowania młodości tych, którzy muszą uciekać ze swoją rodziną, zostawiając szkołę i uniwersytet?

Niestety nie jest łatwo znaleźć rozwiązanie wszystkich problemów ludzi młodych. Przede wszystkim staramy się znaleźć miejsce prawie darmowe. Na przykład na tym polega nasz projekt w kościele pw. Matki Bożej Fatimskiej w Jounyeh, które jest miastem w centrum Libanu położonym nad morzem w bliskości wielu uniwersytetów. Żeby przynajmniej dać im nadzieję na kontynuację ich studiów w Libanie i w innych krajach… Z powodu brutalnego religijnego fundamentalizmu islamskiego Syria bardzo cierpi obecnie z powodu braku pokoju i wolności religijnej. Te problemy stworzyły wielki niepokój i niepewność zwłaszcza pośród młodych, którzy przeżywają tę trudno sytuację i ryzykują utratę nadziei na kontynuowanie swojego życia. Z tego powodu wyjeżdżają i porzucają swój kraj.

Wielu członków Ojca Kościoła pozostaje jeszcze w Syrii. W jakich rejonach kraju pozostali? Jakiego rodzaju pomoc jest konieczna, żeby wesprzeć ich życie w ich kraju?

Większość z nich udała się do Damaszku, ponieważ tam sytuacja jest lepsze niż w pozostałych częściach kraju. Przed kryzysem Syria była jednym z najbezpieczniejszych krajów, najbogatszym między krajami arabskimi, nie było zadłużenia, była darmowa nauka w szkołach, wydatki medyczne prawie darmowe. Do wieków współżycie między wszystkimi religiami było pełne wzajemnego szacunku i zgodne. Obecnie, wraz z arabską wiosną wszystko się zmieniło: tysiące ofiar, miliony uchodźców, wojna, bomby… Do pięciu lat dzieci są bez szkoły, bez elektryczności i – jeśli wojna będzie trwała – zostaną także bez chleba.

Ojcze, wielu ludzi tutaj w Polsce widząc tłum młodych i silnych mężczyzn, którzy uciekają z Syrii, by szukać nowego miejsca do życia, zadaje pytanie: czemu nie zostają, by się bronić, by walczyć? Czy Ojciec może nam wyjaśnić, co chrześcijanie syryjscy myślą o tej wojnie? Jak się odnajdują w sytuacji politycznego i militarnego konfliktu?

To nie jest prawda. Chrześcijanie syryjscy walczą od pięciu lat i pół, a cały świat patrzy i nic nie robi. Nie ma żadnych poważnych rozwiązań, zamiast działać na rzecz pokoju, wysyła się broń…

Jakie są perspektywy na pokój w Syrii?

Potrzebujemy rozpocząć dialog międzyreligijny. Jest oczywiste, że islam dziś przeżywa olbrzymi kryzys autorytetu i tożsamości: od świeckości z jej skrajnymi formami jak w przypadku Turcji, po brutalny religijny fundamentalizm; od wewnętrznych konfliktów między szyitami, sunnitami, druzami i alawitami po agresywny jihad, który ma miejsce w większości krajów… Sądzę, że to jest właściwy czas dla nas, chrześcijan, aby rozpocząć dialog uczciwy i głęboki z zamiarem odczytania razem wyzwań, które przeżywamy, mierząc się z dwoma wielkimi pytaniami, do rozjaśnienia których islam jest dzisiaj wezwany: pytanie o jego stosunek do przemocy i do religii. Jesteśmy wezwani do promowania otwartego dialogu, abyśmy sobie nawzajem pomogli rozwiązać tego rodzaju pytania wspólnie, w najlepszy możliwy sposób i z jak najmniejszą ilością szkody, wiedząc, że jesteśmy dziś zaangażowani we wspólną walkę tam, gdzie potrzeba pokoju jest pilna.

Wracając do kwestii pomocy Kościołowi cierpiącemu na Bliskim Wschodzie… Czy Ojciec odczuwa jedność Kościoła w tym momencie trudności we własnej wspólnocie?

Oczywiście, jesteśmy bardziej zjednoczeni w tym kryzysie, ale Europa może zrobić więcej.

* * *
Stowarzyszenie „Dom Wschodni – Domus Orientalis” wraz z sympatykami zdecydowało się wesprzeć wysiłki biskupa Johanana Jihada na rzecz budowy tego akademika dla chrześcijańskiej młodzieży z Syrii i Iraku. Jeśli chcecie się dołączyć, wpłaty przekazane Stowarzyszeniu tytułem: „Syryjczycy w Libanie” zostaną mu przekazane i przeznaczone na organizację hostelu dla uchodźców w Jounijeh. Wielkie dzięki za Wasze zaangażowanie i pomoc.

Darowizny można wpłacać na konto:

Stowarzyszenie „Dom Wschodni – Domus Orientalis”
ul. Kazimierza Wielkiego 3 m. 9; 20-611 Lublin

mBank, 70 1140 2004 0000 3002 7483 9388
Tytuł przelewu: Syryjczycy w Libanie

Dzięki za Wasze wsparcie!

Twitter