Adwent

Nr akt: A001

Hasła pokrewne: Liturgia, rok liturgiczny, roraty

Geneza pojęcia: łac. Adventus od ad-venire – „przyjście”

Informacje wstępne:

Okres 4 kolejnych niedziel (ale niekoniecznie 4 tygodni), zaczynający się w niedzielę po Uroczystości Chrystusa Króla Wszechświata, a kończy się I nieszporami Bożego Narodzenia (czyli w Wigilijny Wieczór). Trwa od 23 do 27 dni, a zaczyna się niedzielą między 27 listopada a 3 grudnia.

Dzieli się na dwa okresy:

a) do 16 grudnia - podkreśla przygotowanie na powtórne przyjście Chrystusa.

b) od 17 do 24 grudnia – bezpośrednie przygotowanie do Bożego Narodzenia.

Nr akt: A001

Hasła pokrewne: Liturgia, rok liturgiczny, roraty
Geneza pojęcia: łac. Adventus od ad-venire – „przyjście”

Informacje wstępne:

Okres 4 kolejnych niedziel (ale niekoniecznie 4 tygodni), zaczynający się w niedzielę po Uroczystości Chrystusa Króla Wszechświata, a kończy się I nieszporami Bożego Narodzenia (czyli w Wigilijny Wieczór). Trwa od 23 do 27 dni, a zaczyna się niedzielą między 27 listopada a 3 grudnia.
Dzieli się na dwa okresy:
a) do 16 grudnia - podkreśla przygotowanie na powtórne przyjście Chrystusa.
b) od 17 do 24 grudnia – bezpośrednie przygotowanie do Bożego Narodzenia.

Charakterystyka:

Adwent jest okresem radosnego oczekiwania, choć dominującym kolorem w liturgii jest fiolet. Dziwne? Kolor ten łączymy najczęściej ze skruchą i pokutą. Fiolet symbolizuje jednak także rzeczy nadprzyrodzone, a na nich w sposób szczególny w Adwencie uwaga chrześcijanina powinna być skupiona. To pozornie sprzeczne zestawienie związane jest z podwójnym wymiarem Adwentu. Po pierwsze chrześcijanie wspominają pełne nadziei oczekiwanie narodu Izraelskiego na przyjście Mesjasza, tym samym przygotowując się do Uroczystości Bożego Narodzenia. Drugi wymiar - w istocie ważniejszy - stanowi oczekiwanie na powtórne przyjście Pana na końcu czasów.
Jak czekać? Człowiek jest słaby, grzeszny, ale to nie zwalnia go z bycia w ciągłej gotowości. Czas Adwentu zatem to okazja do refleksji, oczyszczenia serca i próba odpowiedzi na pytanie, jak jestem przygotowany do spotkania z Bogiem.

Adwentowe postaci:

1. Izajasz – prorok Starego Testamentu. Przez niego Bóg zapowiedział przyjście Mesjasza już 7 wieków przed Chrystusem.

2. Św. Jan Chrzciciel – ostatni prorok, asceta i postać z pogranicza Starego i Nowego Testamentu, syn kapłana Zachariasza i Elżbiety. Starszy tylko o pół roku od Jezusa, to niewiele, jak na rolę, jaką przyszło mu pełnić. Praktycznie więc byli rówieśnikami. Żył na pustyni, jadł korzonki, szarańczę oraz miód, jak podaje Pismo Święte. Kojarzony z surowością oraz z bezpardonowym wzywaniem do poprawy życia oraz pokuty. Asceta i wariat? Jego misją było wskazanie Mesjasza, co też zrobił podczas chrztu Jezusa w Jordanie. Tak więc Jan Chrzciciel przygotowuje nas nie na przyjęcie Dzieciątka, lecz na przyjście Zbawiciela.

3. Najświętsza Maryja Panna – nastoletnia dziewczyna, dojrzała jak na swój wiek, której Archanioł Gabriel mówi, iż urodzi Syna Bożego. Nie dyskutuje z posłańcem (chociażby jak Zachariasz pół roku wcześniej w Świątyni). Stawia Gabrielowi tylko jedno pytanie, bo chce wiedzieć, w jaki sposób zostanie matką, nie będąc mężatką. Potem do „wyprostowania” po ludzku wszystkich niewiadomych wystarczy jej ufność Bogu. Wszyscy powtarzamy, że Maryja była pokorna i cicha, ale czy wiemy, co działo się faktycznie w jej wnętrzu? Bo czyż wiara i ufność wyłączają zwyczajne ludzkie wątpliwości i rodzące się pytania, zwłaszcza w sytuacjach, w których jedyną odpowiedzią jest słowo „cud”.

Ciekawostki:

- Wiemy, że Adwent obchodzono w wieku IV w Galii i Hiszpanii i miał on charakter pokutny i postny. Dwa wieki później ta forma przygotowania do Bożego Narodzenia została wprowadzona do liturgii w Rzymie. Zrezygnowano jednak z pokutnego wymiaru. W Kościele zachodnim Adwent upowszechnił się dopiero w XIII wieku. Początkowo zaczynał się już po święcie św. Marcina z Tours (czyli 11 listopada), 40 dni przed Bożym Narodzeniem (stąd polska nazwa czterdziestnica). Tego dnia próbowano jeszcze się bawić hucznie oraz jeść jak najwięcej, bo w końcu następnego dnia zaczynał się okres postny. Istniało wiele tradycji i zaleceń biskupów, jak obchodzić Adwent, ale dopiero papież Grzegorz Wielki wprowadził cztery niedziele jako okres Adwentu.

- Wieniec adwentowy, czyli cztery świece symbolizujące cztery niedziele Adwentu, zapalane po kolei co niedzielę, jest tradycją niemiecką, zapoczątkowaną przez ewangelickiego pastora Johanna Hinricha Wicherna w 1839 r. Z czasem zwyczaj adwentowego wieńca przyjął się w Kościele katolickim.

Twitter