7 cech ludzi całkowicie ufających Bogu

Czytałam wiele biografii i wspomnień o inspirujących ludziach, którzy radykalnie zaufali Bogu (mówiąc „radykalnie” nie mam na myśli „lekkomyślnie”, „nierozsądnie”, lecz odnoszę się do trudnego, zdecydowanie wbrew współczesnej kulturze, aktu uznania Boskiej zwierzchności nad wszystkimi obszarami naszego życia.). Od książki On wiódł mnie poprzez Bożego przemytnika, Matkę Angelikę do Niebiańskiego człowieka oraz Cienia Jego skrzydeł, wszystkie te prawdziwe historie są o ludziach z różnych grup i środowisk chrześcijańskich: katolików i protestantów, osób konsekrowanych oraz ludzi świeckich, mężczyzn i kobiet. A ich wszystkich łączy wiele w podejściu do życia i do Boga.

Sądzę, że to fascynujące widzieć, ile wspólnego można znaleźć w życiu tych niesamowitych ludzi, którzy tak bardzo zaufali Panu, i pomyślałam, że podzielę się tym na wypadek, gdyby inni również uznali to za inspirujące.

1. Akceptują cierpienie

Jedną z najmocniejszych rzeczy, jakie ostatnio przeczytałam, jest historia brata Yuna, prześladowanego w Chinach pastora opisana w książce Niebiański człowiek. Brat Yun, po stawieniu czoła tygodniom tortur, w tym rażenia prądem, głodzenia, bicia, wbijania igieł pod paznokcie, został wrzucony do pojemnika, który był długi na 4 stopy (ok. 1,21 m), szeroki na trzy stopy (ok. 91 cm) i wysoki na 4 stopy (ok. 1,21 m), gdzie miał pozostać na czas nieokreślony. Następnego dnia po umieszczeniu go w tym pojemniku, poczuł się przynaglony do modlitwy o Biblię – niedorzeczny pomysł, zwłaszcza że wielu ludzi w tym czasie przebywało w więzieniu za posiadanie Pisma Świętego. Ale modlił się. I, zaskakujące, strażnicy wrzucili Biblię do jego celi następnego ranka. Napisał:

Klęknąłem i rozpłakałem się, dziękując Bogu za ten wielki dar. Mogłem tylko marzyć, że to się spełni! Żaden więzień nie mógł nigdy posiadać Biblii czy jakiejkolwiek innej chrześcijańskiej książki. Teraz, o dziwo, Bóg zapewnił mi Biblię! Przez to wydarzenie Bóg ukazał mi, że niezależnie od ludzkich złych planów wobec mnie, On o mnie nie zapomniał i miał moje życie pod kontrolą.

Teraz, ci mniej święci wśród nas mogliby zareagować trochę inaczej. Jeśli byłabym torturowana i wrzucona do pomieszczenia przypominającego trumnę, moją reakcją na otrzymanie Biblii byłoby w całej rozciągłości: „Dzięki za Biblię, Panie, ale czy MOGLIBYŚMY NAJPIERW ROZEJRZEĆ SIĘ ZA SPOSOBEM WYDOSTANIA MNIE Z TEGO METALOWEGO PUDŁA?!?!” Nie mogłabym nawet zaliczyć Biblii jako odpowiedzi na moją modlitwę, ponieważ moja główna modlitwa – zmniejszenie mojego cierpienia fizycznego – przeszła bez echa.

Jednak to, co zauważam nieustannie w ludziach pokroju brata Yuna, to fakt, że mają jasne przeświadczenie, że cierpienie nie jest najgorszym złem – to grzech nim jest. Tak, woleliby nie cierpieć i pomodlić się o uśmierzenie cierpienia, lecz uznali to za mniej ważne – bardziej skupiali się na niegrzeszeniu niż na niecierpieniu. Przed oczami mieli dostanie się do Nieba i doprowadzenie tam innych. Brat Yun dostrzegł przez wysłuchaną modlitwę, iż Bóg pozwala, aby wzrastał duchowo i troszczył się o swoich oprawców, więc okoliczności jego cierpienia w niewygodnej celi stały się dla niego nieważne.

2. Akceptują nieuchronność śmierci

Ludzie, którzy pokładają głęboką ufność w Bogu, czynią tak, ponieważ są skoncentrowani na Niebie. Myślą w kategoriach wieczności, a nie w kategoriach ziemskiego kalendarza. Ich celem nie jest wydłużenie czasu życia na ziemi, lecz raczej dostanie się samemu do Nieba i zaprowadzenie tam możliwie jak największej liczby ludzi. A jeśli Bóg może zrobić to najlepiej poprzez skrócenie długości ich życia, akceptują to.

Książka Cień Jego skrzydeł jest przepełniona powalającymi historiami cudownych ucieczek ojca Goldmanna przed śmiercią w czasie II wojny światowej, co prosi się o pytanie: „Co z tymi ludźmi, którzy nie uniknęli śmierci?”. Ojciec Goldmann prawdopodobnie odpowiedziałby, że ocalenie go przez Boga nie było błogosławieństwem samym w sobie – w końcu każdy z nas kiedyś umrze. Błogosławieństwem było ocalenie go od śmierci, ażeby mógł kontynuować swoją posługę, zanosząc Ewangelię nazistom. Zmarł w końcu, rozwijając duszpasterstwo w Japonii [o. Goldmann umarł w Niemczech w Fuldzie w podeszłym wieku, natomiast w Japonii nabawił się wielu chorób, ciężko pracując dla dobra parafii – przyp. tł.], przypuszczalnie zaakceptowawszy, że Bóg mógłby wyprowadzić więcej dobra z jego odejścia, nawet jeśli było niewątpliwie jeszcze dużo pracy do wykonania.

Twitter