„Przyszło jakieś światło”

Rzadko miewam takie chwile. Gdy przed rokiem pojechałem do krakowskich dominikanów, by porozmawiać z braćmi o ostatnich dniach ojca Joachima Badeniego, przeor klasztoru o. Paweł Kozacki rzucił: – Właściwie powinieneś pogadać z panią Sylwią, pielęgniarką. Ona towarzyszyła ojcu Joachimowi w ostatnich dniach. – Ale jak ją znajdę? – Ooo… – odpowiedział zaskoczony dominikanin – właśnie wchodzi przez furtę.

Podszedłem. Zaczęliśmy rozmawiać. O walce duchowej ojca Badeniego, która intensyfikowała się w czasie większych świąt. O tym, jak raz poprosił o zastrzyk uśmierzający ból, a potem… bardzo przepraszał, że nie potrafił dać świadectwa przyjęcia cierpienia. O świętości dominikanina-arystokraty. Na zakończenie pani Sylwia rzuciła: – Czy nie dostał pan kilka lat temu karteczki, że ktoś zamówił za pana Mszę świętą? – Hm – zacząłem przeczesywać pamięć – rzeczywiście przyszła taka informacja do redakcji. Tyle że do dziś nie wiem, od kogo. – Ode mnie – speszyła się pani Sylwia. Dlaczego padło na mnie? Po roku znów ruszyłem do Krakowa. Po to, by potwierdzić, że „przypadki” są jedynie w gramatyce.

Marcin Jakimowicz: Co Panią „podkusiło”, żeby zamówić za nieznajomego faceta Mszę?

Sylwia Juszkiewicz: – Przyszło jakieś światło, rozeznanie. Widocznie było to panu potrzebne (śmiech).

Czy to prawda, że zamówiła Pani Msze już za kilkadziesiąt tysięcy ludzi?

– Nie wiem. Może? Nie prowadzę statystyk.

Kiedy zamówiła Pani pierwszą Mszę?

– Sprzątałam dom po babci (mam tendencję do porządkowania!) i w jej szafce znalazłam folder na temat takich Mszy. Postanowiłam „spróbować”. Zaczęło się od tego, że z koleżanką z podstawówki zamawiałyśmy Msze za osoby, które zginęły w tragicznych okolicznościach w naszym rodzinnym miasteczku. Ale potem doszłam do wniosku, że to jest trochę… za późno. Pomyślałam: łaska jest potrzebna ludziom jeszcze za życia. Pracuję w pogotowiu w Klinice Neurologii i wiem, że w medycynie profilaktyka jest ważniejsza niż leczenie (śmiech). Gdy trafiłam do Krakowa, postanowiłam sobie, że będę zamawiała Msze za ludzi, z którymi pracuję. A ponieważ rotacja była ogromna, te intencje zaczęły się mnożyć…

Jak zareagowali koledzy z pracy w szpitalu w Krowodrzy, za których zamówiła pani Msze?

– Przeróżnie. W ogóle ludzie różnie reagują. Kiedyś jedna kobieta nakrzyczała na mnie, ale często widzę, że ludzie mają w oczach łzy. Czasem przychodzi odpowiedź, podziękowanie. Ludzie jakimś cudem znajdują mnie i piszą listy. A często wysyłam te obrazki anonimowo...

Dlaczego wybrała Pani akurat taką formę modlitwy?

– A jaki większy dar możemy komuś ofiarować?

Jeżdżąc karetką, widzi Pani często obrazek: łzy, rozpacz, histerię, panikę, krew. Czy jest czas na to, by przez chwilkę pogadać z ludźmi?

– Raczej nie. Decydują sekundy. Mam temperament i nie pozwalam „po sobie jeździć”. Ale gdy trafiamy na jakąś melinę czy krwawą bójkę kibiców, te moje emocje nie przesłaniają mi troski o dobro tych ludzi. I o ich zbawienie. Pomagam, ile mogę jako pielęgniarka, a potem… daję otwarte pole działania Panu Bogu. Często nie stać mnie na to, by z kimś pogadać, a najczęściej nie ma na to po prostu czasu. Pozostawiam więc pole do popisu Panu Bogu. Chyba nieprzypadkowo znalazłam się przed laty jako pielęgniarka u dominikanów. Oni mają w charyzmacie troskę o zbawienie innych. Dominik leżał nocami na posadzce bazyliki św. Sabiny i płakał: „Boże, co się stanie z grzesznikami”. Ja nie płaczę, ale naprawdę zależy mi na zbawieniu tych ludzi. Stąd te karteczki z intencjami…

Zazwyczaj osoby niosące światło innym same stoją „po drugiej stronie reflektora”. W ciemności.

– U mnie jest podobnie. Każdy, kto chce czynić dobro, dostaje po tyłku. To normalne. Tyle że ja nie mam poczucia, że robię coś wyjątkowego. Bóg często weryfikuje moje intencje. Wiele razy chciałam to wszystko rzucić. Pracuję w pogotowiu na półtora etatu i nachodziła mnie myśl: „Koniec. Basta. Mam już dosyć”. Ale Pan Bóg wówczas pokazywał mi, że to zły pomysł.

Twitter