„Ja nie jestem Mesjaszem”

Już dawno zmieniłem sandały na cieplejsze obuwie. Jest bardziej odpowiednie do otaczającej aury. Niestety teraz muszę wiązać sznurowadła. Pamiętam, że jak byłem mały i jeszcze nie opanowałem tej umiejętności, mama pochylała się i robiła to za mnie. Mamy nie przywiązują do tego wagi, one czynią to w sposób naturalny. Wydaje mi się jednak, że trzeba mieć pokorę, aby pochylić się komuś do stóp, nawet małemu dziecku.

Za człowieka wielkiej pokory uważam Jana Chrzciciela. On twierdził wręcz, że nie jest godzien odwiązać rzemyka u sandała Jezusa. Jan znał swoje miejsce. Wiedział, że jest tylko zwiastunem Dobrej Nowiny. Nie przypisywał sobie cudzych godności, a przecież mógł wykorzystać niepewność Izraelitów co do jego osoby. Mógł łatwo dopasować się do ich oczekiwań, mógł podszyć się pod Mesjasza, mógł powiedzieć: „Ja nim jestem!”. Uwierzyliby, przecież miał posłuch, ludzie do niego lgnęli. Jan nie wykorzystał swoich pięciu minut. Był zbyt pokorny. On wiedział, kim jest, i to akceptował.

Jak często chcielibyśmy być kimś innym lub posiadać przynajmniej niektóre cechy sławnych ludzi: wygląd Megan Fox, muskuły Pudziana, inteligencję Einsteina itp. Wydaje się nam, że jesteśmy tacy zwyczajni, nie wyróżniający się niczym, mało znani. Ale czy jesteśmy przez to gorsi. Nie! Ważne, żeby odkryć, kim jestem, kiedy staję przed Bogiem. Jan to wiedział. Nie był osobą, która jest znana z tego, że jest znana. Nie nosił stylowych ciuchów, nie miał luksusowej willi, nie obracał się w gronie celebrytów, a jednak słuchały go tłumy. Był głosem mówiącym o Światłości. Robił to w sposób autentyczny i dlatego był głosem przekonywającym. Gdyby mówił o sobie, ludzie pewnie by się szybko znudzili i odeszli. Ja też wsłuchuję się w jego mowę. Zwłaszcza zastanawiają mnie słowa: „Pośród was stoi Ten, którego wy nie znacie”. Chociaż przepowiednie i proroctwa mówiły, że przyjdzie Mesjasz, Izraelici mieli prawo nie wiedzieć, kto Nim będzie. Przypuszczając, że może być Nim Jan, wysłali nawet poselstwo, które miało to stwierdzić. A czy my mamy prawo nie znać Tego, o którym mówił Jan? Tego, który narodził się dwa tysiąca lat temu, a którego dziś głosi Kościół? Może już przestaliśmy wsłuchiwać się w głos świadczący o Jezusie, a może to my, jako Kościół mówimy mniej o Nim, a więcej o sobie?

Chyba potrzeba nam pokory Jana, aby poznać Jezusa obecnego pośród nas w białym kawałku Chleba, w konfesjonale, w drugim człowieku. Trzeba nam jego pokory, aby w odpowiedni sposób świadczyć o Chrystusie. Pokory, która jest uniżeniem ludzkiego ducha przed Bogiem.

Twitter