Wszystko może się udać

Monika Maśnik: Dlaczego właśnie gitara basowa?

Urszula Bednarczyk: Bas zawsze mnie fascynował, ale wydawało mi się, że bardzo trudno na nim grać i w dodatku trzeba mieć duże ręce. Tymczasem firma pewnego znanego basisty wyprodukowała gitary o rozmiarze ¾ i okazało się, że na tym wynalazku mam szansę czegoś się nauczyć (na normalnym basie nie sięgam do końca gryfu). Kiedy zaczęłam ćwiczyć, okazało się, ze przychodzi mi do głowy dużo pomysłów, dość prostych warsztatowo, ale – jak to mówią basiści – „grooviących”. Od tej pory linia basu to bardzo ważna część moich piosenek. Jest jeszcze jedna okoliczność – wiadomo, że bardzo trudno grać jednocześnie na basie i śpiewać, dlatego, że zazwyczaj są to różne rytmiki. Trzeba nauczyć się realizować jeden rytm (melodię i tekst), śpiewając, a rękami grać inny... To trudne i wymaga wielu ćwiczeń, ale ... możliwe! Mnie kiedyś mocno stresowało samo śpiewanie, ale od kiedy śpiewam i gram jednocześnie, to się zmieniło. Mojemu mózgowi po prostu brakuje mocy obliczeniowej na generowanie obaw... Może to jest właśnie dobry sposób dla nieśmiałych, zalęknionych i słabych: ćwiczyć się w robieniu czegoś, co wydaje się trudne, przekraczać nasze możliwości, próbować: upadać i ćwiczyć podnoszenie się z upadku. Z Bożą pomocą wszystko może się udać.

Podobno w przezwyciężaniu lęków pomogły Pani rekolekcje o. Szustaka Garnek strachu?

Tak, rzeczywiście, nie tylko Garnek strachu, ale i Pragnij o rozeznawaniu powołania – były dla mnie przełomowe. Każdy, kto w jakiś sposób zajmuje się dziedzinami artystycznymi, ma za sobą jakąś edukację, w jakimś stopniu boi się oceny: tego, że zaprezentowane przed ludźmi emocje nie spotkają się ze zrozumieniem, że forma zostanie skrytykowana, że nasze umiejętności są niewystarczające. Nie ma ścisłych kryteriów i przepisu na dobrą piosenkę, każdy twórca poszukuje własnego sposobu i czasem spotyka się z aprobatą, a innym razem z krytyką. Artyści to zwykle ludzie wrażliwi i ja się bałam, że się po prostu skompromituję i wyjdzie na jaw, że nic nie umiem i nic nie wiem.

Zaśpiewałam tak w Niech zstąpi Duch Twój i... lęk zlokalizowany i nazwany przestał mnie paraliżować, Duch Święty zadziałał we mnie. Zrozumiałam dzięki historii Gedeona z Garnku strachu, że Pan Bóg chce, abyśmy służyli mu bez względu na nasze słabości, a On zajmie się resztą, trzeba zaufać. Gedeon wielokrotnie się Panu Bogu wykręcał, ale ostatecznie odniósł zwycięstwo, kiedy wreszcie wykonał Wolę Bożą. O. Szustak komentuje historię Gedeona, proponując ćwiczenie: „Poszukajcie takich kilku największych obaw do zrobienia czegoś. I potem zróbcie proste ćwiczenie: zadajcie sobie pytanie, co fantastycznego tam się czai. Nie pytanie, czego tam się boicie, bo to jest bardzo łatwo zlokalizować (...) Spróbuj sobie nazwać, (...) jaka fantastyczna perspektywa jest za tym strachem. I jak znajdziesz tę fantastyczną perspektywę, idź tam! Nawet, jeśli masz tylko trąbkę i pochodnię. Nie masz miecza. Idź tam! Największe rzeczy, jakie macie do zrobienia w życiu, są schowane za wszystkimi największymi strachami, jakie macie...”. Trzeba jeszcze dodać, że historia Gedeona kończy się bez happy endu: jego upadek zaczyna się tam, gdzie jego sukces: kiedy popada w pychę i przeświadczenie o własnej mocy, przestaje słuchać Boga i służyć Mu. Porażająca lekcja.

Ma Pani ulubiony cytat z Pisma Świętego?

Ostatnio poraziła mnie końcówka opisu wypędzenia kupców ze świątyni przez Pana Jezusa: „Jezus natomiast nie zwierzał się im, bo wszystkich znał i nie potrzebował niczyjego świadectwa o człowieku. Sam bowiem wiedział, co w człowieku się kryje” (.J 2, 13-15). Świadomość, że nawet w największej samotności wśród ludzi, zawsze jest Ktoś, kto zna nasze serce, jest niesamowita. To podniesienie do godności dziecka Bożego, ustanowienie bliskiej relacji. Ale także świadomość, że sami siebie możemy oszukiwać, ale Pana Boga nie, bo On wie o nas wszystko. On zna nasze życie i w każdym momencie pozostawia do Siebie otwarte drzwi, przerzuca most do Siebie nad każdą naszą przepaścią. Nawet jeśli sami siebie nie rozumiemy, warto walczyć ze swoim sercem i umysłem o ufność Bogu, bo tylko On zna sens naszego życia, nasze powołanie.

Twitter