Warto było czekać, aż Bóg otworzy drzwi

Jak się czujecie, wyjeżdżając z Debiutów z dwoma nagrodami?

Wspaniale! To bardzo ważne potwierdzenie, że to, co robimy, ma sens. Wielu ludzi przez lata mówiło mi, że nasza muzyka jest bardzo niszowa, zbyt skomplikowana, że bardzo niewielu ludziom może się to podobać, bo jest za trudna. A tu proszę – okazało się, że spodobała się nie tylko jurorom, ale też publiczności. A więc dociera. Warto było walić głową w mur, warto było czekać, aż Bóg otworzy te drzwi.

Która z nagród – od jury czy od publiczności – była dla Was ważniejsza?

Trudne pytanie, bo obie mają dla nas wielkie znaczenie. Dlaczego nagroda publiczności – to już mówiłem, odpowiadając na poprzednie pytanie, a dlaczego nagroda jury – trudno jej nie traktować jako tej głównej, najważniejszej.

Myślę, że chyba najważniejsze jest to, że te obie nagrody razem są potwierdzeniem, że nasza muzyka jest uniwersalna, tzn. że może się podobać każdemu. Dlatego nie odpowiem, „czy wolę mamusię czy tatusia?” – nie wiem. ;-)

Czy było coś trudnego w występie na Debiutach?

Trzeba spojrzeć w lustro i się do tego przyznać – jestem facetem tuż przed czterdziestką i jak na debiutanta jest ze mnie stary koń... No i ta świadomość była trochę deprymująca. Większość uczestników było ode mnie dwa razy młodszych.

Zdałem też sobie sprawę, że będąc wykładowcą w Studium Wokalno-Aktorskim w Gdyni, zasiadając w komisjach egzaminacyjnych – odzwyczaiłem się od tego, że ktoś mnie ocenia. No i był stres! No, bo to chyba większa odpowiedzialność, jeśli się uczy innych. Suchość w gardle była olbrzymia. Ale jakimś nadludzkim wysiłkiem zmusiłem się, żeby powtarzać sobie jak mantrę: „ciesz się muzyką, ciesz się modlitwą, nie myśl o tym wyścigu!”. Poskutkowało i rzeczywiście od drugiego numeru była radość muzykowania i budowanie spokojnego dialogu z publicznością, czyli to, co tygrysy lubią najbardziej. ;-)

Jakie są Wasze wrażenia po całym festiwalu?

Jest dużo bardzo radosnego szumu, wciąż dzwoni telefon, przychodzą maile i smsy. To ogromnie cieszy, bo główny nasz zamiar w drodze na Debiuty nie polegał na zdobywaniu nagród, ale na wypromowaniu muzyki, dotarciu do większej ilości ludzi z informacją: Jesteśmy tu! I rzeczywiście, tak się stało.

Przy okazji poznałem kilku fascynujących ludzi. Hiob to niezwykły raper. Jego szczerość jest przejmująca i budzi szacunek. Człowiek przeżył niejedno i z nieprawdopodobną siłą i pewnością głośno świadczy: „Bóg zawsze zwycięża, nawet jeśli poprzez śmierć”. Dziękuję Bogu za to, że go poznałem. „Twoje Niebo” to też niebywały projekt. Nie miałem czasu porozmawiać z ich liderem, ale to dla mnie niezwykła tajemnica: jak znaleźć w jednym miejscu tyle utalentowanych osób i zachęcić do takiego dzieła. To fantastyczne dzieciaki (jestem przy nich starszym panem, więc chyba wypada mi tak mówić) i nie mam wątpliwości, że jeszcze zawojują świat.

Z jakimi emocjami i planami wracacie do domu?

Przed nami premiera naszej płyty długogrającej. Krążek „Tato” to owoc kilku lat ciężkiej pracy. To takie nasze pierwsze „dziecko”, a więc czynimy wszelkie wysiłki, aby była wydana bardzo starannie. Planujemy następne koncerty, ale jeszcze nie mamy ustalonych dat, więc poprzestanę tylko na tym, że całym zespołem szykujemy szturm na Warszawę.

A skoro padło pytanie o emocje – teraz czeka mnie nauka, jak cieszyć się zwycięstwem, ale nie popaść w ton, który brzmi... hm... no jak u tego aktora, który zdecydowanie za długo pozostaje pod wrażeniem, jakie wywarł na kobiecie.

Pokora to najważniejszy sprawdzian dla artysty, zwłaszcza tego, który chce służyć Bogu. Bo jeśli zacznie Go na scenie zasłaniać – to będzie jego koniec.

Twitter