Trudno nie wierzyć w nic

Adam Nowak

przedstawia się krótko: "Były kelner, technik żywienia zbiorowego, roznosiciel mleka i wykonawca wielu innych czynności graniczących również z kabaretem. Wykształcenie pedagogiczne wyższe, niezrealizowane. Kierownik polityczny zespołu Raz Dwa Trzy. Kompozytor, autor słów, instrumentalista, wokalista. Żonaty, czworo dzieci". Można śmiało dodać: muzyk-chrześcijanin. Ale nie "muzyk chrześcijański" (bo ten stworzony przez dziennikarzy sztuczny twór, nijak nie pasuje do jego twórczości).

Od czasu krakowskiej imprezy Nowak odbył długą, mozolną duchową wędrówkę. Dziś często przyznaje się do swych chrześcijańskich korzeni. Mówi o tym w tekstach, mówi w wywiadach. Pod warunkiem, że mu pozwalają. -

Temat Boga jest incorrect.

Kiedy w rozmowie pada słowo "Bóg", w sondażach spada oglądalność. Mówić o Bogu to tak, jakbyśmy wszyscy ubrali się w za ciasne garniturki. Ludzie boją się mówić o Bogu - uśmiecha się wokalista.

- Do wiary wróciłem, szukając ratunku, by nie umrzeć - opowiada wprost. Nie spadło to na niego jak grom z jasnego nieba, nie powrócił z hukiem. Odkrywał Boga dzień po dniu, szukał Go w codzienności. - Wróciłem bardzo zwyczajnie. Po wielu latach poszukiwań spotkałem kobietę, która później została moją żoną. Akurat była ona w trakcie procesu odbudowy wewnętrznej, ja się o ten proces zahaczyłem i zostałem w niego wprzęgnięty. Początkowo nawet wbrew mojej woli, bo trochę drażniła mnie taka neoficka postawa: że teraz istnieje tylko Pan Bóg i w związku z tym unosimy się metr nad ziemią i nic innego nie jest ważne.

Zanim to nastąpiło, muzyk przeżył okres stagnacji i zrezygnował z duchowych poszukiwań. - Wynikało to z lenistwa i fałszywego oglądu sytuacji. Drażniła mnie otoczka, pseudoteatralność Mszy św. Uważałem, że to przeszkadza mi w kontakcie z Bogiem.

Dwudziestoletni znudzony Nowak krzyknął:

"Basta!

Nie chcę w tym uczestniczyć, bo to jest tylko zewnętrzny sztafarz, za którym nic się nie kryje".

Uciekł w pustkę. - Nie towarzyszyło temu ani zainteresowanie buddyzmem, ani żadna inna religia. Poszedłem w brak religii i to nie było dla mnie dobre. Skutki wewnętrzne i emocjonalne tego odejścia były opłakane. Co robiłem? Piłem, spędzałem czas na przyjemnościach i korzystałem z każdej nadarzającej się okazji. Dopiero później zrozumiałem, że gdyby nie wiara, już bym nie żył.

Adam wpadł na Dorotę na poznańskim dworcu kolejowym. Znali i lubili się od lat, ale wówczas "przeskoczyła iskra".

- W momencie uświadomiliśmy sobie, że ona mi się podoba i że ja jej się też podobam. Postanowiliśmy więc, że po jej powrocie (właśnie gdzieś wyjeżdżała) zamieszkamy razem. Kończyłem właśnie w życiu

okres hedonistyczny,

a ona narzuciła dosyć poważną czystość naszej znajomości. Powiedziała, że muszę to uszanować. Dla mnie, który dotąd czerpał z życia same korzyści, nie było to łatwe. Oczywiście lekkomyślnie się na to zgodziłem.

Zamieszkali razem w kawalerce i... żyli w czystości. - Nie tylko dało się wytrzymać, ale w ogóle był to piękny czas. Byliśmy biedni. Pamiętam moment, gdy zbliżała się gwiazdka i nagle okazało się, że nie mamy ani grosza. Byliśmy kompletnie spłukani. Nagle znalazłem w jakiejś bluzie dwieście tysięcy (obecnie dwadzieścia złotych). Zaczęliśmy tańczyć z radości dookoła tego banknotu. Pieniędzy wystarczyło nam wtedy na winogrona i kawałek czekolady. Tego momentu nie zapomnę do końca życia.

Oboje chcieli uporządkować życie. - Byliśmy ludźmi, którzy się pogubili i jako dwaj topielcy podaliśmy sobie tę samą brzytwę. Brzytwą tą, albo może lepiej deską ratunku, która nas uratowała, choć także w słuszny sposób poraniła nam palce, była wiara.

Coraz częściej widywano ich razem w kościele. Najczęściej u poznańskich dominikanów. - Spokój, cisza, surowość, moment oczekiwania na Mszę; kiedy można usiąść w ławce,

Twitter