Oto ironia śmieje się ze mnie

Wasza nowa płyta - "Gospel" jest muzycznie zupełnie inna od poprzednich.

Na wcześniejszych dwóch płytach panują minorowe nastroje. Molowe dźwięki. Jest ponuro i refleksyjnie. Pracując nad nową płytą, chcieliśmy dźwiękiem wprowadzić trochę radości. Dlatego wymyśliliśmy sobie takie przymiotniki, jak muzyka cyrkowa, kreskówkowa, żeby lepiej sobie wyobrazić, jak ma brzmieć. Chcieliśmy się trochę pobawić i pouśmiechać na scenie. Zrobić muzykę z przymrużeniem oka. Inaczej robiło się "Gusła", inaczej "Powstanie Warszawskie", a inaczej "Gospel". Jeśli chodzi o tę pierwszą płytę, to z założenia robiliśmy muzykę, która miała być mroczna i posępna. Chcieliśmy zrobić metal, ale w troszkę innym stylu, taki spełniający założenia muzyki metalowej w grozie, ale niewynikający z brzmienia ciężkich gitar. Później wpadłem na pomysł, żeby opowiedzieć pewne historie fabularne językiem średniowiecznych Kresów. W "Powstaniu Warszawskim" muzyka była podporządkowana treściom. I tak jest np. w piosence o barykadzie z muzyką punkową, gdy wojska się wycofują, wchodzi reggae. Taki crossover. Natomiast w przypadku "Gospel" wróciliśmy do patentu, że kiedy robimy muzykę, nie zastanawiamy się nad treściami. Nie chcieliśmy robić konceptu, ani płyty ponurej, chcieliśmy robić wolną muzykę i do niej później napisać teksty. A, że teksty nawiązują do siebie i stanowią pełną całość, to już tak naturalnie popłynęło. Wyszła nam płyta o kondycji człowieka współczesnego.

W warstwie tekstowej "Gospel" przypomina mi trochę żydowskie midrasze. Opowieści biblijne mające przybliżyć życie codzienne postaci biblijnych, pokazać ich od takiej "ludzkiej strony"...

Bo Biblia jest absolutnie ludzką historią. To nie jest opowieść o odwadze, wspaniałości herosów, ale historia o słabości człowieka. Dlatego jest ludzka. Bardziej ludzka nie może być. Tylko trzeba ją odpowiednio interpretować. Ja spotkałem się właśnie z taką wykładnią teologiczną. Biblia mówi o ludziach słabych, o tym w jaki sposób radzą sobie ze swoją słabością, głównie dzięki miłości i zaangażowaniu, przeżywając jednak ciągle rozterki.

Dzięki temu my, też niezbyt doskonali, możemy się w tych historiach odnaleźć.

Tak. To jest właśnie z życia wzięte. Taka serialowa historia. Tylko ludziom wydaje się niedostępna, bo odbierają ją jako surową ocenę, surowy wyznacznik tego, jak powinniśmy postępować. Może się wydawać, że Biblia wiele egzekwuje. A to nie jest tak. Człowiek ma w niej po prostu funkcjonować, poznawać siebie poprzez swoje słabości i ma się dać ponieść. Jak się dobrze wczytać, to Biblia daje właśnie taką możliwość, żeby się w niej przejrzeć.

Żydzi przez opowiadanie midraszy chcą przekazywać wiarę. A Ty?

Te opowieści na początku były sposobem na modlitwę. Po płycie "Powstanie Warszawskie" trudno mi było napisać jakiś nowy tekst i zacząłem przeglądać literaturę duchowo-religijną, bo kiedyś się w tym trochę zaczytywałem. Uczestniczyłem też w grupach poznania Biblii i tak naturalnie zacząłem opowiadać historie biblijne, ale z dużą dozą ironii, w takim moim rozumieniu. Biblia i ja - w tym świecie, w moim zagubieniu i tęsknocie za Bogiem i harmonią. Wiesz co, ja się bardzo natrudziłem nad tą płytą i byłem w dużym kryzysie twórczym, a to się wiąże z kryzysem osobistym. Mam może zbyt wysokie oczekiwania wobec siebie, jakieś kompleksy, nie wiem. Dopadł mnie kryzys i okazało się, że on był niezbędny. Tak to jest, że przychodzi cierpienie, ale można z niego czerpać. Każde wydarzenie daje możliwość, żeby się przebudzić.

Twitter