Idealnie nie trafiam w czas

Przyznaję, że byłam wtedy zaszokowana tą informacją. Taki talent, głos. Co się wydarzyło?

– To był dla mnie trudny czas. Po latach sądzę, że zadecydowało parę zależności, faktów z mojego życiorysu…

Czasami w szkołach artystycznych w ramach selekcji wstępnej odrzucani są ludzie z osobowością, pomysłem na siebie, bo komisja nie widzi w nich tworzywa do ukształtowania. Czy to był ten „paragraf”?

– Z tego, co wiem, to był zbiór różnych przyczyn. Wybrałem nietypowy repertuar. Wszyscy śpiewali standardy jazzowe, a ja oprócz obowiązkowej klasyki wykonałem piosenkę Steve Wondera I`ve just called to say I love You.

Ooo…

– Wykonanie z pianinem, gitarą, trochę z przymrużeniem oka. Nietypowa aranżacja, inny repertuar od pozostałych zdających, którzy śpiewali jazz bardziej na poważnie, improwizowali itd. To po pierwsze, a po drugie – byłem wtedy tuż po występie na Festiwalu Piosenki Radzieckiej w Zielonej Górze. Rok 1985, a wtedy taki udział był odczytywany prawie jak manifest polityczny.

Swego rodzaju stygmatyzacja w środowisku muzycznym?

– Tak. Wiem, że to też miało wpływ na opinię komisji egzaminacyjnej, gdyż patrzono na mnie przez ten pryzmat. Wtedy zamiłowanie do sztuki rosyjskiej nie było mile widziane. Dobrze znałem rosyjski, śpiewanie po rosyjsku mi się podobało. Ceniłem też kulturę ludową Kresów Wschodnich, bo miałem Kresowiaków w rodzinie. Rosłem w takim środowisku. Uwielbiałem tę rzewność muzyki, literatury, mentalności i nadal tak czuję.

To ważny element polskiej duszy, bo przecież jesteśmy Słowianami. Czasami – z powodów historycznych – tak wiele potrafimy wypierać. Artyści w ogóle nie powinni być tak ograniczani, ale to silne polskie uwikłanie w historię robi swoje. Nie miałem wtedy takiej świadomości politycznej jak ludzie z wielkich miast. Nie kontestowałem rzeczywistości jak punkowcy, chociaż jestem z pokolenia Kazika Staszewskiego i T.Love. Miałem kompletnie inne zainteresowania muzyczne.

Słuchałem czarnej muzyki. Nie interesował mnie rock, szukałem rzeczy bardziej skomplikowanych harmonicznie, rytmicznie, kompozycyjnie. W duszy grało mi na czarno. Moje ucho przyciągały bogate soulowe głosy opowiadające niezwykłe historie. Komplikacje techniczne śpiewu, w którym jest wiele duszy, ekspresji, niesamowitych barw były dla mnie jak magnes. Interesowało mnie to bardziej niż rockowy manifest i socjologizowanie. To było dla mnie za mało, ale lepiej się sprzedawało. Zawsze.

Ja też mogłem kontestować. Mogłem zrobić tzw. karierkę, byłem na początku profesjonalnej drogi. Nie żałuję, że wybrałem swoje, chociaż nie spodziewałem się ceny. Środowiska medialne i rockowe po prostu mnie nie akceptowały, a to utrudniało życie. U siebie czułem się w środowisku jazzowym.

Twitter