3 Naj... Patryk Filipowicz

Patryk Filipowicz – gitarzysta i kompozytor. Doświadczenie wyniósł ze śląskiej sceny muzycznej, ucząc się między innymi pod okiem znakomitych muzyków bluesowych. Podczas koncertów solowych gra na gitarze elektroakustycznej. Posługuje się techniką określaną jako fingerstyle. Pozwala ona swobodnie prowadzić głosy, co często tworzy wrażenie gry kilku instrumentów jednocześnie. W swojej grze stara się łączyć bluesowy pazur z liryzmem i łagodnością. W tym roku wydał dwie płyty, na których nagrał pieśni wielkopostne oraz pieśni maryjne.

Koncert, który najbardziej zapamiętałeś.

– Z moich koncertów wydaje mi się, że pamiętam każdy... ale gdy po raz pierwszy w życiu zagrałem na dużej scenie Rawa Blues Festival w katowickim Spodku (z zespołem Marek Makaron Trio), to było przeżycie! Ten festiwal zawsze był dla mnie ogromnym wydarzeniem kulturalnym, stąd gdy po raz pierwszy dane mi było wystąpić na tej scenie, czułem, że to wielkie wyróżnienie. Dziś patrzę na to mniej emocjonalnie, ale nadal uważam, że był to jeden z ważniejszych koncertów, w każdym razie pamiętam go dobrze.

Najzabawniejsze wydarzenie w twojej muzycznej działalności.

– Działalność muzyczna obfituje w kontakt z ludźmi, więc już z tego tytułu musi być zabawnie:) Dlatego, jeśli kogoś to zainteresuje, przytoczę nie jedną, ale trzy zabawne historie. Pierwsza z nich... Dwukrotnie złamałem krzesło na scenie, a utwory kończyłem „w kuckach”. W takiej sytuacji żałowałem, że nie ćwiczyłem jakiegoś sportu, bo pod koniec utworu nogi miałem jak z galarety. Publiczność słucha utworu, a ja myślę w tym czasie: „wytrzymaj, Filipowicz, wytrzymaj”. Następne... Grałem raz koncert w duecie z poetą Szymonem Babuchowskim. W trakcie wykonywania ostatniej piosenki była pauza, w trakcie której konferansjer szybko wkroczył na scenę, myśląc, że to koniec utworu, i zakończył nasz koncert słowami: „Pożegnajmy naszych artystów! Brawo!”. A tam jeszcze 2/3 utworu było przed nami, ale cóż, jak koniec, to koniec. Kolejne... Grałem piosenkę, która rozpoczynała się od mojej solówki gitarowej, ballada nastrojowa jakich mało, i chyba tak się nienaturalne wczułem, że publiczność myślała, iż to pastisz utworu, najwyraźniej zagrałem coś karykaturalnie, może robiłem jakieś miny, rockowe grymasy, dziwne pozy, sam nie wiem... W każdym razie wszyscy w śmiech, włącznie ze mną. No i musieliśmy z zespołem rozpoczynać utwór raz jeszcze. I to samo, nie udało się zacząć utworu, bo wszyscy się śmiali. Trzeci raz i nic! Dopiero po godzinie, na bis zagraliśmy całą piosenkę, przyznając się, że nie były nam w głowie żarty.

A największa własna wtopa?

– Gdybym nie miał miłości do siebie, to mógłbym uznać wszystko co robię za jedną wielką wtopę. Przecież tyle tu niedoskonałości! Ale na szczęście staram się być dla siebie wyrozumiały i nie rozpamiętuję jakichś „wtop”. Poza jednym rodzajem „wtop”, mam na myśli największą własną wtopę, jaką jest każdy grzech.

Twitter