10 pytań do Marcina Ziemniewicza z Kadosza

Ulubiony kawałek.

Muzyczny? Zdecydowanie nie ma jednego, zresztą w tym temacie się różnimy w zespole. Np. dla mnie takie “ulubione kawałki” pojawiają się co jakiś czas nowe, świeże. Ostatnio np. utwór zupełnie niewokalny, zupełnie w Polsce nieznanego, fenomenalnego gitarzysty o nazwisku Robin Nolan pt. Gypsy Blue. Albo już wokalne utwory You Are My Passion oraz Holy pani Kim Walker. Albo Our God Chrisa Tomlina. Albo kawałki Bon Ivera albo Bena Howarda... A kiedyś to było np. Synchronicity The Police albo cały album Led Zeppelin IV...

Autorytet

Trójca Święta. A z ludzi, to znowu trzeba by wymienić całą armię świętych ludzi, niekoniecznie tych już kanonizowanych czy beatyfikowanych, są wśród nich także żywi. (śmiech)

Inspiracje.

Słowo Boże. Ludzie, którzy mieli (mają) przyjacielską relację z Bogiem, np. Mojżesz, król Dawid, św. Jan, św. Paweł, , św. o. Charbel, św. Jan Paweł II, o. Antonello Cadeddu, o. John Bashobora, Bill Johnson, Kris Vallotton, Paul Manwaring...

Niezapomniane przeżycie.

Resekcja prawej górnej jedynki i dwójki. Ślub. Narodziny dzieci. Doświadczenie Bożej miłości. Wakacje na Węgrzech.

Na jednej scenie z...

Tzn. z kim byliśmy, czy chcemy być? Byliśmy – znowu armia ludzi. Kiedyś np. grałem w Big Bandzie KWK Śląsk i byłem na jednej scenie z Ewą Bem czy Krystyną Prońko, tyle że one zdecydowanie nie mają prawa mnie kojarzyć, bo siedziałem z samego tyłu sceny schowany za pulpitem. (śmiech). Z Kadoszem najcenniejsze oświadczenia to być na jednej scenie np. z całą diakonią uwielbienia podczas rekolekcji “Jezus Żyje” na Górze Św. Anny, kiedy mogliśmy razem jednym głosem uwielbiać Jezusa. Albo podobnie na rekolekcjach z o. Antonello w Bielsku Białej w roku 2011.

Być chrześcijaninem to...

Nieustanne szukanie Bożej obecności. Życie rzeczywistością nadnaturalną, rzeczywistością Królestwa Bożego. Robienie rzeczy będących poza twoimi możliwościami. Codzienne zmaganie się ze sobą. To bycie dzieckiem Króla i wszystko, co z tego wynika. Dokładniej opisuje to św. Marek w 16, 17–18.

Dla muzyki nigdy...

…nie poświęciłbym małżeństwa i rodziny.

W wolnych chwilach...

…zależy od czego. Od pracy – gramy, ćwiczymy, piszemy utwory. Albo gdzieś jedziemy, albo oglądamy bajki z dziećmi, albo spotykamy się z przyjaciółmi, albo jedziemy na ewangelizację.

Uważaj na…

…siebie samego. Na drogę wieczorem, żebyś nie wdepnął w coś niefajnego. Rano też uważaj, jak jeszcze nie całkiem się obudziłeś, czy np. nie ubierasz dwóch różnych skarpetek. Albo butów.

Motto...

Wszystko mogę w Tym, który mnie umacnia. (Flp 4,13)
Wiara jest poręką tych dóbr, których się spodziewamy, dowodem tych rzeczywistości, których nie widzimy. (Hbr 11,1)
Temu, który mocą działającą w nas może uczynić nieskończenie więcej niż prosimy, czy rozumiemy, Jemu chwała w Kościele i w Chrystusie Jezusie po wszystkie pokolenia wieku wieków, Amen (Ef 3,20–21)

Ulubiony dowcip.

O terapeucie małżeńskim, który grał skłóconym małżonkom na kontrabasie, bo zaobserwował, że jak kontrabasista grał solo na koncercie jazzowym, to ludzie przy stolikach zaczynali rozmawiać... ;-)
Albo o puzoniście, który poprosił pana Heńka, portiera hotelowego, żeby go zastąpił na dżobie. – Ale ja nie umiem grać na puzonie! – zaprotestował portier. - Nie szkodzi, panie Heńku, tam będzie sześciu puzonistów, nikt się nie zorientuje, będzie pan udawał, że pan gra. No i po dżobie się spotykają i puzonista pyta, jak było. A pan Heniek na to – Oj, panie kolego, co to było, jak żeśmy tam stanęli w sześciu portierów... ;-)

Twitter