Różnimy się!

Jednak warto było poruszyć ten temat! Dowiedzieliśmy się naprawdę sporo o sobie nawzajem. Pewne fakty były nam dobrze znane - kto z was zakwestionuje takie cechy kobiet jak wrażliwość, uczuciowość, permanentny brak zdecydowania, błyskawiczną zmienność nastrojów (panowie z pewnością dobrze wiedzą, co mam na myśli...).

Jeden z chłopców zakończył swoją wypowiedź słowami: "Jesteście ogólnie męczące..." (ależ trafił w sedno, nie uważacie? :P). Dziewczyny podejmowały rozpaczliwe próby obrony ("bo wy nie rozumiecie, czemu nam się nastrój ciągle zmienia" itp.), ale szybko zostały zagłuszone :). Udało nam się nieco poprawić swoje notowania u nich dopiero po wymienieniu zalet, które wg nas posiadają. Znalazły się tu m.in.: kobiecość, skromność, empatia i troskliwość etc.

Potem jednak zabrały głos przedstawicielki płci pięknej. Nie powiem, baliśmy się rewanżu, a był to strach jak najbardziej uzasadniony, bowiem byliśmy w mniejszości, a wszyscy dobrze wiemy, co jest w stanie zrobić podrażniona kobieta, prawda? :) Dostało się nam za brak romantyzmu i wrażliwości, za egoizm i notoryczne stosowanie używek (piwo, koledzy, papieroski, piłka nożna), przekleństwa (chyba trochę dziewuszki przesadziły, nie sądzicie?!). Jednak my również doczekaliśmy się wielu ciepłych słów. Okazało się (?), że w oczach kobiet najważniejsze jest to, byśmy posiadali takie cechy jak męstwo, zdecydowanie, odpowiedzialność; byśmy byli dla nich oparciem, by się mogły czuć bezpiecznie w naszych ramionach (ech... powiało romantyzmem, prawda?).

Tej rozmowy nigdy nie zapomnę. To, co napisałem powyżej, jest tylko jakąś częścią tego wszystkiego, o czym mówiliśmy w ów lipcowy wieczór. Zapytacie: po co ten człowiek to pisze? Spieszę z wyjaśnieniami. Chcę podzielić się z wami czymś bardzo dla mnie istotnym: jestem dumny z tego, że jestem facetem. Tak, ja wiem, że "facet to świnia". Mimo to jestem dumny. Rozpiera mnie ta duma, słyszycie!? To jest coś niesamowitego: mogę się na coś przydać mojej dziewczynie, a potem żonie. Ona nie byłaby tą samą osobą, gdyby nie ja! Powiem więcej - dziewczyny, uwielbiam tę waszą "inność", rozkoszuję się waszymi wadami. Tą waszą nieporadnością, nadwrażliwością, czułością. Tym waszym chlipaniem na każdym filmie amerykańskim. Dlaczego? Bo dopiero przy was staję się naprawdę sobą, wiem, kim naprawdę jestem. Znam swoje miejsce, swoją rolę jako faceta.

I niech tak zostanie. Im więcej różnic, tym lepiej. Kto powiedział, że mamy być tacy sami, myśleć i czuć w identyczny sposób? Kto wreszcie powiedział, że... mamy się w ogóle rozumieć? Może to właśnie o to chodzi, by się czasem nawet ze sobą posprzeczać, czasem na siebie "powrzucać", a później się godzić? Czy to, że się tak miedzy sobą różnimy, nie jest w jakiś sposób... piękne i ujmujące?

Twitter