Plemiona

Niedzielna Msza Święta – zwykła, parafialna. Wpadam nieco przed dzwonkiem, 3 sekundy na uspokojenie oddechu – biegłam, by zdążyć. Znajduję miejsce w swojej ulubionej nawie. Siadam. Msza się zaczyna. Naraz za mną wchodzi chłopak. W mowie ciała nie widać jednak oznak spóźnienia. Pewnym krokiem zmierza ku mojej ławce. Siada z pewnym ociąganiem. I się zaczyna… Wyraźnie znudzony rozgląda się w poszukiwaniu kolegów, wymachuje do nich rękami, w końcu wyciąga telefon (pewnie sprawdza, ile czasu do końca). Jest w jakimś rozedrganiu, wybija ostentacyjnie rytm na kolanach, poprawia mankiety spodni raz po raz (wiadomo, wygląd ma znaczenie). Jest męcząco ruchliwy, a we mnie narasta złość, a zarazem poczucie wyższości. Już układam w głowie celne zdania, którymi sprowadzę go na właściwe miejsce. :-) ocjologowie bajają o mitycznych plemionach – pokoleniu X, Y i (niekiedy już) pokoleniu Z. Plemiona z definicji bywają sobie wrogie. Każdy skupiony wokół własnych zasad, wartości – przekonań, które wydają się innym nielogiczne, wręcz dziwne.

Pokolenie X – syci 30-latkowie, doświadczają już pewnych sukcesów, mają widoki na przyszłość. Nieco już jednak znudzeni swoją stabilną egzystencją – sięgają po różne umilacze w życiu (stać ich)!
Pokolenie Y – to dobre wykształcenie i duża pewność siebie, odbierana przez starszych jako arogancja. Przekonanie o tym, że świat stoi przed nimi otworem zderzają z trudnym światem dorosłych, co niesie sporo rozczarowań. Słynny ruch oburzonych – bolesna konfrontacja aspiracji z realnością.
Pokolenie Z – podstarzała ”gimbaza”. Digital Born mawia się o nich. Nie znają świata bez Internetu, analog staje się dla nich już niemal światem archeologicznym. Są pewni siebie pewnością łatwego życia, a jednak zagubieni, bez realnych autorytetów.

Różne światy wartości, różne galaktyki doznań i gustów! Jak mamy się porozumieć?

*

Faktycznie wiele nas dzieli. Tak, tak, wiem, że bywamy nazwani pokątnie dinozaurami :-) Nie zmienia to jednak faktu, że jest przestrzeń, w której możemy się nie tyle nawet widywać, co spotykać.

Tą przestrzenią jest wiara. Chcę Wam zwrócić uwagę – jak to jest uniwersalny świat, do którego możemy zaprosić każdego i nagle nieoczekiwanie poznamy wspólny język, który nas do siebie zbliży. To język miłości. Może to i banał, ale skoro tak – to czemu tak wiele jest potknięć na tym polu?

Po ludzku nie interesuje mnie to, co ma w głowie 15-latek, z łatwością spojrzę na niego z wyższością. Po ludzku trudno mi będzie dyskutować z tymi, którzy już nie przeczytali pewnych lektur, ale za to świetnie poruszają się w świecie symboli popkultury. Uczciwie mówiąc, myślę, że nie bylibyśmy przyjaciółmi, gdyby nie Kościół, wspólna wiara i uniwersalny język miłości bliźniego. Po ludzku przecież zbyt wiele nas różni!

A jednak choć moje sacrum niekiedy złowieszczo zgrzyta, gdy wedrze się w nie dziko przedstawiciel pokolenia Z, to stajemy ramię w ramię, by opowiadać sobie o galaktykach naszej wiary :-)

*

Uff, na szczęście się opanowałam, wszystkie moje „złote” myśli zostały tylko w mojej głowie. Ani gestem, ani spojrzeniem nie dałam do zrozumienia mojemu sąsiadowi, jak bardzo mnie drażni. A pod koniec Mszy byłam nawet w stanie podziękować Bogu za jego inność i że z całą tą innością jest w Kościele. :-)

***
Źródło: http://podtamaryszkiem.pl/plemiona/

Twitter