Jerozolima

Wszystko w nim jest – początek i koniec. Prowokuje do zachwytu i do wielu refleksji. Może zauroczyć, ale bywa też niewygodnym wyrzutem sumienia. Niecały kilometr kwadratowy powierzchni, a tak tętni życiem, że próżno szukać innego miejsca, które równie intensywnie do nas „mówi”.

Smak, zapach, kolor poruszają nasze zmysły. Zagmatwana historia pobudza wyobraźnię. Odmienny rytuał każdej z religii i różnych wyznań każe zadać pytanie, o to, co jest odwieczne, a co jedynie ludzkie. Sprzeczne interesy i konflikty żyjących tak blisko narodów budzą wreszcie niepokój czy nawet niesmak.

Każdy Jerozolimę musi odczytać po swojemu, po swojemu usłyszeć, co ona do niego „mówi”.

Ja słyszę dwie rzeczy. Pierwsza to nagromadzenie świętości. To miejsce tak intensywnie przeniknięte wiarą trzech religii monoteistycznych, że niemal słyszę słowa: to jest dom Boga! Dla Żydów to Świątynia Jerozolimska, dla Muzułmanów miejsce, z którego Prorok Mahomet miał wyruszyć do Nieba, dla Chrześcijan to miejsce uświęcone krwią Jezusa – Jego męką i Zmartwychwstaniem.

Współczesna wieża Babel – mówią niektórzy – z jej zagmatwanymi problemami, nierozwiązywalnymi konfliktami i wyraźnie sprzecznymi interesami. Trudno tam o zgodę niemal w każdej kwestii. A jednak Bóg wybrał wielokrotnie to miejsce, by nam o czymś powiedzieć. Może o tym, że jest Jeden, Niepodzielny i Wieczny i tylko nasze poplątane myśli uwikłane w tradycje komplikują wszystko.

Tak! Bóg pomieszał języki na wieży Babel, ale potem przyprowadził nas wszystkich do Jerozolimy. Po co? Może po to, by przypomnieć: „Dzieci, przecież to Ja JESTEM, czemu mnie nie rozpoznajecie?” My wciąż jednak tkwimy z naszym pomieszaniu.

Druga kwestia, która zawsze mnie uderza w tym miejscu, to z kolei rodzaj wyrzutu sumienia. Bo o ile drażnić mnie może zapalczywość sporu wokół świętych miejsc i brak kompromisu, to jednocześnie nie mogę nie docenić tego, jak bardzo intensywnie przeżywana jest tam obecność Boga. Jak bardzo swoje codzienne życie ludzie różnych religii podporządkowują Temu, o którym mówimy, że jest najważniejszy. Kiedy jestem w domu i konfrontuję to, jak żyjemy na co dzień, widzę, jak nasze deklaracje czy może pobożne życzenia niewiele wspólnego mają z naszymi zachowaniami. Jak jesteśmy letni, racjonalni w naszej wierze. Oczywiście, powie ktoś, to kwestia kultury, która kształtuje sposób przeżywania różnych rzeczywistości. W Europie kształtowało nas co innego, na Bliskim Wschodzie ludzie karmili się przez wieki czym innym. A jednak, gdy spoglądam na zaangażowanie w modlitwę, gdy podpatruje, jak skrupulatnie przeżywane są liturgie, jak święcony jest dzień święty, to zawstydza się we mnie moja racjonalna wiara. I patrząc na nich, zadaję sobie pytanie, czy i jak doświadczam świętości w moim codziennym życiu? Czy jej szukam, czy mam w sobie na nią w ogóle przestrzeń?

Jerozolima – Święte miasto, bo porusza najgłębsze struny naszej duszy i każe się zmierzyć ze spojrzeniem Najświętszego Boga, który tam z całą pewnością JEST!

Twitter